Bóg chroni Cię i chce, byś żył | Bóg chce, byś przyprowadzał do Niego braci i siostry

I. XII Niedziela zwykła w ciągu roku – „Nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?” Lęk przed umieraniem i śmiercią to podstawowy niepokój człowieka. Użyjemy wszystkiego, co ‘pod ręką’, by zachować życie. Nawet Bóg jest wzywany, aby wybawił nas od śmierci. Mamy jednak inne niż Bóg wyobrażenie tego, na czym polega życie i uchronienie od śmierci. | II. Wigilia Uroczystości Narodzenia Jana Chrzciciela (poniżej!) – „Nie bój się!” Spotkanie z Bogiem żyjącym to doświadczenie, które może ‘przerazić’. Już od raju, od Adama, człowiek doświadcza tego lęku, strachu, niepewności. A Bóg konsekwentnie i na różne sposoby mówi do każdego: „nie bój się!”.

Słowo ewangelii na dzisiaj (Mk 4,35-41):

Z ewangelii wg św. Marka: Gdy zapadł wieczór owego dnia, rzekł do nich: «Przeprawmy się na drugą stronę». Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim. Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?» On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: «Milcz, ucisz się!». Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: «Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?» Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego: «Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?»

Komentarz do ewangelii z dnia (23 czerwca 2024 r.):

Papież Franciszek zachęca, by komentarze do ewangelii, homilie były krótkie i przemawiały do serca: niech to będzie jeden obraz, jedna myśl i jedna emocja. Zakończymy wezwaniem do modlitwy prośby i dziękczynienia.

Obraz: Ewangelia opisuje nam moment próby. Jest noc, symbolizująca śmierć. Jezus śpi, jakby był nieobecny. Mamy gwałtowny wicher, wezbrane fale, małą łódkę, zalęknionych uczniów. Wczuję się w grozę tej sytuacji. Przyjrzę się swoim skojarzeniom.
Myśl: „Czemu tak bojaźliwi jesteście?” Niewiara człowieka zadziwia nawet samego Chrystusa. Uczniowie byli przecież obeznani z jeziorem, z falami, z przeciwnościami losu. Przeżyli także wiele przy Jezusie. Widzieli cuda, słyszeli Jego nauczanie. A jednak jest w nich przerażenie, pretensja do Jezusa i dramatyczne pytanie: ‘kim On jest?’. Uczniowie nie ‘zdają’ egzaminu tej ‘nocy przypowieści’. Ale doświadczenie przyniesie owoc. Usunie z ich przestraszonych serc trudności i niewiarę. Wzmocni ich i przygotuje na przeżycie męki i śmierci Pana.
Emocja: „Nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?” Lęk przed umieraniem i śmiercią to podstawowy niepokój człowieka. Użyjemy wszystkiego, co ‘pod ręką’, by zachować życie. Nawet Bóg jest wzywany, aby wybawił nas od śmierci. Mamy jednak inne niż Bóg wyobrażenie tego, na czym polega życie i uchronienie od śmierci.
Wezwanie: Poproszę o łaskę wiary bardziej słowu Boga niż moim lękom. Podziękuję za przeprowadzenie mnie przez noce i burze wiary.
Uczynię jakiś gest uszanowania i chwały.

********************

Wigilia Uroczystości Narodzenia Jana Chrzciciela – „Nie bój się!” Spotkanie z Bogiem żyjącym to doświadczenie, które może ‘przerazić’. Już od raju, od Adama, człowiek doświadcza tego lęku, strachu, niepewności. A Bóg konsekwentnie i na różne sposoby mówi do każdego: „nie bój się!”.

Słowo ewangelii na dzisiaj (Łk 1,5-17):

Z ewangelii wg św. Łukasza: Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach.
Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia. Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego. Lecz anioł rzekł do niego: «Nie bój się Zachariaszu! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym. Wielu spośród synów Izraela nawróci do Pana, Boga ich; on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych - do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały».

Komentarz do ewangelii z wigilii Uroczystości Narodzenia Jana Chrzciciela (23 czerwca 2024 r. – wieczór):

Papież Franciszek zachęca, by komentarze do ewangelii, homilie były krótkie i przemawiały do serca: niech to będzie jeden obraz, jedna myśl i jedna emocja. Zakończymy wezwaniem do modlitwy prośby i dziękczynienia.

Obraz: Św. Łukasz kieruje swoją ewangelię do nawróconych z pogaństwa, którzy nie znają historii zbawienia. Poczuję się adresatem tych jego słów. Posłucham tej historii i postaram się przyjąć ją otwartym sercem, bez przyzwyczajeń i naleciałości. Przyjrzę się swoim odczuciom.
Myśl: Bóg działa w historii ludzkości przez splot wydarzeń i przez osoby, które wybiera do przekazania światu swojego orędzia. Łukasz ukazuje czytelnikom podstawowe cechy tego, jak Bóg wkracza w dzieje człowieka i działa w jego historii. Bóg ‘wypełnia swoją obietnicę’. Czyni to przez wybrane osoby, w okolicznościach i w taki sposób, że człowiek przeżywa swoją bezradność. Doświadczenie wiary w Boga działającego w historii jest niezbędne dla każdego wierzącego.
Emocja: „Nie bój się!” Spotkanie z Bogiem żyjącym to doświadczenie, które może ‘przerazić’. Już od raju, od Adama, człowiek doświadcza tego lęku, strachu, niepewności. A Bóg konsekwentnie i na różne sposoby mówi do każdego: „nie bój się!”.
Wezwanie: Poproszę o łaskę włączenia się przez wiarę w obietnicę działania Boga w historii. Podziękuję za Jego prowadzenie mnie po drogach wiary.
W chwili dziękczynienia obejmę wdzięcznością tych, którzy prowadzili mnie do Boga, modląc się: „Chwała Ojcu...”