Jaka jest największa pasja bp. Grzegorza Rysia?

Nie jestem żadnym egzegetą. Jestem historykiem Kościoła z wykształcenia. Czytam Pismo Święte, jestem amatorem. 

Kiedyś słyszałem wytłumaczenie słowa "amator" i to było właśnie akurat wtedy, kiedy byłem redaktorem książki dotyczącej historii Kościoła krakowskiego. Była prezentacja tej książki, przyszło kilku profesorów i zaczęło mówić, że książka jest do bani, ponieważ nie ma w niej indeksów. Nie ma indeksu osobowego, nie ma indeksu geograficznego itd. Książka jest do niczego. Najpierw to mówił jeden profesor, potem to mówił drugi profesor.

Siedział przy tym kardynał Franciszek Macharski i widać było, jak jest coraz bardziej wkurzony. A on jak był wkurzony, to wyjmował piuskę z kieszeni i zaczynał nią uderzać o kolano. I jak już uderzał tą piuską o stół albo o kolano, to wszyscy milkli, bo wiedzieli, że jest na granicy wybuchu. 

I wtedy wybuchnął i mówi tak: "Ja nie jestem zawodowcem, jestem amatorem i mnie się ta książka podoba". Czyli tym, który kocha, bo amo, amare po łacinie znaczy ‘kochać, być zakochanym’. I chciałem powiedzieć, że ja jestem amatorem w podejściu do Biblii i mnie się bardzo ta książka podoba. 

A od kiedy? Chyba od wtedy, kiedy spotkałem człowieka, który potrafił tak tłumaczyć Biblię, spotkałem go pierwszy raz dwa albo trzy lata po święceniach kapłańskich. I to spotkanie wywróciło mi wszystko do góry nogami. Byłem przekonany po święceniach, że wiem, co to znaczy głosić kazania, że to umiem i takie tam. Spotkałem księdza w Anglii, w Londynie na parafii, proboszcza, który przepowiadał Słowo w taki sposób, że ja już nigdy potem nie spotkałem nikogo, kto by w taki sposób przepowiadał Słowo. 

Jak spotkasz takiego człowieka, to nie możesz już potem sam nie czytać. 

A druga pasja to jest historia i ona jest cudna, bo historia to są ludzie, a ludzie są cudni.