Łagodna siła duchowej odnowy – św. Piotr Faber SJ

Był pierwszym kapłanem wśród założycieli jezuitów, cichym bohaterem duchowej walki, który zamiast miecza wybierał serce, słowo i cierpliwe towarzyszenie. Święty Piotr Faber SJ, choć zmarł młodo, pozostawił głęboki ślad w historii Kościoła i duchowości ignacjańskiej. Papież Franciszek nazwał go „zreformowanym kapłanem” – i to określenie doskonale oddaje jego misję.

Droga duchowa – od pastucha do duchowego przewodnika

• Pochodzenie i edukacja: Urodził się 13 kwietnia 1506 roku w ubogiej, wiejskiej rodzinie w Sabaudii. W młodości pasł owce w Alpach, a mimo skromnego pochodzenia wykazywał niezwykłą inteligencję i pamięć. Dzięki temu trafił na paryską Sorbonę, gdzie rozpoczęła się jego droga duchowa.
• Spotkanie z Ignacym Loyolą: Przełomem w jego życiu było spotkanie z Ignacym Loyolą i Franciszkiem Ksawerym. Przez długi czas zmagał się z duchowymi rozterkami i skrupułami. To właśnie Ignacy pomógł mu „zrozumieć sumienie” i odnaleźć pokój serca.
• Pierwszy kapłan jezuitów: W 1534 roku jako jedyny w grupie, miał święcenia kapłańskie i odprawił Mszę Świętą, podczas której pierwsi jezuici złożyli swoje śluby.
• Wędrowny apostoł Europy: Faber przez kolejne lata pieszo przemierzał Europę – od Portugalii i Hiszpanii po Niemcy ogarnięte reformacją. Wszędzie głosił Słowo Boże, prowadził Ćwiczenia Duchowe i spowiadał, jednając ludzi z Bogiem.

Rysy osobowości – prostota, łagodność i stanowczość

• Łagodność i prostota: Był człowiekiem skromnym i pokornym. Mówił spokojnie, z czułością i wyrozumiałością. Dzięki temu przyciągał tłumy – nie siłą argumentów, lecz głębią ducha.
• Umiejętność dialogu: Potrafił rozmawiać z każdym – także z przeciwnikami Kościoła. Papież Franciszek podkreślał jego zdolność do budowania mostów, a nie murów.
• Dyspozycyjność i wewnętrzna siła: Choć wydawał się delikatny, był zdecydowany i gotowy do natychmiastowego działania. Cechowała go nieustanna gotowość do służby, bez względu na trudności.

Dokonania – duchowa odnowa Europy

• Ćwiczenia duchowe jako lekarstwo: Faber wierzył, że duchowa odnowa Kościoła zaczyna się od wnętrza człowieka. Dlatego Ćwiczenia duchowe św. Ignacego stały się jego podstawowym narzędziem pracy apostolskiej.
• Duszpasterz i kierownik duchowy: Był jednym z najlepszych kierowników duchowych swojego czasu. Towarzyszył ludziom w spowiedzi, rozmowach, modlitwie – bez pośpiechu i bez oceniania.
• Obecność wśród prostych ludzi: Nie unikał też prostych posług – nauczał dzieci katechizmu, odwiedzał chorych, służył najuboższym. Często mieszkał w szpitalach i przytułkach.
• Wkład w reformę Kościoła: Faber dostrzegał, że kryzys wiary nie wynikał tylko z błędnej teologii protestanckiej, ale z upadku moralności duchowieństwa. Wierzył, że osobiste nawrócenie może odmienić losy Kościoła.

Zmarł w Rzymie 1 sierpnia 1546 roku, mając zaledwie 40 lat. Nie zachowała się pamięć o miejscu jego pochówku, ale duchowe dziedzictwo, które zostawił, jest żywe do dziś. W 2013 roku został kanonizowany przez papieża Franciszka, który nie ukrywał osobistego zachwytu postacią Piotra Fabra. Wspominamy go w liturgii 2 sierpnia – jako wzór pokory, mądrości i głębokiej duchowości.