Jego ciało objawia Chwałę Boga

Dla Jana i pierwotnego Kościoła Jezus jest Słowem, „które rozbiło namiot pośród nas”. Jest samym Bogiem, życiem i światłością. On stał się ‘ciałem’, by nam objawić Ojca i przywrócić nasze oblicze synów.

Czytania: Syr 24,1-2.8-12; Ef 1,3-6.15-18; J 1,1-18 lub krótsze J 1,1-5.9-14

Z ewangelii wg św. Jana:

Na początku było Słowo,
a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga.
Wszystko przez Nie się stało,
a bez Niego nic się nie stało,
co się stało.
W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga -
Jan mu było na imię.
Przyszedł on na świadectwo,
aby zaświadczyć o światłości,
by wszyscy uwierzyli przez niego.
Nie był on światłością,
lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości.
Była światłość prawdziwa,
która oświeca każdego człowieka,
gdy na świat przychodzi.
Na świecie było [Słowo],
a świat stał się przez Nie,
lecz świat Go nie poznał.
Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli.
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi,
tym, którzy wierzą w imię Jego -
którzy ani z krwi,
ani z żądzy ciała,
ani z woli męża,
ale z Boga się narodzili.
A Słowo stało się ciałem
i zamieszkało wśród nas.
I oglądaliśmy Jego chwałę,
chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,
pełen łaski i prawdy.
Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali - łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył.

Papież Franciszek zachęca, by komentarze do ewangelii, homilie były krótkie i przemawiały do serca: niech to będzie jeden obraz, jedna myśl i jedna emocja. Zakończymy wezwaniem do modlitwy prośby i dziękczynienia.

Obraz: Początek Ewangelii św. Jana zdaje się być poza ‘przestrzenią i czasem’. Nie daje nam też żadnego obrazu Słowa. Jedyne, co nam pozostaje to trwać przed Nim, nie ukrywając się, jak Adam w raju. Pozwolę, aby słowa prologu Ewangelii przemówiły do mnie. Przyjrzę się swoim skojarzeniom i odczuciom.

Myśl: Ewangelista mówi o Logosie-Słowie, które było ‘u Boga’ i o Jego roli w stworzeniu i odkupieniu wszystkiego. Dla Jana było oczywiste, że wszystko znajduje swoje wytłumaczenie w Chrystusie. To jest ‘głęboka chrystologia’ pierwotnego Kościoła i jego rozumienie roli Chrystusa w historii zbawienia. Dla Jana i pierwotnego Kościoła Jezus jest Słowem, „które rozbiło namiot pośród nas”. Jest samym Bogiem, życiem i światłością. On stał się ‘ciałem’, by nam objawić Ojca i przywrócić nasze oblicze synów.

Emocja: „Słowo stało się ciałem”. Nie jest to pozór człowieka, powłoka ludzka, przywdziana jak szata. Jezus stał się prawdziwym człowiekiem. Nie ‘boskim i uniwersalnym’, z eterycznym ciałem, choć takim Go sobie często wyobrażamy. Bóg stał się ‘konkretnym’ człowiekiem, z ułomnym, ograniczonym i śmiertelnym ciałem. I takie Jego ciało objawia Chwałę Boga.

Wezwanie: Poproszę o łaskę rozumienia, jak Bóg umiłował świat, skoro Jednorodzony Syn oddał za niego swoje życie. Podziękuję za człowieczeństwo Pana, które nas prowadzi.
Zaśpiewam lub zanucę jakąś kolędę.