Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański", 1 listopada 2003

1. Obchodzimy dziś uroczystość Wszystkich Świętych. Pobudza nas ona, byśmy ogarnęli spojrzeniem ogromną rzeszę tych, którzy już są w błogosławionej Ojczyźnie, i zarazem wskazuje prowadzącą do niej drogę. Nam, ziemskim pielgrzymom, święci i błogosławieni w raju przypominają, że tym, co na co dzień nas umacnia, byśmy nigdy nie stracili z oczu tego naszego wiecznego przeznaczenia, jest przede wszystkim modlitwa. Dla wielu z nich szczególnie ważną pomocą w codziennym dialogu z Panem był różaniec — modlitwa, której był poświęcony cały, zakończony wczoraj, rok. Różaniec prowadził ich do coraz bliższej zażyłości z Chrystusem i Najświętszą Dziewicą.

2. Różaniec rzeczywiście może być prostą i dostępną dla wszystkich drogą do świętości, która jest powołaniem każdego ochrzczonego, jak dobrze uwydatnia to dzisiejsza uroczystość. W Liście apostolskim Novo millennio ineunte przypomniałem wszystkim wiernym, że świętość jest priorytetowym wymogiem życia chrześcijańskiego (por. nn. 30-31). Niech Maryja, Królowa Wszystkich Świętych, już w pełni żyjąca w Bożej chwale, pomaga nam postępować z zapałem trudną drogą chrześcijańskiej doskonałości. Niech nam pozwoli zrozumieć i coraz bardziej cenić modlitwę różańcową jako ewangeliczną drogę kontemplacji tajemnicy Chrystusa i wiernego pełnienia Jego woli.