W „Żywotach Świętych Pańskich” z 1937 roku o wspominanym 10 czerwca błogosławionym napisano: „Za życia święty pustelnik przechodził suchą nogą przez Wartę wezbraną i lud za sobą prowadził. Głodnych karmił rybami, które na jego rozkaz wychylały się z wody i dawały się chwytać. Po śmierci czczono go wieki całe na równi z św. Wojciechem i Stanisławem Szczepanowskim”.
Wspominany 9 czerwca Józef de Anchieta był świętym człowiekiem, misjonarzem i odkrywcą, cudotwórcą, poliglotą i poetą, ojcem literatury brazylijskiej, dramaturgiem i twórcą teatru brazylijskiego, wychowawcą narodu, pierwszym etnologiem brazylijskim, prekursorem indygenizmu i lekarzem. Nazwany został Apostołem Brazylii. To tylko niektóre z tytułów, jakie można przypisać św. Józefowi de Anchieta, jezuicie.
Wspominając błogosławionych Michała Tomaszka i Zbigniewa Strzałkowskiego mamy okazję przybliżyć sylwetki współczesnych nam polskich męczenników w Ameryce Południowej. Są to pierwsi błogosławieni polscy misjonarze, którzy przez śmierć męczeńską dali świadectwo swojej wiary. Kościół wspomina błogosławionych franciszkanów, o. Zbigniewa Strzałkowskiego i o. Michała Tomaszka 7 czerwca.
Norbert do 35. roku życia był człowiekiem światowym, choć przeznaczony był do stanu duchownego. Wtedy przeżył podczas burzy uderzenie pioruna. To wydarzenie zmieniło go całkowicie. Św. Norberta wspominany w Kościele 6 czerwca. Chciał odebrać Polsce metropolię w Gnieźnie i uzależnić ją od Magdeburga.
Winfryd urodził się w Anglii, w VII wieku. Papież Grzegorz II nadał mu imię Bonifacy („dobrego losu” albo „czyniący dobro”). Prawie całe swoje dorosłe i apostolskie życie spędził na misjach wśród pogańskich Fryzów i Germanów, na terenach dzisiejszych Niemiec i Holandii. Zyskał przydomek ‘apostoła Niemiec’. Był niezmordowany w głoszeniu Ewangelii, był zręcznym organizatorem, który odnowił struktury administracyjne kościołów Niemiec, Francji i Anglii. Utrzymywał ścisłą więź ze Stolicą Apostolską. Był stanowczy, ale i otwarty. Miał ujmujący charakter. 5 czerwca Kościół wspomina św. Bonifacego.
Na przełomie roku 1259/60 Tatarzy najechali Polskę. Przeprawili się przez Wisłę i zaczęli pustoszyć Sandomierz. Byli okrutni i nie przepuszczali nikomu. Mordowali mężczyzn, kobiety i dzieci. Wdarli się też do kościoła św. Jakuba, gdzie była grupa prawie pięćdziesięciu dominikanów razem ze swoim przeorem Sadokiem. Modlili się i śpiewali Salve Regina. Wszyscy zginęli z rąk napastników. Stało się to 2 lutego 1260 roku.
Święty Justyn, którego Kościół wspomina 1 czerwca, należał do pierwszych pokoleń chrześcijan. Był człowiekiem świeckim. Jako pierwszy chrześcijański filozof podjął wyzwanie, aby zbliżyć nauczanie chrześcijan i filozofię wypracowywaną przez filozofów greckich. Starał się wykorzystać swoją wiedzę do obrony i propagowania wiary chrześcijańskiej.
Znany jest przede wszystkim z obrony tajemnicy spowiedzi. Jest bardzo popularnym świętym. W kościołach i miejscowościach środkowej Europy wystawiono sporą ilość jego pomników, figur i obrazów. 30 maja Kościół wspomina św. Jana Sarkandra.
