#święci

Była prawdziwą matką dla osieroconych i biednych. Należy do grona tych świętych kobiet, które są chlubą Kościoła i przykładem także dzisiaj, w sytuacji nowych wyzwań, takich jak kryzysy wielu rodzin, których ofiarami są najczęściej dzieci.

W 1996 roku Jan Paweł II beatyfikował w Rzymie Matkę Marcelinę Darowską, współzałożycielkę Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny (Niepokalanek). Była gorliwą wychowawczynią polskiej młodzieży w XIX wieku. Zakładała nowe szkoły, by uczyć w nich dziewczęta miłości do Boga i Ojczyzny. Pragnęła w ten sposób zapobiec narastającej emigracji młodych ludzi z ziem polskich.

Męczeńska śmierć Arcybiskupa Canterbury, Tomasza Becketa, wstrząsnęła ówczesną Europą. Oto król, zwierzchnik świeckiej władzy, targnął się na życie najwyższego przedstawiciela władzy kościelnej w Anglii. Sto lat wcześniej w podobnych okolicznościach zginął z rąk polskiego króla św. Stanisław, biskup krakowski. Wydarzenia te pokazują napięcie, jakie może zaistnieć pomiędzy władzą duchowną i świecką. Władza świecka dotyczy zewnętrznej działalności człowieka i jest bardzo potrzebna. Nie może jednak uzurpować sobie prawa, by zawładnąć sumieniem człowieka. Nosi on bowiem w sobie powołanie do życia nadprzyrodzonego, do relacji z Bogiem, której koniecznym gwarantem jest Kościół.

Piemoncki święty należy do grona najmłodszych wyznawców kanonizowanych przez Kościół. Gdy umierał miał niespełna 15 lat. Bóg obdarzył go kochającymi rodzicami i niezwykłym wychowawcą młodzieży św. Janem Bosko. Św. Dominik Savio był dojrzałym owocem wychowawczego ideału niestrudzonego księdza z Turynu, który przyjął go do swego pierwszego Oratorium.

Święty Jan od Krzyża należy do największych mistyków Kościoła. Jego dzieła napisane w zachwycie nad tajemnicą Boga nie przestają być na nowo odczytywane. Został uznany za jednego z głównych twórców literackiego języka hiszpańskiego. Jego proza jest pełna poetyckich wyrażeń, a poezja nasycona duchową symboliką. Święty został obdarzony mistycznym doświadczeniem Trójcy Świętej, które osiągnęło apogeum w lochach więzienia w Toledo (1577 r.), gdzie został umieszczony przez współbraci karmelitów, gdy postanowił przeprowadzić reformę zakonu. Jego pisma komentowali m.in. św. Teresa od Dzieciątka Jezus, św. Edyta Stein i Sługa Boży Jan Paweł II.

Ambroży biskupem! – zawołało z tłumu mediolańskie dziecko. I został wybrany na nowego biskupa Mediolanu, w którym sprawował wysoki urząd konsula. Był bardzo szanowany i zdobył sobie szczerą sympatię ludu. Był człowiekiem jak na owe czasy bardzo wykształconym, zwłaszcza w retoryce. Czym prędzej został ochrzczony 7 grudnia 374 roku i przyjął święcenia, najpierw prezbiteratu a potem święcenia biskupie.

Ksiądz Adolf Kolping został nazwany przez Jana Pawła II jednym z głównych prekursorów nauki społecznej Kościoła w XIX wieku. Polski papież beatyfikował go 27 października 1991 roku. Powiedział wtedy, że ksiądz Kolping doskonale rozumiał młodego człowieka i realizował społeczny wymiar chrześcijańskiej wiary w praktyce. Dlatego, zdaniem Ojca Świętego, mogą być inspiracją dla pojmowania zadań Kościoła także dzisiaj, zwłaszcza w kontekście zjawiska rosnącego bezrobocia.

Edmund Campion, męczennik z XVI wieku, jest przykładem prawości sumienia i wytrwałego poszukiwania prawdy o Bogu i jedynym Kościele założonym przez Jezusa Chrystusa. Sumienie nie dawało mu spokoju po podpisaniu aktu supremacji, do którego przymuszano znaczących obywateli Anglii. Edmund był wtedy studentem Oksfordu, wyróżniającym się nieprzeciętnymi zdolnościami. Studia nad pismami Ojców Kościoła pierwszych wieków chrześcijaństwa pomogły mu odkryć, że cały „depozyt wiary” apostolskiej zachowywany jest bez błędu tylko w Kościele katolickim. Będąc już diakonem anglikańskiej wspólnoty opuścił ją i udał się na kontynent.

Dnia 21 października w 2001 roku Jan Paweł II beatyfikował Luigiego i jego żonę Marię. Na progu nowego tysiąclecia przypomniał Kościołowi, że chrześcijańskie małżeństwo może być drogą do świętości. Fundamentem ich zjednoczenia z Bogiem i między sobą była codzienna Eucharystia, troska o wychowanie czwórki dzieci oraz pełne oddania zaangażowanie w pracę zawodową i obowiązki domowe. On był znanym adwokatem, ona cenionym pedagogiem.

