Współczesny patriotyzm

Tyle już lat wiszę w tej szafie, że już pamięć nie ta i kojarzenie faktów słabe. Ale naprawdę, wierzcie mi, już dawno nie byłem świadkiem tak podniosłego dnia w zakrystii. Dnia, w którym by i taka zgodność pod tym skromnym dachem zagościła.

– Wczoraj podsłuchałem rozmowę młodzieży – ni z tego ni z owego rozpoczął Średni.
– Ale lol, nieładnie tak podsłuchiwać.
Średni spojrzał z ukosa w stronę Agnes, ale był tak podekscytowany tym, co wczoraj usłyszał, że nie zamierzał dziś z nikim prowadzić utarczek słownych.

– Źle się wyraziłem. Nie podsłuchałem, a usłyszałem przypadkiem, jak jedna taka grupka mówiła, że 11 listopada się zbliża, że to jeden taki dzień w roku, że muszą znaleźć wolny czas, się umówić, że to zbyt duże wydarzenie jest, by można było to przegapić.
– Ale co z tego ma wynikać? Co w tym takiego niezwykłego? – Młodego, który przez cały ten czas porządkował kredencję, zaciekawiły słowa Średniego.
– Jak to co? – wykrzyknął Średni. – Przecież 11 listopada wielkie święto narodowe jest. Rocznica odzyskania niepodległości. To pięknie, że o dacie tej pamięta młodzież i chce ją w odpowiedni sposób uczcić.
– Piękne to piękne – do rozmowy wtrącił się Stary. – Za moich czasów biegało się z karabinem, by tę wolność wywalczyć. A ile ofiar to pociągnęło, ile krwi zostało przelanej...
– A bo trzeba było zrobić jak Czesi. Nie wychylać się za bardzo. Na złe im to nie wyszło, a teraz to nawet samochody produkują, którymi prawie cała Polska i pół Europy jeździ – wypalił Młody dla rozładowania poważnej atmosfery.
– Tyle mówi, co wie! Tyle mówi, co wie! – Stary pogroził palcem Młodemu, ale po tym, co usłyszał od Średniego, nie był w stanie się zdenerwować.
– Każdy naród ma swą własną historię i własne sposoby rozwiązywania konfliktów – do rozmowy wtrącił się Nowy. – A Polacy ze swej historii powinni być dumni – dodał.
– O właśnie tak! Właśnie tak – skwapliwie potwierdził Stary.
– A czy ci młodzi coś więcej mówili? Na przykład, czy zamierzają coś tego 11 listopada zorganizować może? – Młody próbował się ratować.
– A to jest właśnie ciekawe – z odpowiedzią pospieszył Średni. – Z ich rozmowy wynikało, że początek uroczystości jest o godzinie 19 i że odbywają się one w Domu Kultury. Zdziwiło mnie to, bo ja słyszałem, że obchody są w samo południe i to w zupełnie innym miejscu.
– A to teraz wszystko jasne – Młody powiedział całkiem cicho, lecz mocno. – Ta młodzież umawiała się na koncert rockowy, który ma odbyć się 11-ego. Zbieżność dat, po prostu.
– Że co? – Starego aż zatkało.
– A koncert, no rzeczywiście. Zupełnie zapomniałam – Agnes postukała się palcem w czoło. – Jak mogłam? Przecież to całkiem w porzo zespół i zajefajna muza, w dodatku patriotyczna – dodała.
Na te słowa Średniemu wypadła alba z rąk, Staremu ornat, a Zakrystiance prawie przewróciły się ampułki z winem.
– To koniec świata jest! Koniec – Stary przetarł krople potu z czoła. – W takim razie postanowione! – rzekł. – W czwartek kazanie i lekcja o patriotyźmie. Obowiązkowo!
Może i nie uwierzycie, ale wszyscy, jak jeden mąż, a także Siostra i Agnes, pokiwali głową na znak, że Stary tym razem ma absolutną rację.

Słowniczek okołokościelny

Lol – osobnik powodujący pofałdowanie czoła i otwieranie powiek poza ich naturalne możliwości.

Własne sposoby rozwiązywania kłopotów – w Polsce wywołanie powstania narodowego, we Francji palenie samochodów.

Patriotyzm – patrzysz na swoje: góry, lasy, jeziora, Żywiec i myślisz, żadne tam prawie jak.

Zajefajnie – ogólny stan harmonii - wszelakiej.

Dom Kultury – kiedyś ogniska, dziś najczęściej zgliszcza.

W porzo muza – ciąg generowanych na żywo bądź z taśmy dźwięków, nieświadomie wprawiających w ruch biodra.

Koncert rockowy – dokładnie coś pomiędzy młotem pneumatycznym, a startującym odrzutowcem.

Racja absolutna – coś, co w przyrodzie nie istnieje, ale za co każdy z nas dałby się pokroić, lub, co najmniej, rękę odciął.