Zmartwychwstał, rozjaśnił mrok naszego życia

Alleluja! To wezwanie zachęca nas do radości, wyjścia z mroku cierpienia, śmierci, smutku. Wieść o Zmartwychwstaniu Pana rozjaśnia wszystkie mroczne zakamarki naszego życia, tak jak świeca paschalna rozświetla ciemny kościół w noc Zmartwychwstania.

Kiedy słyszysz potrójne Alleluja, rozpoczynające Święta Wielkanocne wybuchem radości, co słyszysz? Co się w to­bie dzieje, gdy słyszysz to porywające zawołanie?

Czy, kiedy tylko dotrze do ciebie dźwięk słowa Alleluja, już myślisz, jak jest piękne? Czy może mówisz sobie: "Cóż to za biedak stara się tam śpiewać! Czemu się nie nauczył?". Nawet jeśli masz rację co do tego, jeśli taka jest twoja jedyna reakcja, możesz nie uchwycić specjalnej łaski tej chwili.

Być może twe myśli krążą wokół znaczenia słowa Allelu­ja, przypominając sobie, że znaczy to coś, jak: hurra - okrzyk zwycięstwa, i rozmyślasz: "To jest Wielkanoc! Powinienem się radować!". Możliwe, że coś rodzi w tobie spontaniczną radość na myśl o Chrystusowym tryumfie nad śmiercią, pełne pokoju poczucie wdzięczności Bogu za Jego dobroć lub Jego wielką miłość do nas czy też, jak bardzo Go ko­chasz.

Możesz nawet doznać czegoś podobnego wulkanowi, wy­buchającego w tobie - ogarniającej cię radosnej energii, na­pływającej z najgłębszych dziedzin twej duszy, która każe ci zapomnieć twe własne myśli, zmęczenie wieczoru Wigilii i to, co zdarzy się wkrótce.

Jeśli zdarzyło ci się tego doświadczyć, jesteś dobrze przy­gotowany do uczczenia misteriów paschalnych. Dotykasz rzeczywistości, o której starają się powiedzieć coś symbole tej nocnej liturgii. Przenikasz misterium zmartwychwstania Chrystusa. Utożsamiasz się z Chrystusem, gdy zapominasz o sobie i jesteś wypełniony Jego radością.

Czy Jezus czuł podobnie, kiedy Duch Święty dosięgnął grobu, pochwycił Jego śmiertelne ciało, uniósł je i ubóstwił? Czy myślał wtedy: "Powstaję właśnie z martwych" albo "Czy jestem żywy?". Może było to właśnie doświadczenie życia - poza słowami, myślami i uczuciami? Samo doświadczenie! Sama radość! Samo życie!

Każdy, kto odpowie na dźwięk słowa Alleluja samym do­świadczeniem bycia jedno z Chrystusem, zrozumiał zmar­twychwstanie. Ci, którzy nie doświadczyli jeszcze tej jedno­ści, nie powinni wątpić ani się wahać, że Bóg wzywa ich do tego doświadczenia. On nas woła, zwłaszcza poprzez tę li­turgiczną uroczystość Jego Zmartwychwstania, abyśmy stali się takimi, jakimi uczynił nas chrzest. Nie musieliśmy nicze­go robić, by się odbył - nawet jeśli chrzczono nas dorosłymi. Jest on wyłącznym darem Boga. Życie wieczne już się w nas rozpoczęło. Jesteśmy synami Boga, wcielonymi w ciało Chry­stusa. Jego Duch w nas zamieszkuje. Nasze wszystkie grze­chy są nam przebaczone. Ciemność naszej niewiedzy i sła­bość naszej woli zostały uleczone. Jeśli zaś czegoś nam bra­kuje, to Chrystus orędujący za nami w niebie, po prawicy Ojca, także nam to da.

Jeśli w chwili, gdy usłyszeliśmy Alleluja, zjednoczyliśmy się z Chrystusem, to odpowiedzieliśmy na nasz chrzest. Chry­stus jest nasz właśnie dzięki temu. Jest to dla nas dar, byśmy stali się, kim jesteśmy, i radowali się tym, co posiadamy.

Uświęcająca siła tej nocy oddala zbrodnie,

z przewin obmywa, przywraca [utraconą] niewinność...

(Orędzie wielkanocne: Exultet)

Liturgia Wigilii Paschalnej ze wspaniałymi obrazami, sło­wami i symbolami jest chwilą przebudzenia, w czasie której rozpoznajemy zmartwychwstałego Chrystusa w naszych ser­cach. Piękny hymn na cześć świecy paschalnej, znany jako wyjaśnia, co się w nas dzieje pod wpływem tych sym­bolicznych rytów. Ta święta Wigilia sama w sobie jest naj­ważniejszym symbolem, jako że przywołuje na pamięć całą historię zbawienia, zwłaszcza przejście ludu Izraela przez Morze Czerwone, o czym słyszymy w drugim czytaniu. Li­turgia tej nocy stara się przygotować nas na chrzest lub od­nowienie chrztu i po to, abyśmy zrozumieli, co ta łaska zna­czy, przywołuje całą świętą historię. Zbawcza moc Boża jest żywo obecna w chrzcie, tak jak i była w przejściu Izraelitów przez Morze Czerwone oraz jak jest uchwytna w naszym przejściu tej nocy z ciemności do światła.

