Cisza, która krzyczy i woła

Od kiedy pamiętam, lubię przebywanie w ciszy. Gdy nie ma wokół mnie nadmiaru bodźców, począwszy od dźwięku i obrazu, a na ciągłym dotyku małych rączek skończywszy, czuję że odpoczywam i nabieram dystansu do tego co trudne. Dlatego od dłuższego czasu szukałam miejsca, gdzie po prostu uda mi się wyrwać na weekend i odpocząć w całkowitej ciszy.

Kiedy mój mąż zaproponował, żebym pojechała na weekend do sióstr Benedyktynek w Żarnowcu, nie bardzo czułam, że to miejsce dla mnie. Mniszki za klauzurą i ich modlitwy - coś zupełnie nie z mojej bajki. Kiedy jednak dwa dni później w biuletynie parafialnym zobaczyłam, że te siostry organizują weekendy dla osób świeckich, w całkowitej ciszy, pomyślałam, że jest to odpowiedź na moje głębokie pragnienie. Mimo oporów i masy wyobrażeń postanowiłam wybrać się w to miejsce. Wzięłam ze sobą książkę Modlitwa głębi. Jak znaleźć wewnętrzny spokój i ruszyłam w nieznane…

To, co dotknęło mnie zarówno w lekturze, jak i w moim przeżywaniu tego weekendu zlało się w jedno. Autor Thomas Keating OCSO pisze:

"Tylko dlaczego tysiące młodych ludzi jeździ do Indii każdego lata, by znaleźć jakąś formę duchowości, podczas gdy tu, na miejscu, w tym kraju jest tak wiele męskich i żeńskich klasztorów kontemplacyjnych? To wzbudziło kolejne pytanie: dlaczego oni nie odwiedzają nas?".

Kiedy mówiłam znajomym, że wybieram się do Żarnowca, trochę niedowierzali, że zakon kontemplacyjny przyjmuje rekolektantów. Okazuje się jednak, że nie tylko w tym klasztorze jest taka możliwość, bo na mapie Polski można znaleźć dziesiątki podobnych miejsc. Szukamy duchowości, pełni, ciszy, Boga… A nie zawsze potrafimy znaleźć, bo omijamy miejsca, które wydają nam się zamknięte, mimo że takie nie są.

Szukamy mając jakieś wyobrażenia albo pragnienia, które nie do końca potrafimy nazwać. Tymczasem okazuje się, że Kościół Katolicki i to w wydaniu z pozoru najmniej dostępnym dla osób świeckich, czeka aż tylko zechcemy się tam zjawić. Czeka z ciszą, pysznym jedzeniem, zachętą do wspólnej modlitwy (choć nie jest to obowiązkowe), odpoczynkiem. Chce nam dać doświadczenie Boga, który przychodzi zawsze wtedy, gdy tylko chcemy się z Nim spotkać, ale czy my tego rzeczywiście chcemy i poszukujemy właśnie w Kościele?

Patrząc na siebie i rozmawiając z innymi, widzę że często pragniemy więcej, mocniej, wyraźniej. Nie robimy jednak nic co miałoby pomóc nam zaspokoić te pragnienia. Nie widzimy dla siebie miejsca rozwoju albo wytchnienia, bo albo nie szukamy, albo (podobnie jak w moim przypadku) jesteśmy zamknięci na to co jest tuż za miedzą. Boimy się ciszy, bo ona krzyczy, gdy damy jej dojść do głosu. Co się stanie jeśli po długim czasie przebodźcowania i zagłuszania siebie - zatrzymam się i posłucham? Co jeśli usłyszę coś, czego się boję, wstydzę, ukrywam przed sobą, Bogiem i światem? Co jeśli okaże się, że to do czego jestem przywiązany w codzienności, zobaczę w innym świetle - jako mdły zapychacz? Jak wtedy wrócić do codzienności?

Klasztor w Żarnowcu to miejsce wyjątkowe, choć jedno z wielu. Mnie pokazało, że nic nie muszę, ale wiele mogę. Pomilczeć, pomodlić się, posłuchać co Pan Bóg chce mi powiedzieć. Mogę ruszyć w nieznane, poczuć smak modlitwy, która wydaje się czymś zarezerwowanym dla duchowych herosów, a nie dla takiego przeciętnego katolika jak ja. Czy aby na pewno? Może dziś Jezus zaprasza mnie do wejścia na nowy, nieodkryty jeszcze szlak? Po to by pokazać jak bardzo kocha i czeka, może kolejny już raz…