Potrzeba ciszy myśli, oczu i języka – duchowość zwyczajnego człowieka
Codzienna religijność kojarzy nam się najczęściej z porannym i wieczornym pacierzem. Rzadko mamy okazję do tego, by wyjść ponad taki standard. To jest zwyczajność, ale zamiast nad nią ubolewać, trzeba ja docenić i pielęgnować. Duchowość zwyczajnego człowieka to skarb, który należy odkryć i rozwijać.
Każdy człowiek ma chwile swojej wielkości, porywów, kiedy w sposób bardziej radykalny dotyka tego, co jest rdzeniem jego życia. Jednakże większość naszych dni upływa na zwyczajnym, czasami wręcz monotonnym i rutynowym wykonywaniu swoich czynności.
Wielu z nas skarży się na tę codzienność, jak gdyby ona była nieprawdziwym życiem, jakby nasze życie było czymś innym, a to, co mamy na co dzień było tylko bladym odbiciem tego prawdziwego życia. Dobrze jednak wiemy, że nie jest to takie proste i właśnie w umiejętności dobrego przeżywania zwyczajności, codzienności tkwi sekret zadowolenia z życia, z siebie. Najwięcej trudności pojawia się, kiedy mamy poczucie, że nie robimy tego, co nam pisane, że nie jesteśmy zadowoleni z tego, co dzieje się w moim życiu.
DEON.PL POLECA
Większość z nas prowadzi zwyczajne życie i właśnie dlatego trzeba wypracowywać to, co jest duchowością czy religijnością człowieka zwyczajnego. Poza nielicznymi wyjątkami nie jesteśmy w stanie poświęcić wiele czasu na modlitwę, nie jesteśmy w stanie odbywać jakichś dalekich podróży, pielgrzymek, które by odmieniły nasze duchowe życie.
Modlitwa o skuteczną pomoc św. Józefa
I dlatego jest ogromna potrzeba, aby w sytuacji, w jakiej jestem odnaleźć wszelkie zasoby dobrej i głębokiej religijności. Nie brakuje ich przecież. Musimy nauczyć się je wykorzystywać. Nawet w naszym zagonionym życiu możemy znaleźć wiele pomocy, które sprawią, że duchowa sfera naszego życia nie zwiotczeje, nie będzie marniała, ale co więcej będzie się rozwijać, będzie umiała korzystać z tego, co jest, aby wzrastać.
Jest to zadziwiająca właściwość wszelkich form życia, że jak tylko pojawiają się odpowiedniejsze warunki do rozwoju, ono natychmiast rozwija się i rozkwita. Czasami widzimy, jak w zadziwiająco trudnych warunkach życie, choć w swoich formach podstawowych, to jednak wybija się i kwitnie. Podobnie jest z życiem duchowym. Ilekroć damy mu choć odrobinę przestrzeni, stwarzamy odpowiednie warunki do jego rozwoju, ono wybucha z zadziwiającą intensywnością, jakiej się nie spodziewaliśmy.
«Najważniejszym elementem modlitwy jest cisza myśli, oczu i języka» (św. Matka Teresa z Kalkuty).
Do rozwoju życia duchowego potrzeba nam ciszy. Jest to paradoks, bo czasami wydaje się, że modlitwa polega na mówieniu, na robieniu czegoś. A tymczasem istotą modlitwy jest zdolność do zachowania ciszy. Chodzi o tę ciszę zewnętrzną, kiedy zmienia się rodzaj mojej aktywności, odkładam na chwilę angażujące mnie zajęcia. Nasza modlitwa zaczyna się bardzo często w momencie, kiedy szukam chwili ciszy, zanim jeszcze wypowiem coś, czy o czymś pomyślę.
W duchowości człowieka zwyczajnego zdolność do znalezienia ciszy zewnętrznej jest bardzo ważna. To są chwile, kiedy wyłączam radio czy telewizor, odrywam swój wzrok od klawiatury czy ekranu smartfona i na chwilę pozwalam zanurzyć się w ciszy. Potrzeba jednak także wysiłku, aby zdobyć ciszę wewnętrzną. Potrzeba ciszy mojej wyobraźni, moich myśli.
Modlitwa o opiekę św. Antoniego
Uciszenie oczu, języka czy myśli to nie są niezwykłe zalecenia, możliwe do zastosowania tylko w szczególnych formach życia kontemplacyjnego. Taka modlitwa jest możliwa w każdej sytuacji, w każdej formie życia, od dziecka, przez doświadczenie człowieka dorosłego, czy nawet tych, którzy są już starzy.
«Cisza daje nam nowe spojrzenie na wszystko. Jest nam potrzebna, abyśmy mogli nawiązać kontakt z duszą. Nie jest najważniejsze to, co mówimy, ale to, co mówi Bóg do nas i przez nas. Jezus zawsze czeka na nas w ciszy. I w tej ciszy będzie nas słuchał, przemówi do naszej duszy, wtedy usłyszymy Jego głos» (św. Matka Teresa z Kalkuty).
Może warto byłoby zastanowić się nad tym, co najbardziej burzy ciszę w moim życiu, co mnie najbardziej rozprasza, wybija z równowagi. Co mógłbym zrobić też tak na małą skalę, tak na co dzień, aby zrobić ciut większy wyłom w tym zgiełku, jaki mnie otacza. Czy dzisiaj nie mógłbym pobyć trochę więcej w ciszy. Ważne jest, aby spróbować, aby zrobić pierwszy krok, by w moją zwyczajną codzienność wprowadzić element głębszy, duchowy. Ta kropla, o ile będzie regularnie kapać, wydrąży skałę. Dajmy sobie dziś chwilę ciszy, nie za dużą. To będzie wielki, duchowy prezent dla samego siebie.
Odkryj moc Bożej obecności
Często modlenie się przychodzi nam z dużą trudnością. Zwłaszcza jeśli przeżywamy je jako nudną, niezwiązaną z życiem formalność. Co by się jednak stało, gdybyś odkrył prostą modlitwę, która całkowicie to zmienia?...
Skomentuj artykuł