Odcinek o śniegu

Tak to już ze śniegiem jest. Jak nie pada, to nie pada. Jak spadnie, to tyle, że trzeba odśnieżać. A jak się odśnieży, to ma się niemal stuprocentową pewność, że spadnie go jeszcze więcej.

– To jak? Dowieźli już tę sól, czy jeszcze nie? – Stary wyraźnie był podenerwowany, chodził po zakrystii, w kółko powtarzając to samo pytanie.
– Wczoraj jeszcze nie było – odpowiedziała zgodnie z prawdą Siostra.
– No tak. Żyjemy w podłych czasach. Kiedyś nie było pieniędzy, ale wszystko można było załatwić. Dziś są pieniądze, ale nic nie można załatwić – Stary podsumował obecną sytuację polityczno-gospodarczą. To odkrycie zrobiło na nim takie wrażenie, że aż usiadł na klęczniku.
– Niech uważa! – krzyknęła Zakrystianka. – Klęcznik wycierałam na mokro!
– Co mi tam po sutannie, jeśli wczoraj ze cztery razy mógłbym wywrócić się na śniegu w drodze do zakrystii – z rezygnacją odparł Stary.
– Jakie cztery razy? – zaprotestowała Zakrystianka. – Jeśli wczoraj ani razu go tu nie było.
– Dlatego powiedziałem: mógłbym.
– Na nic narzekanie, tylko trzeba zabrać się za odśnieżanie, tak jak ja to zrobiłem – z nieskrywaną dumą rzekł Średni.
– Też mi wyczyn! Podjazd do garażu odśnieżyć! – z przekąsem zauważył Młody.
– Ale niewdzięczność! – odparował Średni. – Gdy mróz i śnieg roweru nie ruszy, za to prosi co i rusz o podwiezienie.
– Dosyć już, dosyć tych kłótni i polemik! – Stary jednym zdaniem pogodził zwaśnionych.
– Kłótnie nie kłótnie, ale śniegu trzeba się pozbyć – odrzekł Młody.
– Otóż to – Stary z trudem podniósł się z klęcznika. – Musimy mieć metodę i ja tę metodę mam. – rzekł. – Będziemy pracować odcinkami w ściśle określonym czasie.
– Czyli jak? – zaniepokoił się Średni.
– Już ja znam te metody – gorzko zauważyła Zakrystianka. – Mnie pewnie przypadną trzy odcinki specjalne - droga z plebanii na zakrystię, przejście od bramy do drzwi kościoła oraz schody.
– Co w takim razie my będziemy robić? – pełen zapału zapytał Młody.
– Tak więc po drugie będziemy dzwonić za solą – odrzekł Stary – I ten niewdzięczny odcinek biorę na siebie.
– W takim razie ja – Średni wysoko podniósł rękę do góry – zgłaszam się na ochotnika do parzenia gorącej herbaty.
– A ja? – z niepokojem w głosie zapytał Młody.
– Będzie donosił herbatę dla pracujących łopatą i, to jest właśnie po pierwsze, pójdzie szybciutko odszukać Agnes, by nas wsparła w robocie.
– To niemożliwe – stwierdził Młody. – Przecież ona zatrudniła się u sąsiada w Kolegiacie.
– W takim razie, skoro jeden obowiązek odpadł, niech chwyci za łopatę i wspomoże Siostrę – Stary zatarł z zadowolenia ręce i, nie dając Młodemu dojść do głosu, wskazał na wiszący zegar, wymownie dając do zrozumienia, że czas na dyskusję się skończył i nadeszła pora, by iść do ołtarza.
Moi Drodzy, cóż można powiedzieć. Tak to już ze śniegiem jest. Jak nie pada, to nie pada. Jak spadnie, to tyle, że trzeba odśnieżać. A jak się odśnieży, to ma się niemal stuprocentową pewność, że spadnie go jeszcze więcej. To nawet ja wiem, Stary Ornat, który od lat szafy nie opuszczał. Dobrze że jest jeszcze taki wynalazek jak herbatka z malinowym sokiem, w parzeniu której mistrzynią była Agnes.

Słowniczek okołokościelny

Podłe czasy – te, w których żyjemy. Za Mieszka I i Dobrawy też były podłe, ale za to powietrze było czystsze.

Wycierać na mokro – w mikrospołecznościach zabieg polegający na chwilowym wstrzymywaniu ruchu we wszystkich kierunkach.

Odśnieżanie – północna wersja mitu o Syzyfie.

Kłótnie i polemiki – jeden ze sposobów wprawiania powietrza w ruch.

Kolegiata – kościół, posiadający przywileje jak każdy inny, tyle że inne. Niestety rzeczywistość nie do ogarnięcia dla przeciętnego użytkownika Wikipedii.

Sąsiad w Kolegiacie – zupełnie podobny do Starego, ale przecież nie od dziś wiadomo, że prawie robi różnicę.

Sytuacja społeczno-polityczna – wystarczy wyjrzeć przez okno, lub spojrzeć do lodówki.