Obchodzenie świąt i uroczystości ma wielkie znaczenie w życiu duchowym

Obchodzenie świąt i uroczystości ma wielkie znaczenie w życiu duchowym. Z jednej strony odnosi się do przeszłości, do ważnych momentów w historii zbiorowej, w społeczności. Ale też symbolicznie mówi o moich sprawach, moich doświadczeniach, moim życiu ‘tu i teraz’.

Słowo na dziś (J 10,22-30)

Z Ewangelii wg św. Jana: Obchodzono wtedy w Jerozolimie uroczystość Poświęcenia świątyni. Było to w zimie. Jezus przechadzał się w świątyni, w portyku Salomona. Otoczyli Go Żydzi i mówili do Niego: «Dokąd będziesz nas trzymał w niepewności? Jeśli Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie!» Rzekł do nich Jezus: «Powiedziałem wam, a nie wierzycie. Czyny, których dokonuję w imię mojego Ojca, świadczą o Mnie. Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z moich owiec. Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».

Komentarz do Ewangelii (02.05.2023)

Obraz: Mamy sporo informacji na temat okoliczności miejsca i czasu dla proponowanego dzisiaj fragmentu ewangelii. Oczyma wyobraźni zobaczę święte miasto, świątynię, portyk Salomona tak, jak sobie je wyobrażam. Zwrócę uwagę na skojarzenia i myśli, jakie się we mnie pojawiają. 

Myśl: Obchodzenie świąt i uroczystości ma wielkie znaczenie w życiu duchowym. Z jednej strony odnosi się do przeszłości, do ważnych momentów w historii zbiorowej, w społeczności. Ale też symbolicznie mówi o moich sprawach, moich doświadczeniach, moim życiu ‘tu i teraz’. ‘Uroczystość poświęcenia Świątyni’, hanukkach (konsekracja, zimowe święto światła), które przypadało na naszą połowę grudnia mówi o jej rekonsekracji dokonanej przez Judę Machabeusza i o Święcie Namiotów, związanym z poświęceniem pierwszej świątyni zbudowanej przez króla Salomona. Dzieliło je w żydowskim roku liturgicznym trzy miesiące. W naszym życiu dynamika poświęcenia i odnowienia powtarza się wielokrotnie. 

Emocja: Sprofanowanie świątyni. Obrazowo mówiąc taką profanacją jest grzech, odrzucenie Boga, niszczenie Jego obrazu i Jego dzieła, jakim jest życie każdego człowieka. To jest duchowa ‘zima’, pora martwa, niesprzyjająca życiu, brzydka i burzliwa, której nie chcemy okazywać wobec innych. To jednak też czas nasłuchiwania na wezwanie do nawrócenia, czas przygotowania do zmiany i podjęcia decyzji. 

Wezwanie: Poproszę o łaskę doceniania tego, co otrzymałem w Chrzcie św., w wychowaniu i tradycjach. Podziękuję za wspólnotę wiary, w której ciągle mogę wzrastać. Zaplanuję skorzystanie z sakramentu pojednania, ze spowiedzi, która jest sposobem na ‘odbudowanie wewnętrznej świątyni’.