Św. Sebastian – dowódca gwardii cesarskiej, męczennik

Wielu artystów, malarzy czy rzeźbiarzy, w różnych epokach utrwalało dramatyczny moment męczeństwa św. Sebastiana. Urodził się w zamożnej, chrześcijańskiej rodzinie. Jest bardzo popularnym świętym. Zaliczany jest też do grona Czternastu Świętych Wspomożycieli. Kościół wspomina go 20 stycznia. 

Tyle strzał tedy utkwiło w nim, że podobny był do jeża (Jakub de Voragine, „Złota legenda”) – taki właśnie wizerunek św. Sebastiana, przywiązanego do drzewa i poranionego, widujemy najczęściej. Wielu artystów, malarzy czy rzeźbiarzy, w różnych epokach utrwalało dramatyczny moment jego męczeństwa. Kościół wspomina go 20 stycznia.  Te przepełnione cierpieniem chwile nie były kresem jego życia.  Kiedy wrócił do zdrowia, miał w sobie tyle odwagi, by ponownie pojawić się przed cesarzem i raz jeszcze stanąć w obronie prześladowanych chrześcijan.

Telegram do św. Józefa z prośbą o szybki ratunek

Franciszek: męczennicy chlubą Kościoła

Serwis Papieski

Sebastian pochodził z Galii. Urodził się być może ok. 256 roku w Narbonie, w chrześcijańskiej rodzinie. Ta była urzędnicza, zamożna i zapewniła synowi odpowiednie wychowanie. Sebastian nauki odbierał w Mediolanie skąd wywodziła się jego matka. Natomiast pozycja ojca miała wpływ na dalsze losy młodzieńca, który trafił do gwardii cesarskiej. Był nawet jej dowódcą. Jednakże, to nie miłość do wojaczki czy chęć zrobienia kariery ciągnęła go w szeregi armii.

Po pierwsze był wierzącym, więc jego obecność w Rzymie, w bliskim otoczeniu władcy narażała go na wielkie niebezpieczeństwo. Jednakże dla Sebastiana ważniejsze było być właśnie tam i dawać świadectwo wiary. Swoją pozycję wykorzystywał roztropnie i ostrożnie na nawracanie swych pogańskich towarzyszy, umacnianie zachwianych w wierze chrześcijan i niesienie pomocy uwięzionym braciom. Działalność jego była niezmiernie rozległa a tak mądra, że okrutny cesarz Dioklecjan nie tylko się nie domyślił, że Sebastian jest chrześcijaninem, lecz nawet dla jego licznych zalet tak dalece go polubił, że chciał go mieć zawsze przy swym boku (Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku - Katowice/Mikołów 1937 r.). Sebastian był dowódcą jego straży przybocznej.

Męczeństwo św. Sebastiana - painting by Guercino, Public domain, via Wikimedia CommonsPrzyszedł jednak moment, kiedy okrucieństwo Dioklecjana wobec chrześcijan, na które Sebastian musiał patrzeć nie mogło zostać bez reakcji. Wspieranie cierpiących i stanięcie w ich obronie, czyli jawne opowiedzenie się po stronie wyznawców Chrystusa, doprowadziło do skazania go na śmierć. Miał zginąć od strzał afrykańskich łuczników. Został wyprowadzony za miasto, obnażony, przywiązany do drzewa. Po chwili w jego ciele utkwiło tak wiele strzał, że oprawcy byli pewni, iż wykonali wyrok i mogą odejść spokojnie, bo skazaniec z pewnością jest martwy.

Jak się jednak okazało pobożna kobieta o imieniu Irena, która wraz ze służącą przyszła pogrzebać ciało odkryła, że Sebastian ciągle żyje. Niewiasta zaopiekowała się poranionym, a gdy ten odzyskał zdrowie proszono go, aby opuścił miasto. Sebastian nie posłuchał. Długo modlił się. Chciał stanąć ponownie przed cesarzem i upomnieć się o losy współbraci w wierze.

Modlitwa w szczególnej potrzebie

Pewnego dnia udało się. Orszak cesarza pojawił się przy jednej z pogańskich świątyń, gdzie czekał Sebastian. Dioklecjan usłyszał słowa napomnienia i oczywiście, jak można się domyślić, był nie tylko zaskoczony tym, że jego były dowódca straży przybocznej żyje. Władca był wielce niezadowolony, że ktoś śmie czynić mu wyrzuty. Kara dla śmiałka mogła być jedna – śmierć. Sebastian został zatłuczony kijami, a jego ciało wrzucono do Cloaca Maxima, kanału odprowadzającego nieczystości.

Abp Ryś: krew męczenników owocuje w czynach, które podejmujemy

Kościół

Zmasakrowane ciało męczennika zostało odnalezione i pochowane w rzymskich katakumbach, a był to prawdopodobnie 287 lub 288 rok. Święty Sebastian męczennik jest nie tylko jednym z głównych patronów Rzymu, ale i bardzo popularnym świętym. Zaliczano go do grona Czternastu Wspomożycieli. Jest opiekunem: inwalidów wojennych, chorych na choroby zakaźne, kamieniarzy, łuczników, myśliwych, ogrodników, rusznikarzy, strażników, strzelców, rannych i żołnierzy.

Jego atrybutami są: krucyfiks, palma męczeństwa, włócznia, miecz, tarcza, dwie strzały w dłoniach, przybity wyrok śmierci nad głową.