Urszula Ledóchowska to polska święta z przełomu XIX i XX wieku, założycielka nowej rodziny zakonnej, wielka czcicielka Jezusa Ukrzyżowanego i Eucharystii. Kościół wspomina ją 29 maja.
www.santiebeati.it
Filip był synem florenckiego notariusza. Zdobył wszechstronne wykształcenie. Lubił muzykę i sztukę. Kochał spontaniczność, stronił od sztuczności, wybierał najbardziej zabawne środki, aby kształtować cnoty chrześcijańskie. Miał miłą powierzchowność i gromadził wokół siebie wiele osób. Jego spotkania przy słowie i muzyce dały początek nowemu gatunkowi sztuki, oratoriom. 26 maja wspominamy w liturgii św. Filipa Neri.
Przez całe życie był chorowity i cierpiał na epilepsję. Księdzem został mając zaledwie 23 lata. Całe życie poświęcił młodzieży i przybywającym do Rzymu pielgrzymom. 23 maja Kościół wspomina św. Jana Chrzciciela de Rossi.
Paschalis Baylon urodził się i umarł w dzień Zesłania Ducha Świętego. Cechowała go wielka pobożność eucharystyczna. Jest patronem kongresów eucharystycznych. Kościół wspomina go w liturgii 17 maja.
15 maja Kościół wspomina św. Zofię. Jej imię było i jest bardzo popularne w Kościele wschodnim i zachodnim. I właśnie ta popularność kultu św. Zofii przekonuje nas o istnieniu tej postaci, gdyż nie posiadamy wielu wiarygodnych danych o jej życiu.
Franciszek był ulicznym kaznodzieją. Ulice i place Neapolu były jego amboną. Miał dar widzenia przeszłości i dar proroctwa. Był niezmordowanym jałmużnikiem. 11 maja wspominamy św. Franciszka de Geronimo, jezuitę.
Był człowiekiem prawdziwym, nauczycielem modlitwy, cenionym przewodnikiem duchowym. Był wybitnym kaznodzieją. Na jego grobie umieszczono napis: messor errat – był żniwiarzem. Po jego kazaniach nawróciło się wielu, a niektórzy zostali świętymi. 10 maja wspominamy św. Jana z Avili, doktora Kościoła.
Jak męczeństwo św. Wojciecha było przypieczętowaniem Chrztu św. dla całego państwa i otworzyło drogę do powstania metropolii gnieźnieńskiej, tak męczeństwo św. Stanisława było polskim dziejowym Bierzmowaniem. Polski Kościół dojrzał w wierze i jasno określił swoją misję. Kościół wspomina św. Stanisława 8 maja.
Piątego maja Kościół wspomina błogosławioną Marię Katarzynę Troiani. Była Włoszką, ale w Egipcie znalazła miejsce swojego życia i działalności apostolskiej. Założyła nowe zgromadzenie zakonne.
Nie był wybitnym kaznodzieją, ale tłumy ściągały, żeby go posłuchać, wierni stali w kilkugodzinnych kolejkach, żeby się u niego wyspowiadać. Poruszył serca tysięcy ludzi w Madrycie. 4 maja Kościół wspomina św. Józefa Marię Rubio Peralta, jezuitę.
Kościół w Polsce 3 maja oddaje cześć Matce Bożej, uznając ją za ‘Królową’ narodu polskiego. Już król Jan Kazimierz w katedrze lwowskiej uznał Maryję za Królową swoich państw, a w szczególności Królestwa Polskiego. W obchodach millennium Chrztu Polski kard. Stefan Wyszyński oddał cały naród w macierzyńską niewole Maryi na następne tysiąclecie. Maryi Jan Paweł II zawierzył cały swój pontyfikat.
Drugiego maja Kościół wspomina św. Atanazego. To jeden z wielkich ojców kościoła, czczony przez wszystkie wspólnoty chrześcijańskie. Był żarliwym obrońcą prawowierności. Przez swoje pisma, a zwłaszcza żywot św. Antoniego, pustelnika, dał podwaliny pod rozbudzenie życia monastycznego i zakonnego na chrześcijańskim Zachodzie.
{{ article.description }}