Sąd na końcu czasów czeka nas wszystkich. Co się wydarzy i jak się do tego przygotować?

Teraźniejszość jest czasem nawrócenia i cierpliwości. To czas wezwania do osobistej odpowiedzialności i nieferowania wyroków o innych. Miłosierdzie jest najważniejszym wymogiem.

Słowo na dziś (Mt 13,36-43)

Z Ewangelii wg św. Mateusza: Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: «Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście!» On odpowiedział: «Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie. Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!

Komentarz do Ewangelii (Wtorek, 01.08.2023)

Obraz: Jezus odprawia tłumy i sam pozostaje z uczniami "w domu". Oczyma wyobraźni zobaczę uczniów, którzy siadają wokół Jezusa i proszą o wyjaśnienie przypowieści o chwaście. Posłucham Jego słów. Przyjrzę się swoim reakcjom i skojarzeniom.

Myśl: Sąd Ostateczny, jaki czeka ludzkość dokona się "na końcu czasów". Teraźniejszość jest czasem nawrócenia i cierpliwości. To czas wezwania do osobistej odpowiedzialności i nieferowania wyroków o innych. Miłosierdzie jest najważniejszym wymogiem. Wyprzedza jakikolwiek przepis prawa. Wspólnota chrześcijańska nie jest "sektą sprawiedliwych" ani nie jest "bandą złoczyńców". Nie jesteśmy bez grzechu, ale jesteśmy zbawieni w Chrystusie. I dlatego miłosierdzie wobec innych jest podstawowym instrumentem ewangelizacji, głoszenia Chrystusa, wzywania do nawrócenia i oczekiwania na ostateczny tryumf życia. Aż do tego czasu "chwasty i pszenica" istnieją razem. Zgodzić się na to, to wierzyć w Boga, który jest cierpliwy i chce zbawienia wszystkich.

Emocja: "Przystąpić do Niego". Uczniowie czują, że są w domu, podchodzą blisko, pytają, są otwarci. Bycie "domownikiem" Boga to próba uwewnętrznienia, lepszego rozumienia Jego przesłania, skonfrontowania się z nim. Trzeba poznać wolę Boga (słyszeć, rozumieć, wprowadzać w życie). Nie wystarczy mówić "Panie, Panie".

Wezwanie: Poproszę o łaskę życia teraz tym, czym chciałbym żyć na końcu. Podziękuję Bogu za Jego cierpliwość i stałość. Zaplanuję sobie czas na codzienny rachunek sumienia i rozeznanie.