Wyobrażenia a rzeczywistość

Bardzo stymulujące są słowa św. Pawła z Listu do Galatów, w których ujmuje on prawdę o tym, że chrzest święty nie tylko łączy człowieka z Chrystusem, ale włącza do wspólnoty Kościoła, gdzie wszyscy tworzymy Jego Ciało, stając się jednością ponad różnorodnością: "Nie ma już żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie" (Ga 3,28).

Jest to piękna teologiczna wizja. Nie potrzeba jednak wielkiego wysiłku, żeby znaleźć przykłady z praktyki życia codziennego, które wskażą, że chrześcijanie nie zawsze dobrze radzą sobie z różnorodnością wewnątrz swojej wspólnoty. Nie rozumieją się nawzajem. Odsądzają się od czci i wiary, choć czasami wystarczyłoby spotkać się twarzą w twarz (nie: w wirtualnej przestrzeni postów i komentarzy w mediach społecznościowych) i spokojnie porozmawiać, by wyjaśnić sobie pewne sprawy i przedstawić swój punkt widzenia. Trwający synod o synodalności sprawił, że trochę więcej zaczęliśmy się w Kościele nawzajem słuchać. Ale tylko trochę.

Różnorodność opinii jest czymś naturalnym. Oczywiście, należy odróżnić opinie od faktów - z tym rzeczywiście mamy spory problem. Warto jednak znać opinię innych, choćby na temat Boga, wiary czy Kościoła, ponieważ kiedy ktoś wyraża swoje zdanie, opisuje w ten sposób, kim jest. A to bardzo istotna wiedza w kontekście ewangelizacji. Muszę wiedzieć, do kogo chcę dotrzeć z Dobrą Nowiną o zbawieniu w Chrystusie.

Trójca Święta - skomplikowana, lecz pociągająca

Komentarze do Ewangelii

Sam Jezus zdobywał wiedzę na temat ludzi, którym opowiadał o Królestwie Bożym: "Za kogo uważają Mnie tłumy?" (Łk 9,18). Jako chrześcijanie też powinniśmy dzisiaj zadawać sobie pytanie o to, kim jest dla ludzi Jezus. A raczej zadawać je innym, czyli tym, którzy nie podzielają naszej wiary w Niego lub sposobu jej wyrażania. Można się oczywiście obruszać na to, że te opinie są po prostu krzywdzące lub uwłaczające Jezusowi. Reakcja innych na to, co głosimy i w co wierzymy, jest czasami bardzo ostra, zahaczająca nieraz o kpinę. Szczególnie wtedy, gdy mówimy o tym, co dla naszej wiary jest istotne, jak dogmaty, czy sakramenty.

Kiedy mówimy o Eucharystii, to wielu wyśmiewa to, że wierzymy w obecność Pana w "świętym waflu". Kiedy wyznajemy Boga w Trójcy, to słyszymy, że ten koncept Boga jest wymysłem kleru. Ale czy powinniśmy się dziwić takim reakcjom? Zupełnie! Jesteśmy Ciałem Chrystusa, więc doświadczamy tego, co On: "Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie (…)" (Łk 9,22).

Jezus chce poznać zdanie tłumów, by wiedzieć, do kogo mówi, ale chce również wiedzieć, czy serca Jego uczniów są pełne wiary: "A wy, za kogo Mnie uważacie?" (Łk 9,20). Odpowiedź, której Piotr udzielił w imieniu Apostołów jest jednoznaczna i zrozumiała: "Za Mesjasza Bożego" (Łk 9,20). I tu warto postawić pytanie o to, co stało się przez te dwa tysiące lat istnienia chrześcijaństwa z naszym językiem wiary. Wydaje się, że dziś unikamy tak prostych stwierdzeń, ukrywając się za rozbudowanymi koncepcjami. Teologia jest dzisiaj niezrozumiała dla "niewtajemniczonych", ponieważ ma bardzo specyficzny język.

Wołajmy o Ducha Świętego: niech zstąpi!

