Paweł Kosiński SJ

Wielokrotnie wkładamy wiele wysiłku w nasze życie duchowe i apostolskie, doświadczając zarazem, jak nikłe to przynosi owoce. Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam, że najważniejsze w życiu duchowym jest słuchanie Pana. To On posyła i sprawia, że przynosimy owoc. Nie przeszkadzają Mu nawet nasze słabości i upadki.

Poszukiwanie cudowności to poważne zagrożenie dla naszej duchowości. Religijność nie powinna być odzierana z głębokich doświadczeń, porywów serca - ale skoncentrowanie tylko na przeżyciach jest pułapką.

Jezus ma władzę nad moim życiem, także nad jego ciemną stroną. On wie najlepiej, co dla mnie dobre.

Naszym powołaniem jest być jak Ten, za którym idziemy, dawać życie, tracić je z ‘powodu Jezusa i Ewangelii’ po to, by je zachować na życie wieczne.

Dyskutować można o wszystkim, ale sposób, w jaki się to robi nie jest bez znaczenia. Internet, media społecznościowe zmieniają nasze przyzwyczajenia, ale czy tutaj możemy pozwolić sobie na wszystko? Internetowy hejt kwitnie, ale czy to o nas dobrze świadczy? W dyskusjach internetowych także trzeba zachować standardy człowieczeństwa.

Niejednokrotnie zdarza się, że przywiązujemy nadmierną wagę do rywalizacji o prestiż, znaczenie, wpływy. Bywa też jednak tak, że możemy udawać fałszywie skromnych. I jedna i druga sytuacja jest zawstydzająca.

Jesteśmy obdarzeni różnymi łaskami i darami. Nasza odpowiedź powinna być hojna. Kunktatorstwo i niechęć do ‘zaryzykowania siebie’ zrównają nas z trzecim sługą. Na czym polegał jego błąd?

Matka Jezusa zachęca nas, byśmy byli wierni temu, co On powie. „Jezus jest Słowem. Jeśli Go słuchamy, woda naszego człowieczeństwa zmienia się w wino Jego bóstwa”.

Czujność polega na tym, że choć nie wiesz, kiedy pojawi się niebezpieczeństwo, jesteś na nie przygotowany. To bycie gotowym, a nie nerwowe oczekiwanie na katastrofę.

Był wizjonerem i jest uważany jest za twórcę powszechnego, dostępnego dla wszystkich szkolnictwa. Założył zakon, pijarów, którego charyzmatem jest prowadzenie szkół. Józef Kalasancjusz dbał, aby jego współbracia na niwie edukacyjnej działali profesjonalnie i z zaangażowaniem. To miała być ich droga do świętości. I dlatego, oprócz zwykłych dla zakonników ślubów ubóstwa, posłuszeństwa i czystości, składali też specjalny ślub bezinteresownej troski o nauczanie i wychowanie dzieci i młodzieży. 25 sierpnia Kościół wspomina św. Józefa Kalasancjusza, założyciela pijarów.

To ważne kryterium rozeznawania duchowego. Jeśli myśl nie prowadzi do dobra, do "wyznania wiary", ale do niepokoju i lęku, nie jest od Boga, ale od złego.

Czasami religijność kojarzy się nam z przepisami, przykazaniami, skrupulatnością w przestrzeganiu zasad. W rygoryzmie gubi nam się ludzkie, miłosierne podejście do człowieka. Zasady zdają się być ważniejsze od osoby.

Na świecie dzieje się wiele złych rzeczy. Mamy sporo powodów do niepokoju. Czyhają na nas różnorakie zagrożenia, od chorób i ich konsekwencji po wypadki losowe czy dramaty na większą skalę, jak choćby konflikty zbrojne i wojny. Ciągle też przed nami pogłębiona refleksja nad doświadczeniem pandemii i jej konsekwencjami.

Obawa przed słowami Jezusa: „nie znam was” mogą nas prześladować i niepokoić. Nie chodzi jednak o straszenie, ale o motywację i jednoznaczne decyzje.

Sytuacje ekstremalne zawsze sprawdzają charakter, pokazują prawdziwe motywacje, ujawniają małość, ale także wielkość, a nawet świętość. Kiedy się o tym czyta, człowiek mimo woli nie może się nadziwić: jak było możliwe takie nieludzkie okrucieństwo? A jednocześnie pyta sam siebie: a ja, jak bym się zachował w takiej sytuacji? Dzisiaj te pytania, w obliczu wojny na Ukrainie, wracają do nas złowrogim echem.

Apostołowie chcą uchronić Jezusa przed natarczywością dzieci, ale On ich napomina tymi samymi słowami, którymi uciszał wiatr i wyrzucał złego ducha. Jezus pochyla się nad dziećmi, które nie miały wówczas żadnych praw. Pokazuje inną perspektywę myślenia o słabych i bezbronnych, którzy potrzebują Boga.

Jezus mówi o nierozerwalności małżeństwa. Ten temat był zawsze trudny, budził skrajne emocje. Jedni są rygorystyczni, inni nie widzą problemu w rozrywaniu pierwotnych więzi.

Nie mam prawa prosić o przebaczenie, jeśli jestem zacięty i niezdolny do przebaczania innym. Przebaczenie nie eliminuje zła czyjegoś czynu. Trwanie w zacięciu zdradza jednak, że nie przyjmuję przebaczenia jako daru.

Jezus zachęca nas, byśmy szli za Nim, byśmy "byli tam, gdzie On". Jestem tam, gdzie jest moje serce, nie ciało.

Każdy osobiście odpowie za wierność w miłości, która objawia się w wytrwałym życiu i pełnieniu woli Boga.

{{ article.description }}