7 fragmentów Ewangelii, które pokazują, jak bardzo Bóg kocha człowieka

Jeśli masz wątpliwości co do tego, czy Bóg naprawdę cię kocha, przeczytaj te fragmenty Nowego Testamentu.

Zestawienie tu wszystkich metafor ewangelicz­nych ma na celu uważniejsze przyjrzenie się im i wejście we wspólnie tworzony przez nie świat obrazów.

Obrazy przemawiające do nas szczególnie silnie zapra­szają nas do głębszej refleksji. Umożliwiają naszej duszy dostęp do Tajemnicy.

Jak się przekonamy, w relacjach o Zmartwychwstaniu chodzi nie tyle o "udowadnianie cudu" (nie kwestionuję fizycznego zmartwychwstania Jezusa), ile raczej o zarażenie radością, która dokonując w ludziach przemiany, błyskawicznie się rozprzestrze­nia.

Na tym polega ich przesłanie. Zauważmy, że:

- W relacjach ewangelicznych Chrystus zmartwych­wstały zazwyczaj symbolizuje prawdziwe "ja" -oświeconą i przemienioną duszę, która we wszystkim pozostaje w intymnej relacji.

- Inne postaci i obrazy wskazują na rozmaite postawy, umożliwiające kontakt z prawdziwym "ja" i otwiera­jące dostęp do Tajemnicy.

1. Mk 16, 1-20: Wczesny ranek. Wschód słońca. Odsunięcie kamienia. Obecność poprzedzona nieobec­nością. "Idzie przed wami do Galilei". Reakcja: lęk. Czy pierwotne zakończenie Ewangelii według św. Marka zaginęło, czy też usunięto je celowo? Zmartwychwstały najpierw ukazuje się nawróconej "grzesznicy", kobie­cie. Odmowa wiary jest normą. Jezus wyrzuca uczniom brak wiary. Mówi, by nieśli dobrą nowinę "wszelkiemu stworzeniu", nie tylko ludziom.

2. Mt 27, 57 - 28, 20: Dwie Marie czuwają przy gro­bie, "siedząc naprzeciw śmierci". Władza świecka chce na wszelkie sposoby wykluczyć możliwość zmartwych­wstania. Pierwszy dzień nowego tygodnia stworzenia. Trzęsienie ziemi. Przerażenie, radość, podniecenie. Je­zus podąża ku przyszłości. Kobiety to rozumieją; męż­czyźni się wahają ("niektórzy jednak wątpili").

Na sce­nę wkracza religia, próbując zaprzeczyć dobrej nowinie i wykupić się od Ewangelii. W tej sytuacji Jezus dwu­krotnie przejmuje inicjatywę. "Nauczajcie wszystkie narody", a nie zamkniętą społeczność. Powszechna, po­nadczasowa obecność Zmartwychwstałego.

3. Łk 24: Nieobecność, która jest obecnością. Prze­rażenie. Triumf życia nad śmiercią. Kobiety wierzą; mężczyźni uznają ich słowa za "czczą gadaninę", czyli za czysty absurd. Uczniowie w drodze do Emaus: jesteś­my z Bogiem tak, jak jesteśmy z innymi. Łamanie chle­ba i jedzenie ryby świadectwem wcielenia.

Jezus czeka na zaproszenie, lecz je przyjmuje. Kontrast pomiędzy duchowym charakterem obecności Zmartwychwstałe­go a jedzeniem ryby.

Wniebowstąpienie - ostatni ruch i ostatnie przesłanie (por. też Dz 1, 9-12). Duch jako "moc", uzdalniająca do bycia świadkiem Jezusa "aż po krańce ziemi". "Dlaczego stoicie i wpatrujecie się w nie­bo?" Wróćmy na ziemię!

4. J 20 i 21: Pierwszy dzień tygodnia. Nowe stworze­nie światła. Kluczowa rola Marii Magdaleny. Jan i Piotr biegną do grobu: miłość wyprzedza funkcję. Nowa Arka Przymierza: aniołowie wypełniają przestrzeń, która jest zarazem nieobecnością i obecnością. "Nie trzymaj się mnie". Jednocześnie forma i brak formy. Uczniowie za za­mkniętymi drzwiami. Jezus przechodzi przez zamknięte drzwi, co świadczy o innym rodzaju cielesności. Radość, pokój, powiew, przebaczenie, Duch Święty - wszystko to razem, w jednym tchnieniu.

Dotykanie fizycznych ran jest drogą do wiary. Nowy żar węgli w ognisku. "Bóg mój i Bóg wasz"; Ten, który wskrzesił mnie, wskrzesi i was. Wielki połów - liczba 153 symbolizuje wszystkie znane narody świata oraz świat łaski i obfitości. Pierwszy spo­śród apostołów dowiaduje się, że miłość to służba i po­słuszeństwo. Pod koniec życia Piotr będzie musiał dać się zaprowadzić tam, dokąd wolałby nie iść.

Obrazy przemienienia

Trzy ewangeliczne wersje relacji o "przemienieniu" Je­zusa są w istocie, jak sądzę, przesuniętymi w czasie sce­nami zmartwychwstania. Autorzy celowo umieścili je w centrum narracji, by powiedzieć coś istotnego. W po­łowie życia potrzebujemy takich "momentów szczyto­wych", które pomogą nam nie zboczyć z drogi i dojść do pełni życia (Mt 17, 1-9; Mk 9, 2-10; Łk 9, 28-36).

Jeszcze tu, na tym świecie, musimy dotknąć naszego prawdziwego "ja". W każdej wersji relacji ewangelicz­nej uczniowie pragną, by doświadczenie przemienie­nia wciąż trwało; jednak muszą zejść w dół, powrócić do normalnego życia. Jezus nakazuje im, by nikomu nie mówili o tym, co widzieli; doświadczenie przemienienia wydaje się niewyrażalne. Nie da się opowiedzieć o nim komuś, kto sam nie był świadkiem takiej transformacji.

5, 6, 7. Mk 9, 2-8; Mt 17, 1-8; Łk 9, 28-36: Niewielka gru­pa uczniów, którzy weszli z Jezusem na górę, jest gotowa na doświadczenie przemienienia, choć wciąż potrzebu­je przewodnika. Zdumiewający, biały blask - wszystkie kolory. Jezus jest "Czymś Trzecim", łączącym w sobie prawo i proroków, "mandalą" oświecenia.

Przerażenie. Uczniowie "snem [...] zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli jego chwałę" (Łk 9, 32), a jednak przykryła ich "chmu­ra niewiedzy". Na górze przemienienia uczniowie do­świadczają jednocześnie klarowności i jasności oraz cie­nia; wiedzą, że są kochani, ogarnia ich zdumienie, chcą, by ta chwila trwała, czują przemożną pokusę postawie­nia namiotów, które by ją w sobie zawarły; słyszą: "nie lękajcie się". Na koniec widzą Jezusa samego; nie potra­fią wydobyć z siebie słowa, nie potrafią nic powiedzieć, gdyż tego, co przeżyli, nie da się wyrazić słowami.

Teraz muszą zejść z góry, wrócić do normalnego życia. Czytel­nik pozostaje z dwoma pytaniami: "Jak teraz połączyć w jedno te dwa światy?" i "Jak wejść na orbitę pełni, ra­zem z Jezusem, Mojżeszem i Eliaszem?".

^{Fragment pochodzi z książki "Nieśmiertelny diament. W poszukiwaniu prawdziwego ja" Richarda Rohra.}