Podczas tych świętych obrzędów są dwie najważniejsze chwile, które powinniśmy dostrzec, by zagłębić się w odno­wienie naszych przyrzeczeń chrzcielnych. Przede wszystkim krótkie przypomnienie, co wydarzyło się wcześniej tego wie­czora. Przy poświęceniu nowego ognia modlimy się: "O, Boże, błogosław ten nowy ogień, by rozproszył ciemności naszych serc i umysłów. Prowadź nas tym światłem, jak prowadziłeś Mojżesza i jego lud przez Morze Czerwone. Rozpal w nas ogień Twej chwały".

Nowy ogień jest symbolem mocy Ducha Świętego, wy­tryskając z ziemi, na którą wylana została krew Chrystusa. Z tegoż ognia płomień przenoszony jest na świecę paschalną i modlimy się: "Niech światło Chrystusa chwalebnie zmar­twychwstałego rozproszy ciemności serca i umysłu!". Po­przez dotyk knota świecy z płomieniem celebrujemy chwilę, w której duch Chrystusa ponownie wszedł w Jego ciało i po­wstał On w chwale z martwych. Dlatego świeca - Paschał - jest wyraźnie utożsamiana ze zmartwychwstałym Chrystusem pośród nas. Symbol ten wyjawia, co obchodzimy tej nocy - misterium, które w duchu przekracza symbole, i do którego wszystkie symbole i słowa nas prowadzą.

Przypomnij sobie, co jest później. Rozpoznawszy w Chry­stusie słup ognia, który prowadził Izraelitów w drodze, my tak­że przekraczamy Morze Czerwone, co symbolizuje procesja środkiem kościoła w zupełnej ciemności. Procesja ta dla każde­go z nas jest nową chwilą zbawienia. Podobnie jak Egipcjanie, symbol tyranii grzechu, zostali doszczętnie rozbici, gdy usiło­wali ścigać uciekających Izraelitów, nasz grzech i wina zostają zniszczone ponownie i bardziej gruntownie niż kiedykolwiek.

Istnieje wiele nocy ciemnych. Środkiem umożliwiającym rozróżnienie ciemności grzechu od ciemności Bożej jest wia­ra w zmartwychwstałego Chrystusa. Gdy wkraczamy do ko­ścioła i inne świece zapalają się od płomienia Paschału, świa­tło zaczyna rozchodzić się i oświetlać ciemności, nie dlatego że staje się mocniejsze, lecz dzięki przekazywaniu swego wła­snego światła. Kiedy wszyscy otrzymujemy płomień, światło rozprzestrzenia się, aż cały budynek i wszyscy wewnątrz zo­staną nim oświetleni. Zapalona świeca, którą trzymamy w rę­ku, jest symbolem tego, co dzieje się w naszym wnętrzu. Chry­stus zmartwychwstaje w naszych sercach - a my to dostrze­gamy! Nie chodzi tu o emocje, ale przekonanie! Chrystus ob­raca wniwecz naszą grzeszność i prowadzi nas procesyjnie, poprzez ciemności nawy, na nowy poziom niewinności i do nowego rodzaju uczestnictwa w swym Bożym świetle. Exultet, z nadzwyczajnym zaufaniem do wywyższonego Chrystu­sa głosi, że to jest właśnie ta noc, kiedy to duchowa moc zo­stała nam dana od Zmartwychwstałego. Zapalona świeca, trzy­mana w ręce, symbolizuje naszą moc życia nowym, zmar­twychwstałym życiem Chrystusa. Zdarzenia te zachodzą w głę­bi naszej wiary, nadziei i miłości - żadne z nich nie jest od razu widoczne naszym zmysłom, wyobraźni czy emocjom. Są jednak realne do tego stopnia, co naród wybrany kroczący dnem Morza Czerwonego; do tego stopnia realne, co wskrze­szony ze śmierci Chrystus. Ma tu miejsce to samo zbawcze działanie Boga, które znajdujemy w Starym Testamencie, które zostało dopełnione w Nowym, a teraz staje się nasze podczas tych obchodów misteriów paschalnych.

Święte obrzędy nie są czymś, co należy ominąć, by dojść do skrytego misterium. Są natomiast czymś, przez co trzeba przejść, by dojść do wiary w żyjącego Chrystusa. Dlatego Exultet słusznie podaje: "Jest to zatem ta noc, która światłem ognistego słupa rozproszyła ciemności grzechu!". Ciemność liturgiczna tej świętej nocy jest Bożą ciemnością, która po­nad rozumem i zmysłami przekazuje nam Boże życie, które w wieczności będzie zupełnie należało do nas. Moc Chry­stusowego zmartwychwstania, symbolizowana przez Paschał i nasz udział w jego płomieniu, jest nam wewnętrznie prze­kazywana i stajemy się spadkobiercami Jego mocy, rozpra­szającej zło, obmywającej z grzechu i przywracającej niewin­ność. Niewinność w biblijnym sensie jest bliskością z Bogiem Ojcem. Powrót do stanu synostwa jest pierwszym owocem Chrystusowego zmartwychwstania. Kiedy otwieramy się na światło Boże, które, stając się coraz jaśniejsze, objawia Boże życie w nas, misterium Bożego życia staje się centralnym motywem Świąt Paschalnych.

Fragment pochodzi z książki Przebudzenie, Thomas Keating, Wydawnictwo WAM