Zjednoczeni z Bogiem przez post i umartwienie – święci Andrzej Świerad i Benedykt

Praktyki pokutne, które Andrzej Świerad i Benedykt praktykowali przez wiele lat bardzo trudno jest nam zrozumieć i przyjąć. Byli pustelnikami, surowo pościli, umartwiali ciało, ciężko pracowali fizycznie. Ich celem było zjednoczenie z Bogiem. Świętych Andrzeja Świerada, pustelnika i Benedykta, jego ucznia i męczennika, Kościół wspomina 13 lipca.

Nie wiemy wiele o historii ich życia. Andrzej pochodził z terenów dzisiejszej Małopolski. Urodził się pod koniec X wieku. Początki chrześcijaństwa na tych terenach sięgają IX wieku i państwa wielkomorawskiego. Było to zatem jeszcze przed chrztem Mieszka. O rozwoju wiary i jej zakorzenianiu się świadczy obecność pustelni i pustelników. I tak wspomina się o Świeradzie, który znalazł swoje miejsce odosobnienia w Tropiu nad Dunajcem, niedaleko Czchowa. W Tęgoborzu wspomina się pustelnika o imieniu Just, a w niedalekiej Iwkowej o imieniu Urban.

Święty Andrzej Świerad

Świerad w roku 997/998 udał się na Węgry. Wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru św. Hipolita na górze Zabor, niedaleko Nitry. Przyjął imię zakonne Andrzej. Obrał je na cześć św. Andrzeja Apostoła, który był uważany za głównego patrona Węgier. Mnisi mieszkający w klasztorze żyli według reguły wschodniej. Posługiwali się językiem słowackim. Był on bliższy Andrzejowi niż trudny język węgierski.

Andrzej wstąpił do klasztoru benedyktynów zaawansowany w życiu ascetycznym. W klasztorze spełniał różne posługi.

Siedem słów. Modlitwa papieża Franciszka do Serca Jezusa

Po ukończeniu czterdziestego roku życia, udał się na pustelnię, aby służyć Bogu w zupełnym odosobnieniu. Towarzyszył mu tylko jeden uczeń, który zmieniał się co kilka lat. Andrzej postanowił prowadzić życie pustelnicze, a towarzyszył mu uczeń Benedykt, który także pochodził z Polski.

Święci Andrzej Świerad i Benedykt - NN, P.d., via Wiki. Comm.Pustelnia była oddalona od opactwa kilkanaście kilometrów. Andrzej i Benedykt przebywali w niej cały tydzień. Co sobotę musieli wracać do opactwa i zostawali tam na całą niedzielę. Potem na cały tydzień wracali do pustelni. Prowadzili bardzo surowe życie. Wiele godzin każdego dnia zajmowało im karczowanie lasu. Andrzej w poniedziałki, środy i piątki zupełnie pościł. W Wielkim Poście jadł jeden orzech dziennie, oprócz sobót i niedziel, gdy wracał do opactwa. Spał na siedząco, na drewnianym pieńku. Otoczony był ostrymi prętami i gdy się przechylał budził się zraniony. Na głowę zakładał sobie swego rodzaju drewnianą koronę. Do niej były podwieszone kamienie i uderzały go, jeśli skłaniał głowę w którąkolwiek stronę. Dla większego umartwienia ciało miał opasane mosiężnym łańcuchem. Z czasem metal wżął się w skórę. Prawdopodobnie to było przyczyną zakażenia i w konsekwencji śmierci między rokiem 1030-34. Wezwany do pustelni opat Filip, obmywając ciało Andrzeja po śmierci, zauważył na jego brzuchu klamrę, która zdradziła istnienie łańcucha.

Modlitwa do św. Józefa o dobre relacje

Benedykt był jednym z uczniów Andrzeja i towarzyszył mu w życiu pustelniczym. Pozostał w pustelni po śmierci mistrza i kontynuował jego surowy tryb życia. To dzięki niemu mamy świadectwo o życiu i umartwieniach Andrzeja. Te informacje o świętym mistrzu przekazał biskupowi Maurusowi, który trzydzieści lat po śmierci opisał dzieje świętych pustelników.

Trzy lata po śmierci Andrzeja, na Benedykta napadli zbójcy. Zabili go a ciało wrzucili do rzeki. Obaj święci zostali pochowani w kościele klasztornym na górze Zabor.

Kto obchodzi imieniny 13 lipca? - sprawdź

Około roku 1064 Andrzej Świerad i Benedykt zostali proklamowani świętymi przez biskupów węgierskich. Ich kult zaaprobował papież Grzegorz VII w 1083 roku. W ikonografii św. Andrzej ukazywany jest jako pustelnik, często w towarzystwie św. Benedykta. Jego atrybuty to: dziupla, orzechy i łańcuch.