Nadzieja to nie naiwność – kto ją ma, żyje inaczej!

Wielka machina wydarzeń jubileuszowych ruszyła na dobre. Na ‘pierwszy ogień poszli’ dziennikarze i pracownicy mediów. Drzwi święte zostały otwarte miesiąc temu, ale zapowiedziana i zorganizowana pierwsza grupa ‘branżowa’ przez ten mijający weekend wypełniała rzymskie bazyliki i aule. Po raz kolejny sprawdziła się obserwacja, że w tego typu wydarzeniach najważniejsze to wyznaczenie daty i formuły spotkania. Spodziewano się bowiem 6 tys. uczestników, a pojawiło się prawie 10 tys., co jest dobrym prognostykiem. Zapowiada, że Jubileusz 2025 będzie wielkim wydarzeniem.

Polskie obchody Jubileuszu Świata mediów w Rzymie: Nadzieja w centrum przesłania

Kościół

Pomimo ‘niespokojnych czasów’, ‘naznaczonych dezinformacją i polaryzacją’, Franciszek w opublikowanym na początek Jubileuszu Mediów Orędziu na 59. Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu, zachęca dziennikarzy i pracowników mediów, żeby byli ‘przekazicielami nadziei’. Za dużo dzisiaj lęku i uprzedzeń, fanatyzmu i nienawiści. Słowa stają się pałką do okładania się nawzajem. Jakże dzisiaj potrzebujemy oczyszczenia naszych relacji z niszczącej agresji. Pogoń za rozgłosem sprawia, że niemal wszystko jest składane na ołtarzu paradygmatu „rywalizacji, opozycji, chęci dominacji i posiadania, oraz manipulacji opinią publiczną”.

Wielkim niebezpieczeństwem dzisiejszej komunikacji jest utrata zdolności do widzenia człowieka. Mamy zachwianą percepcję rzeczywistości. Wszystko staje się zaprogramowane przez różnego rodzaju ‘ułatwiacze życia’. Nie pamiętamy już numerów telefonów, adresów, rocznic, imienin. Wszystko jest nam przypominane, podsuwane, sugerowane. Ktoś powie, że to jest zbawienny wpływ techniki. I to poniekąd prawda, ale z drugiej strony może się to stać ogromną pułapką. Systemy cyfrowe profilują nas wg logiki rynku, zysku dla sponsorów wyszukiwarek i klientów różnego rodzaju przedsięwzięć biznesowych. Przez to tracimy w dużym stopniu indywidualność, stając się bezkształtną masą konsumentów ‘łykających’ najczęściej nieświadomie zachęty, promocje i różnego rodzaju oferty.

Pomimo tego, że taka komunikacja podlana jest sosem korzyści i okazji dla wielu, jesteśmy coraz bardziej oddaleni od siebie i zatomizowani. Przestajemy czuć się wspólnotą, choć werbalnie wszystko jest nazywane ‘społecznością’. Nie rozmawiamy ze sobą, nie słuchamy siebie, coraz mniej siebie rozumiemy i nie potrafimy działać wspólnie. Paradoksalnie, im więcej mamy możliwości nawiązania kontaktu i komunikowania się, tym bardziej znika nam ‘twarz’ drugiego. Choć świadomie tego nie wybieraliśmy, stajemy się awatarami. Warto więc wracać do myślenia, że nadzieja jest wynikiem doświadczenia wspólnoty i dążenia do niej. Nie jesteśmy skazani na samotność.

Jak się bronić przed takimi niebezpieczeństwami? Przede wszystkim mieć oczy i uszy wyczulone na dobro. Zbyt często koncentrujemy się na problemach, które odbierają spokój i nadzieję. Dostrzeganie i dzielenie się dobrymi, podnoszącymi na duchu historiami to nie hurra optymizm i naiwność, ale świadomość, że dobro ma siłę ożywczą, przywraca do życia to, co wydaje się być martwe.

Żyjemy w świecie wielkiego postępu i rozwoju techniki. Mamy mnóstwo narzędzi komunikacji, ale jesteśmy nieporadni w relacjach. Brak nam ‘ludzkich umiejętności’, empatii, łagodności, wielkoduszności i wyrozumiałości. Zbyt często chcemy pokonać drugiego człowieka, narzucić mu swoje wizje, zwyciężyć go, co paradoksalnie świadczy o słabości i braku pewności siebie. Ile dzisiaj w relacjach między ludźmi jest niepewności i nieporadności! One nie pozwalają nam być blisko siebie, ale ustawiają nas jednych przeciwko drugim.

Jeden z najpiękniejszych żaglowców świata stał się kościołem jubileuszowym

Kościół

Rozpoczęliśmy Jubileusz 2025. Jego hasło to zarazem program formacyjny. „Pielgrzymi nadziei” to nie tylko ci inni, którzy potrzebują pouczenia i umocnienia, ale to każdy z nas z obolałym sercem, z lękiem wobec rzeczywistości, która zdaje się zawsze nas przerastać. Jak pisze Franciszek posiadanie nadziei nie jest opcjonalne, bo ona jest nam niezbędna i cytując Benedykta XVI dodaje, że „kto ma nadzieję, żyje inaczej; zostało mu dane nowe życie”.