Świętych obcowanie ożywia naszą nadzieję

Drodzy bracia i siostry!

W dzisiejszą niedzielę przypada uroczystość Wszystkich Świętych, w którą Kościół pielgrzymujący na ziemi zachęcany jest do zakosztowania nie mającego końca święta wspólnoty niebieskiej i do ożywiania nadziei na życie wieczne. W tym roku mija 14 wieków od czasu, kiedy Panteon — jeden z najstarszych i najsłynniejszych zabytków rzymskich — został oddany do kultu chrześcijańskiego oraz poświęcony Maryi Dziewicy i wszystkim męczennikom: «Sancta Maria ad Martyres». Tak więc świątynia wszystkich bóstw pogańskich została przeznaczona do tego, by czczono w niej pamięć tych, którzy — jak mówi księga Apokalipsy — «przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili» (Ap 7, 14). Później kult został rozszerzony — oprócz wszystkich męczenników objęto nim wszystkich świętych, «wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków» (Ap 7, 9) — jak mówi dalej św. Jan. W tym Roku Kapłańskim pragnę wspomnieć ze szczególną czcią świętych kapłanów, zarówno tych, których Kościół kanonizował, stawiając ich za wzór cnót duchowych i pasterskich, jak i tych — o wiele liczniejszych — którzy są znani Panu. Każdy z nas zachowuje wdzięczną pamięć o którymś z nich, kto pomógł nam wzrastać w wierze i dzięki komu odczuliśmy dobroć i bliskość Boga.

Jutro natomiast będziemy obchodzić doroczne wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych. Chciałbym zachęcić do przeżywania tego święta w duchu autentycznie chrześcijańskim, czyli w świetle tajemnicy paschalnej. Chrystus umarł i zmartwychwstał, otwierając nam drogę do domu Ojca, królestwa życia i pokoju. Ten, kto idzie za Jezusem w tym życiu, zostaje przyjęty tam, gdzie On udał się przed nami. A zatem, gdy nawiedzamy cmentarze, pamiętajmy, że tam, w grobach, spoczywają tylko śmiertelne szczątki naszych bliskich, oczekujących na ostateczne zmartwychwstanie. Ich dusze — jak mówi Pismo — już «są w ręku Boga» (Mdr 3, 1). Dlatego najwłaściwszym i najskuteczniejszym sposobem ich czczenia jest modlitwa za nich, ofiarowywanie aktów wiary, nadziei i miłości. Jednocząc się z ofiarą eucharystyczną, możemy wstawiać się za nimi, prosząc o wieczne zbawienie dla nich, i doświadczać najgłębszej jedności z nimi w oczekiwaniu na chwilę, kiedy razem będziemy mogli na zawsze cieszyć się Miłością, która nas stworzyła i odkupiła.

Drodzy przyjaciele, jakże piękne i napawające otuchą jest świętych obcowanie! Jest to rzeczywistość nadająca inny wymiar całemu naszemu życiu. Nigdy nie jesteśmy sami! Należymy do jednego «towarzystwa» duchowego, w którym panuje wielka solidarność: dobro każdego przynosi pożytek wszystkim i na odwrót, powszechne szczęście promieniuje na pojedynczych ludzi. Jest to tajemnica, której w pewnej mierze już możemy doświadczyć na tym świecie, w rodzinie, w przyjaźni, zwłaszcza w duchowej wspólnocie Kościoła. Niech Najświętsza Maryja pomaga nam szybko podążać drogą świętości i niech okaże się Matką miłosierdzia dla dusz zmarłych.

10. rocznica podpisania Wspólnej deklaracji na temat nauki o usprawiedliwieniu

Minęło dokładnie dziesięć lat od chwili, kiedy wysocy przedstawiciele Światowej Federacji Luterańskiej i Kościoła katolickiego podpisali — 31 października 1999 r. — w Augsburgu Wspólną deklarację na temat nauki o usprawiedliwieniu. Później, w 2006 r., przyjęła ją także Światowa Rada Metodystów. Ten dokument był potwierdzeniem zgodności luteranów i katolików co do podstawowych prawd nauki o usprawiedliwieniu — prawd, które prowadzą nas do serca Ewangelii i do istotnych kwestii naszego życia. Przez Boga zostaliśmy przyjęci i odkupieni; nasze życie wpisuje się w horyzont łaski, a kieruje nim miłosierny Bóg, który przebacza nasze grzechy i wzywa nas do nowego życia — do naśladowania Jego Syna; żyjemy dzięki łasce Boga i mamy odpowiedzieć na Jego dar; to wszystko uwalnia nas od lęku i napełnia nadzieją i dodaje odwagi w świecie pełnym niepewności, niepokoju i cierpienia. W dniu, kiedy została podpisana wspólna deklaracja, sługa Boży Jan Paweł ii powiedział, że stanowi ona «kamień milowy na niełatwej drodze, wiodącej do przywrócenia pełnej jedności chrześcijan» (Anioł Pański, 31 października 1999 r.). Ta rocznica jest zatem okazją do tego, by przypomnieć prawdę o usprawiedliwieniu człowieka, o której dajemy wspólne świadectwo, by spotykać się na nabożeństwach ekumenicznych oraz by dalej pogłębiać tę tematykę oraz inne kwestie, będące przedmiotem dialogu ekumenicznego. Z całego serca ufam, że ta ważna rocznica przyczyni się do postępów na drodze do pełnej i widzialnej jedności wszystkich uczniów Chrystusa.

Po polsku:

Serdecznie pozdrawiam Polaków. W uroczystość Wszystkich Świętych nasza myśl biegnie do tych, którzy już osiągnęli chwałę nieba. Uczą nas oni świętości życia, miłości Boga i bliźnich, abyśmy byli «solą ziemi i światłem świata» (por. Mt 5, 13-14). W duchu tajemnicy świętych obcowania stajemy w zadumie nad grobami naszych bliskich, polecając wszystkich wiernych zmarłych Bożemu Miłosierdziu. Niech Bóg przyjmie nasze modlitwy za nich i nam błogosławi.

Benedykt XVI