Czy Bóg ma dla mnie plan? Rozeznawanie powołania to nie duchowa zdrapka

Pamiętam z dzieciństwa, jak mówiło się wtedy o powołaniu „na księdza”. Wybrany przez Boga delikwent miał w pewnym momencie usłyszeć głos Boga, który wzywa go do kapłaństwa. Duża sprawa, bo ów wybraniec, któremu dane było taki głos usłyszeć, wskakiwał do tej samej ligi co św. Faustyna, Mojżesz i trochę innych szczęśliwców, a do tego miał spokój, bo wiedział co ma robić w życiu, w odróżnieniu od zwykłych śmiertelników, którzy musieli samemu zmagać się z decyzjami o studiach, pracy, miejscu zamieszkania itp. 

Dzięki Bogu, od rozumienia powołania jako synonimu bycia księdzem lub siostrą zakonną oraz jako cudownego, mistycznego objawienia woli Bożej już się powoli odchodzi. Przyznaję się publicznie, że sam nigdy nie usłyszałem głosu z niebios, który odezwałby się: „Dubiel! Zostań księdzem!”, a od kilkunastu już lat idę po tej drodze, widząc dobre owoce tej decyzji, w dodatku samemu będąc spełnionym i szczęśliwym.

Rozeznawanie duchowe to nie przewrażliwienie czy skłonność do spirytyzmu

Wiara

Jednak nieco nieszczęśliwe przekonanie, że „Bóg ma wspaniały plan na nasze życie”, który to plan musimy odgadnąć, żeby osiągnąć szczęście, ciągle można spotkać w różnych wspólnotach i usłyszeć w poważnych konferencjach. Żeby było jasne: owszem, Bóg ma dla nas wspaniały plan. Wyraża go Pan Jezus w Ewangelii według św. Jana: „Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10,10b). Planem Boga na życie każdego człowieka jest to, żeby żył w pełni, kochając i czując się kochanym, będąc tak szczęśliwym jak tylko się da. To jest Boży plan, na którym Panu Bogu zależy i do realizacji którego nas powołuje. Na jakiej drodze go zrealizujemy? To już druga sprawa. Ważna, ale jednak nie kluczowa, bo mamy tu całą paletę możliwości i jakąkolwiek opcję wybierzemy, Bóg będzie nam na niej błogosławił, wspierał i robił wszystko, żebyśmy Jego pomysł na nasze życie mogli wypełnić. Nie jest jednak tak, że Bóg zaplanował dla nas jedyną słuszną drogę, którą musimy znaleźć pod sankcją utraty Bożego błogosławieństwa, a co najmniej narażając się na to, że Pan Bóg będzie na nas trochę obrażony, a my będziemy całe życie mało szczęśliwi. Bynajmniej. Przy podejmowaniu decyzji warto jednak współpracować z naszym Stwórcą, uwzględniając dwie szalenie ważne rzeczy, którymi obdarował nas przy stwarzaniu. 

Pierwszą z nich są nasze pragnienia. To ślad Boga w naszym sercu. Często ujawniają się w naszych dziecinnych marzeniach, które warto brać na serio, nawet jeśli w dorosłym życiu musimy je nieco oszlifować i zobaczyć co jest ich sednem. Pragnienia nie tylko podpowiadają nam jaka jest nasza najgłębsza tożsamość, ale też wskazują kierunek w codziennym podejmowaniu decyzji i inspirują do działania. 

Drugą są nasze talenty, predyspozycje i zdolności, w szerokim tych słów znaczeniu. Talentem bowiem jest nie tylko to, że ktoś potrafi pięknie grać na skrzypcach, sprawnie liczyć, albo jest wybitnym piłkarzem. Talentem jest też choćby zdolność do empatycznego wysłuchania drugiego człowieka i zauważanie jego potrzeb, orientacja w terenie, albo dobra ręka do zwierząt czy roślin. I nieskończenie wiele innych. 

Sztuka podejmowania życiowych decyzji polega na uzgadnianiu naszych marzeń i pragnień z naszymi predyspozycjami i talentami. To bardzo pomaga, żeby spośród wielu dobrych opcji, które możemy w życiu wybrać, wylądować akurat na tej drodze, na której będziemy doświadczać „życia w obfitości” w najbardziej dla nas naturalny sposób. Niezależnie czy będzie to droga bycia księdzem, nauczycielem, kasjerem, strażakiem czy kimkolwiek innym.