Katarzyna urodziła się w Aleksandrii, w Egipcie pod koniec III wieku w rodzinie królewskiej. Od najmłodszych lat zadbano o jej wykształcenie we wszystkich dziedzinach znanych wtedy nauk. Bardzo wielu zamożnych młodzieńców ubiegało się o jej rękę. Ona jednak odmawiała każdemu, bo złożyła Bogu ślub dozgonnej czystości. Bardzo pragnęła, by jedynym jej Oblubieńcem był Jezus Chrystus.

Ojciec Augustyn Pro był ofiarą prześladowania Kościoła w Meksyku na początku XX wieku. Wiedziony ateistyczną ideologią antychrześcijański rząd zdominowany przez masonów zakazał publicznej działalności Kościoła. Jezuita łamał te niesprawiedliwe zakazy i nadal służył wiernym. Oskarżony o udział w zamachu na jednego z generałów został aresztowany i skazany z dwoma swoimi braćmi na śmierć.

Roch urodził się w 1568 roku w Asuncion, stolicy Paragwaju. Jego rodzina spokrewniona była z zarządcą kraju. Mając 23 lata otrzymał święcenia kapłańskie i bardzo szybko ujawnił swoje zdolności duszpasterskie, głosząc Ewangelię wśród Indian. Jego gorliwość dostrzegł biskup i chciał go powołać na urząd wikariusza. Jednak widząc to młody ksiądz, by uniknąć kościelnych godności, poprosił o możliwość wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego.

Nad tym czy święci sprzed lat mogą dziś imponować młodym ludziom, zastanawiali się na przykładzie bł. Karoliny Kózkówny uczestnicy konferencji zorganizowanej w Warszawie przez Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży.

Pochodził z zamożnego rodu arystokratów mediolańskich Medici. Był bardzo zdolny, szybko zdobył solidne wykształcenie na uniwersytecie w Pawii. Zaraz po ukończeniu studiów w 1559 roku, został wezwany do Rzymu przez papieża Piusa IV, który był jego wujem. Rok później Ojciec Święty ustanowił go kardynałem i zarządcą archidiecezji mediolańskiej. Niedługo po święceniach kapłańskich został mianowany arcybiskupem Mediolanu.

Ojciec Ruper Mayer był niemieckim jezuitą, który przez całe życie służył Bogu i ludziom ubogim. Miał wielką odwagę by bronić godności każdego człowieka, zwłaszcza w okresie dominującej w ideologii narodowego socjalizmu. W czasach nasilającego się hitlerowskiego terroru stanął po stronie prześladowanych. Został za to uwięziony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen w 1939 roku. Powiedział wtedy: „Łzy radości stanęły mi w oczach, gdy z powodu mego powołania zostałem zaszczycony więzieniem i niepewną przyszłością”. Cudem udało się go zwolnić w 1940 roku pod warunkiem, że zostanie internowany w opactwie benedyktyńskim w Ettel.

Każdy z nas, wcześniej czy później, zetknie się z ciężką i nieuleczalną chorobą rodzica, rodzeństwa, kogoś z rodziny, przyjaciół czy sąsiadów. Czasem trudno nam się zdobyć na spotkanie z chorą osobą w jej domu, w szpitalu, w mieszkaniu kogoś znajomego czy w hospicjum. Co jej powiem, a może ktoś nie życzy sobie, by go odwiedzić w takim stanie? Zdarzają się i takie sytuacje, że chory chce się odizolować, by nie być dla nikogo niemiłym widokiem. Chce przeżyć ten czas samotnie. Trzeba umieć to uszanować.

Świętość polega na miłości – mówił Jan Paweł II w homilii podczas Mszy św. kanonizacyjnej Brata Alberta na krakowskich Błoniach. Tak zwięzła i prosta jest definicja świętości. Świętość bowiem w swej istocie nie jest niczym innym jak uwydatnieniem w życiu człowieka tego, czym człowiek od początku jest w zamiarze Bożym, a więc czym jest najbardziej – Jego obrazem. Jeśli zaś Bóg sam jest miłością, to czymże ma być Jego obraz?

Świat, który nawet Boga się nie boi, staje dziś w miejscu. Katolicy, protestanci, prawosławni, ateiści i agnostycy chyba też – wszyscy chcą wierzyć w życie po życiu.

Prorok Ezechiel żył i działał na przełomie VII i VI wieku przed Chrystusem. Pochodził z rodu kapłańskiego i sam również był kapłanem. Według tradycji był znaną i ważną osobistością w życiu religijnym i społecznym Izraela tamtych czasów. Angażował się bardzo mocno w życie religijne i polityczne swojego narodu, który był bardzo uciemiężony niewolą babilońską. Prawdopodobnie Prorok był obecny pośród Ludu Izraela w czasach niewoli.

Kordula, powodowana ogromnym strachem przed śmiercią męczeńską, odłączyła się od św. Urszuli i jej towarzyszek, które zginęły w Kolonii z rąk Hunów w IV wieku. Nie znamy dokładniejszej daty tego dramatycznego wydarzenia. Wspominana dzisiaj święta (22 października) ratowała się ucieczką na statek. Przez całą noc ukrywała się rozmyślając, czy nie powinna - będąc chrześcijanką - publicznie zaświadczyć o swej wierze w Jezusa Chrystusa. Zdołała pokonać lęk i już następnego dnia, sama zgłosiła się do oprawców i poniosła śmierć męczeńską podobnie jej towarzyszki.

{{ article.description }}