Patronka Europy – św. Brygida Szwedzka

Mistyczka, wizjonerka, ceniona pani domu, małżonka i matka ośmiorga dzieci, kobieta zaangażowana w sprawy świata i Kościoła, założycielka nowej rodziny zakonnej. Żyła i działała w trudnych czasach dla papiestwa – tzw. niewoli awiniońskiej. Przyczyniła się do powrotu papieży do Rzymu. Odegrała znaczącą rolę w historii chrześcijaństwa w Europie.

W trakcie soboru Watykańskiego II, papież Paweł VI ogłosił św. Benedykta z Nursji Patronem Europy. Później Jan Paweł II tym samym mianem określił świętych Cyryla i Metodego, a następnie święte Brygidę Szwedzką, Katarzynę ze Sieny i Teresę Benedyktę od Krzyża. Wszyscy oni mają szczególne znaczenie dla rozwoju chrześcijańskiej Europy. Święta Brygida Szwedzka, którą wspominamy 23 lipca każdego roku, jest jedną z największych mistyczek w historii, a jednocześnie osobą, która aktywnie uczestniczyła w tym, co można nazwać „codziennością” Kościoła jej czasów. Patrząc z naszej perspektywy, pozostawiła po sobie nie tylko księgę „Objawień niebieskich”, będącą zapisem jej doświadczeń duchowych, ale i dzieło nadal pulsujące życiem – czyli zgromadzenie popularnie zwane od jej imienia brygidkami.   

Św. Brygida wzorem duchowości małżeńskiej

Kościół

Brygida urodziła się w 1303 roku na zamku Finstad niedaleko Uppsali. Jej rodzina, spokrewniona z królewską, była bardzo religijna, a ona, już jako dziecko, doświadczała objawień – Maryi i Chrystusa na Krzyżu. Po śmierci matki oddano ją na wychowanie do surowej wujenki, ale dla dziewczynki, która zdecydowała, że chce należeć do Jezusa, nie stanowiło to problemu. Pewien kłopot pojawił się nieco później z woli ojca, który zaplanował jej małżeństwo z mężczyzną zdecydowanie mniej religijnym. I tak Brygida została żoną, mając lat 13 lub 14. Wydarzenie to otworzyło pierwszy etap w jej drodze na ołtarze. Szczególnym darem jaki pozostawiła nam Brygida z tego czasu (a małżeństwo z Ulfem trwało 28 lat i przyniosło ośmioro dzieci) jest „duchowość małżeńska”. To doświadczenie życia rodzinnego, w którym miłość małżeńska łączyła się z głęboką modlitwą, studium Pisma Świętego, umartwieniami i dziełami miłosierdzia. Dbałość Brygidy o dom, właściwe wychowanie potomstwa (jedna z jej córek – Katarzyna także zostanie kanonizowana), ale również odpowiedzialność ochmistrzyni za to, co się dzieje na dworze królewskim w Sztokholmie, pokazuje, jak ceniono jej postawę. Na lepsze zmieniała nie tylko męża... Jej pozycja na dworze – możliwość korzystania z funduszy królewskich oraz posiadany majątek pozwalały na wspieranie kościołów i klasztorów.

Szczególnym darem jaki pozostawiła nam Brygida z okresu małżeństwa (a pożycie z Ulfem trwało 28 lat i przyniosło ośmioro dzieci) jest „duchowość małżeńska”.

DEON.PL POLECA

Wraz z mężem odbyli trwającą rok pielgrzymkę do Composteli, po której Ulf wstąpił do klasztoru cystersów. Kiedy Brygida owdowiała rozpoczął się kolejny etap życia przyszłej świętej. Był rok 1344, 41-letnia Brygida w pełni mogła poświęcić swe życie Bogu. Modlitwa, pokuty i umartwienia nie odsunęły jej od świata. Pisała, napominała tych, którzy wpływali na jego losy: papieży, królów, zakonników. Nawoływała do zmiany, co w przypadku losów Kościoła miało szczególne znaczenie, bo był to czas tzw. niewoli awiniońskiej. Ponadto założyła w Vadstena nowe zgromadzenie pod wezwaniem Najświętszego Zbawiciela – wspomniane już brygidki. W 1349 roku przyszła patronka Szwecji oraz pielgrzymów wyruszyła do Rzymu, na obchody Roku Jubileuszowego oraz w celu uzyskania zatwierdzenia reguły nowego zakonu. Przez kilka kolejnych lat pielgrzymowała pieszo do wielu sanktuariów.Św. Brygida - www.brigidine.org

Św. Brygida Szwedzka

Serwis Papieski

Jako siedemdziesięciolatka wyruszyła do Ziemi Świętej i krótko po powrocie, utrudzona podróżą, zmarła w dniu, który sama przepowiedziała, czyli 23 lipca 1373 roku. Kondukt żałobny, który wyruszył do ojczyzny Brygidy przeszedł również przez Polskę. Pochowano ją w klasztorze w Vadstena, a po 18 latach od śmierci papież Bonifacy IX dokonał jej kanonizacji.

W ikonografii św. Brygida Szwedzka jest przedstawiana w ciemnowiśniowym habicie. Na głowie ma czerwony welon z koroną z białego płótna z pięcioma czerwonymi znakami - symbolizującymi pięć ran Jezusa.  Jej atrybuty to: heraldyczny lew, korona, księga, którą pisze, ptasie pióro, pielgrzymi kapelusz, serce i krzyż.