Wigilia Paschalna, 10 kwietnia 2004

1. «Noc ta winna być czuwaniem na cześć Pana dla wszystkich Izraelitów po wszystkie pokolenia» (Wj 12, 42). W tę świętą noc obchodzimy Wigilię Paschalną, najważniejszą spośród wszystkich wigilii roku liturgicznego czy wręcz ich «matkę». Tej to nocy, o czym wielokrotnie wspomina hymn Exsultet, przebywamy drogę ludzkości od stworzenia aż po wydarzenie, które wieńczy dzieje zbawienia, czyli śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Światło tego, który «zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli» (1 Kor 15, 20), sprawia, że «noc jak dzień jaśnieje» (por. Ps 139 [138], 12), ta pamiętna noc, którą słusznie uważa się za «serce» roku liturgicznego. Tej nocy cały Kościół czuwa i rozważa kolejne etapy zbawczego dzieła Boga we wszechświecie.

2. «Noc ta winna być czuwaniem na cześć Pana». Uroczystość Wigilii Paschalnej, wyróżniająca się bogactwem symboli i wspaniałych czytań biblijnych, ma podwójne znaczenie. Z jednej strony jest ona modlitewnym wspominaniem mirabilia Dei, które dokonuje poprzez lekturę najważniejszych fragmentów Pisma Świętego od opisu stworzenia świata przez ofiarę Izaaka i przejście przez Morze Czerwone aż po obietnicę nowego Przymierza. Z drugiej strony, to sugestywne czuwanie jest ufnym oczekiwaniem na pełne wypełnienie pradawnych obietnic. Kulminacyjnym punktem wspominania Bożych dzieł jest zmartwychwstanie Chrystusa, a jego perspektywą eschatologiczną — wydarzenie paruzji. Tej paschalnej nocy możemy już zatem dostrzec poranek dnia, nie znającego zachodu, dnia Chrystusa zmartwychwstałego, który daje początek nowemu życiu, «nowemu niebu i nowej ziemi» (2 P 3, 13; por. Iz 65, 17; 66, 22; Ap 21, 1).

3. Od najdawniejszych czasów we wspólnocie chrześcijańskiej udzielano sakramentu chrztu w Wigilię Paschalną. Również tutaj tej nocy kilku katechumenów, zanurzonych z Chrystusem w Jego śmierci wraz z Nim powstanie do życia wiecznego. W ten sposób odnawia się cud tajemniczego odrodzenia duchowego, dokonanego przez Ducha Świętego, który włącza nowo ochrzczonych do ludu nowego i ostatecznego Przymierza, zawartego przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Serdecznie pozdrawiam każdego z was, drodzy bracia i siostry, którzy przyjmiecie sakramenty inicjacji chrześcijańskiej. Pochodzicie z Włoch, Togo i Japonii. Wasze pochodzenie ukazuje powszechność powołania do zbawienia i darmowość łaski wiary. Pozdrawiam też wasze rodziny, przyjaciół i tych, którzy przygotowywali was do przyjęcia tego sakramentu. Na mocy chrztu staniecie się członkami Kościoła, który jest wielkim ludem pielgrzymującym, bez podziałów ze względu na rasę, język czy kulturę, ludem, który już w Abrahamie został powołany do wiary i przeznaczony do tego, by się stał błogosławieństwem pośród wszystkich narodów ziemi (por. Rdz 12, 1-3). Bądźcie wierni Temu, który was wybrał i wielkodusznie powierzcie Mu całe wasze życie.

4. Liturgia wzywa nas dzisiaj, abyśmy wraz z tymi, którzy zostaną za chwilę ochrzczeni, odnowili nasze przyrzeczenia chrzcielne. Pan chce, abyśmy na nowo dali wyraz naszej uległości i całkowitemu poświęceniu się służbie Jego Ewangelii. Drodzy bracia i siostry! Jeśli ta misja wydaje się wam niekiedy trudna, przypomnijcie sobie słowa Zmartwychwstałego: «Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata» (Mt 28, 20). Pewni Jego obecności, nie bójcie się już żadnej trudności i żadnej przeszkody. Jego słowo was oświeci, Jego Ciało i Krew będą waszym pokarmem i wsparciem w codziennej drodze do wieczności. Blisko was zawsze będzie Maryja, tak jak była obecna wśród apostołów zalęknionych i rozproszonych w chwili próby. Swoją wiarą — pośród nocy świata — Ona wam wskaże brzask chwały zmartwychwstania. Amen.