Warto zmuszać dzieci do udziału w Triduum Paschalnym? Wielki Tydzień i wielki dylemat rodziców

Kiedy zdałam sobie sprawę, że dziecko nie jest moją własnością, ale darem od Pana Boga, którym mam się zająć, sprawa okazała się niezwykle trudna. Łatwo jest kimś sterować, trudniej pokazać mu sens.

Wielki Tydzień, bardzo ważne dni dla katolików. Gdyby Jezus nie umarł i nie zmartwychwstał, nasza wiara nie miałaby sensu. Choć można zarzucić nam - katolikom - że nie zawsze wiemy w co i Kogo wierzymy, że czasem nasza pobożność nijak się ma do nauczania Kościoła, że w zasadzie to mało wiemy, albo skupiamy się na prawie, a nie na relacji z Bogiem etc… Zarzuty można mnożyć, często słusznie. Ostatnimi dniami widzę jednak inny problem, pojawiający się w rodzinach świadomie i głęboko wierzących i praktykujących.

Wielki Tydzień. Jeśli spojrzymy na to, jakie nabożeństwa proponuje nam się na najbliższe dni, jest tego sporo. Całe Triduum to jedno wielkie zaproszenie do towarzyszenia Jezusowi w Jego męce i zmartwychwstaniu. Czwartek, piątek, sobota, niedziela, poniedziałek. W wielu domach pojawia się pytanie: czy przez pięć dni pod rząd zabierać dziecko do kościoła?

Zapytałam ostatnio moje dzieci o to, jak one widzą nasze zaangażowanie przez najbliższe dni. Odpowiedź była taka, jakiej się spodziewałam. Młodszy syn chętnie weźmie udział w nabożeństwach codziennie, starszy chce iść do kościoła tylko w Niedzielę Zmartwychwstania. I ot, zdradziłam dylemat rodziców żyjących wokół mnie. Jak reagować, gdy dziecko nie chce brać udziału w nabożeństwach, które dla mnie samego są ważne? Jak z drugiej strony pokazać mu wartość chrześcijańskich świąt i ich sens? Zmuszać, nie zmuszać? Pokazać, ale jak?

Mam ogromne szczęście poznawać różne perspektywy wychowania w wierze. Należymy z mężem do wspólnoty małżeństw, w której jest spory przekrój wiekowy. Mamy małżeństwa, które są już pradziadkami i takie, którym jeszcze nie zdążyły urodzić się dzieci. Karmimy się nawzajem swoim doświadczeniem. Niejednokrotnie słyszę od ludzi, którzy mają dorosłe już dzieci: "zrobiłem błąd, że go zmuszałem, on teraz nie może patrzeć na kościół. Mówi, że swoje się już w życiu nachodził. Dziś zrobiłbym to inaczej”. To jest jedna strona medalu. Druga to młodzi rodzice, z kilkuletnimi dziećmi, którzy opowiadają, że bardzo chcieliby pokazać dziecku jak nawiązać relację z Bogiem. Są świadomi tego, że nie da się przekazać wiary omijając Kościół i tego, co nam proponuje. Trudno nie przyznać temu racji…

Jak znaleźć złoty środek? Nie wiem. Pytam moje dzieci o zdanie, rozmawiam z nimi, czytamy wspólnie książki opowiadające o sensie naszej wiary. Pokazuję jak umiem, że relacja z Bogiem, sakramenty i Msza to coś, co nadaje mojemu życiu sens i dodaje siły w codzienności. Czy to wystarczy? Być może nie. Mam nadzieję, że przynajmniej nie odstraszy, a będzie ziarenkiem, które kiedyś zakiełkuje.

Kiedy zdałam sobie sprawę, że dziecko nie jest moją własnością, ale darem od Pana Boga, którym mam się zająć, sprawa okazała się niezwykle trudna. Łatwo jest kimś sterować, trudniej pokazać mu sens. Nakazać coś siłą można zawsze, ale z niewolnika nie ma radosnego dawcy. Przychodzi taki moment, że dziecko może powiedzieć "nie” i do nas należy decyzja co z tym dalej zrobimy. Uszanujemy, czy zmusimy siłą do zmiany? Jakiś mały szantażyk, przymus, czy wolność i własny przykład? To jest trudne, wiem. Kiedy kogoś kochasz, chcesz jego dobra. Kiedy sam masz bliską relację z Bogiem, pragniesz by doświadczyło jej także twoje dziecko. I to zobowiązanie z chrztu, że wychowam po katolicku… No właśnie. Jak to zrobić by rzeczywiście dziecko samo chciało tym katolikiem być, nie tylko do dnia osiągnięcia pełnoletniości?

Mam dwóch synów. Wychowuję obu tak samo, a mimo to ich duchowa wrażliwość i otwartość na codzienne nabożeństwa jest diametralnie różna. Wbrew pozorom bardzo się z tego cieszę, bo jednym z moich największych pragnień jest wychowanie człowieka świadomego i myślącego. Takiego, które robi coś nie z lęku przed karą, albo przed krzykiem i fochem matki, ale dlatego, że wie, że coś jest ważne. Ważne też dla niego samego… Gdzie mnie to zaprowadzi? Nie wiem… Nie wątpię jednak, że zmartwychwstały Jezus zapyta mnie kiedyś o to, co zrobiłam z tymi, których dał mi pod opiekę. Obym nie musiała wtedy zapłakać ze wstydem i żalem…