Adelajda – święta cesarzowa.
Są wśród świętych takie osoby, które poza wpisaniem się w dzieje Kościoła mają silny wpływ na bieg historii. Szczególnie w średniowieczu to splatanie czy współzależność losów jest widoczna. 16 grudnia wspominamy świętą Adelajdę Burgundzką, jedną z najwybitniejszych kobiet X wieku.
Co ciekawe, wcale nie jest nam obca. Była żoną cesarza Ottona I, matką Ottona II, a wreszcie babką Ottona III, który tak szczególnie poprzez relacje ze św. Wojciechem i spotkanie z Bolesławem Chrobrym w Gnieźnie, wpisał się w historię Polski. Prawnuczką Adelajdy była Rycheza, królowa Polski, żona Mieszka II i matka Kazimierza Odnowiciela.
Adelajda – co w starogermańskim oznacza „pochodzącą ze znakomitego rodu” – rzeczywiście była księżniczką. Ojcem był Rudolf II książę Burgundii, a matką Berta, córka księcia Szwabii. Urodziła się w 931 roku. Po śmierci ojca matka zajęła się jej wychowaniem.
Imiona świętych - Adelajda
Jako szesnastolatka została wydana za Lotara, króla Włoch i z tego małżeństwa doczekała się córki. Szybko została wdową, bo zaledwie mając lat dwadzieścia. I tu zaczęły się problemy. Jej maż być może został otruty przez rywala politycznego, który chciał również zmusić Adelajdę do powtórnego ożenku. Kandydatem był jego syn.
Odmowa sprawiła, że młoda wdowa została uwięziona. Uciekła w przebraniu przez dziurę w murze. Musiała się ukrywać. Na szczęście schronienie znalazła u przyszłego cesarza Niemiec, a jak się okaże później i swojego kolejnego męża – Ottona I. Adelajda powtórnie żoną została w 951, a cesarzową w 962 roku. Ze związku narodziło się troje dzieci, w tym kolejny cesarz – Otton II.
Zaszczycona najwyższą godnością, jaką ziemia dać może, pozostała skromną i pokorną. Mąż przypuszczał ją do udziału w rządach, gdyż odznaczała się bystrością i przezornością. Wpływu swego używała na korzyść i dobro Kościoła katolickiego, popieranie oświaty i tworzenie dobroczynnych zakładów (Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku – Katowice/Mikołów 1937 r.).
Natomiast jako cesarzowa dała się poznać jako władczyni roztropna i dbająca o dobro Kościoła, szczególnie na terenie Niemiec i Włoch. Niestety po śmierci męża, a za przyczyną synowej – pochodzącej z Bizancjum Teofano – powtórnie w życiu Adelajdy pojawiły się kłopoty.
Ten czas spędziła Adelajda we Włoszech i u swego brata Konrada Burgundzkiego. Z czasem relacje między synem a matką poprawiły się, ale dopiero po śmierci Ottona II, a później i Teofano sytuacja uspokoiła się. Adelajda została regentką Ottona III i aż do 995 roku, kiedy ten dorósł do tak zwanych lat sprawnych towarzyszyła mu.
Tę modlitwę Jan Paweł II odmawiał codziennie aż do śmierci
W tym czasie pokazała, że jest dobrą organizatorką i potrafi umiejętnie powierzać funkcje. Usprawniła administrację, a także zadbała o finanse. Mając zaś do dyspozycji cesarski skarbiec nie tylko wspierała najbardziej potrzebujących, co czyniło ją popularną wśród poddanych, ale również ufundowała kilkanaście opactw i klasztorów. Między innymi w Peterlingen, w Pavii i w Selz pod Strasburgiem. W tym ostatnim z cesarzowej stała się mniszką i tam też 16 grudnia 999 zmarła. Została kanonizowana w 1079. W ikonografii przedstawiana jest w stroju cesarzowej z insygniami władzy. W ręku trzyma kościół lub klasztor.
Skomentuj artykuł