Duchowość

Dobrze to ujmuje alternatywna wersja rozmowy Jezusa z uczniami: "Święty Piotr wstał i stwierdził: «Ty jesteś teofanią eschatologiczną, która ontologicznie podtrzymuje intensjonalność naszych relacji podświadomych i interpersonalnych». Jezus otworzył oczy ze zdziwienia i zapytał: «Że niby jak?!»”. Jeśli dodamy do tego fakt istnienia domorosłych teologów, którzy nie rozumieją kontekstu historycznego, choćby powstawania dogmatów, i wyciągają z tego kuriozalne wnioski - to robi nam się niezły miszmasz.

Teologia dla wielu osób przestaje być interesująca, kiedy przestaje odwoływać się wprost do egzystencjalnych doświadczeń człowieka, a skupia się na koncepcie Boga i tajemnicach wiary. Wydaje się, że jest to nieżyciowe, więc - dla współczesnego człowieka - po prostu zbędne. Tylko że jedno ma wpływ na drugie: właściwe rozumienie tego, kim jest Bóg i jaki jest, oraz tego, co mówi do człowieka i w jaki sposób człowiek Go w sakramentach może doświadczać, ma potem wpływ na to, jacy są i jak żyją chrześcijanie. Wystarczy przytoczyć jedno zdanie św. Pawła, żeby zobaczyć, jak wielkie konsekwencje dla życia człowieka może mieć właściwe jego rozumienie: "Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa" (Ga 3,27). Mamy być więc dla innych jak On.

Problem jest oczywiście dużo bardziej złożony, bo mamy do czynienia z latami zaniedbań - nie tylko ze strony tych, którzy głoszą Słowo, ale także ze strony tych, którzy go słuchają. Póki Słowo nie stanie się dla nas żywe, a pozostanie jedynie źródłem religijnej wiedzy, póty wiara będzie pogrążona w marazmie rytuałów i przepisów. "Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa" (Łk 9,24). Jeśli chcemy, by wiara przemieniała nasze życie, to musimy wreszcie "puścić" tę ziemię i to życie, przestając traktować je jako jedyne nasze zabezpieczenie. To Jezus ma być Tym, przy kim będziemy się czuli bezpiecznie.

Oczekujemy Twego przyjścia w chwale!

Wiara

"Boże, mój Boże, szukam Ciebie i pragnie Ciebie moja dusza. Ciało moje tęskni za Tobą, jak ziemia zeschła i łaknąca wody" (Ps 63,2). Szukamy Bożej Obecności, chcemy jej doświadczać namacalnie, by zaspokoić pragnienie wieczności, które w sobie nosimy. Wiemy, że zbawienie jest obietnicą, której wypełnienie możliwe jest dopiero po śmierci, ale chcemy już teraz zobaczyć choćby jej namiastkę. Jezus proponuje nam drogę wiary jako sytuację, w której możemy doświadczyć wieczności pośród tego, co jest skończone.

Na początku tej drogi musimy jednak odpowiedzieć, sami sobie, na pytanie, które zadaje nam sam Jezus: "A wy, za kogo Mnie uważacie?" (Łk 9,20). Od tego zależy dalszy bieg naszej wiary - czy będzie ona oparta na wyobrażeniach na temat tego, kim jest Jezus z Nazaretu, czy raczej będzie opierała się na tym, co Chrystus mówi sam o sobie. Jeśli uważam Go za mojego Pana i Mesjasza, to zaufam Mu bezgranicznie i pozwolę Mu się prowadzić. A będzie to droga niełatwa, o czym sam Jezus od razu nas ostrzega: "Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje" (Łk 9,23).

Pytanie Jezusa jest tak naprawdę pytaniem o to, czy moją wiarę będę budować na wyobrażeniach czy na Słowie. Mogę bowiem skroić sobie Boga na własną miarę. Będzie to Jezus moich marzeń, najlepszy kumpel poklepujący mnie zawsze po ramieniu i spełniający moje zachcianki. Tymczasem o prawdziwym Jezusie nie można mówić w oderwaniu od krzyża, przez który przyniósł nam zbawienie. Dlatego droga, którą proponuje nam Mistrz z Nazaretu, jest drogą zaufania wobec Przewodnika i zaparcia się tego, co nie pozwala mi spojrzeć z nadzieją w przyszłość - nie tylko w tę sięgającą jutra, ale przede wszystkim w tę, która wykracza poza granice śmierci.