Oblekanie się w osobę pełną wdzięku

Adresat: Uczniowie klas gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych.

Cel: Zrozumienie, że nie szata zdobi człowieka lecz jego postawa a także wzbudzenie w uczniach pragnienia "upiększania duszy". Przygotowanie uczniów do lekcji na temat owoców Ducha Świętego.

Metoda: Wykonanie stroju osoby pełnej wdzięku z wykorzystaniem szarego papieru i flamastrów. Niezbędne do wykonania papierowych strojów są także nożyczki, mocny klej lub taśma klejąca.

Przebieg zajęć:

Nauczyciel rozpoczyna z klasą dyskusję na temat mody, sposobu ubierania się dziewcząt i chłopców. Następnie pokazuje jeden z obrazów znanych mistrzów przedstawiający Adama i Ewę w raju. Omawia krótko dzieło sztuki i zwraca uwagę na to, że pierwsi rodzice są przedstawieni niemal nago. Ich ubiorem są jedynie listki figowe. Gdy pierwsi rodzice zgrzeszyli, poczuli się nadzy. Zerwanie zakazanego owocu obnażyło ich słabości. Ciało, które wcześniej pełniło rolę ubrania dla ludzkiej duszy, potrzebowało teraz okrycia.

Nauczyciel zapoznaje uczniów z fragmentem Księgi Rodzaju opisującym wygnanie Adama i Ewy z raju zwracając przy tym uwagę na poniższy fragment:

"A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski" (Rdz 3,7).

Artyści malujący scenę z raju tak przedstawiali pierwszych rodziców. Wzorowali się na tradycji biblijnej oraz na tradycji żydowskiego Talmudu. Według Talmudu człowiek zapomniał, że to dusza jest jego istotą (intymną, wrażliwą) i zamiast chronić duszę - zaczął ubierać ciało.

Dalszy komentarz nauczyciela wprowadzający do pracy w trzyosobowych grupach

Fascynacja ciałem zmusiła Adama i Ewę do zakrycia nagości figowym liściem. Rabbi Jose (Talmud) opowiada, że gdy Adam zjadł z drzewa zakazany owoc, żadne inne drzewo z rajskiego ogrodu nie chciało udzielić mu schronienia. Jedynie to, z którego Ewa zerwała owoc użyczyło swoich liści, aby pierwsi rodzice mogli okryć nimi swoje nagie ciała. Rabbi Nehemiasz wyciąga z tego wniosek, że drzewem zakazanym był właśnie figowiec. A zerwanym owocem była po prostu figa. Nie bez znaczenia jest tu fragment Ewangelii według św. Mateusza, w którym Jezus przeklina to drzewo: "...podszedł ku niemu, lecz nic na nim nie znalazł oprócz liści. I rzekł do niego: Niechże już nigdy nie rodzi się z ciebie owoc! I drzewo figowe natychmiast uschło" (Mt 21, 19).

Człowiek troszczący się tylko o swój wygląd jest jak drzewo bez owoców, piękne lecz bezużyteczne. Kiedyś uschnie i nic po nim nie zostanie. Wszystko, co wkładamy na siebie, ma zwykle na celu upiększenie, uatrakcyjnienie ciała. Żyjemy w przekonaniu, że ciało powinno bardziej fascynować niż dusza. Zakrywamy je tak, aby podkreślić jego najbardziej ponętne kształty.

Jak powinien ubierać się chrześcijanin wiedząc, że nie szata zdobi człowieka? Nowy Testament daje nam pewne wskazówki:

"Jako więc wybrańcy Boży - święci i umiłowani - obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem…" (Kol 3,12). Tak opisuje strój chrześcijanina święty Paweł. Tak powinniśmy ubierać się jeśli uważamy się za Bożych wybrańców. Włóżcie na siebie "miłość, która jest więzią doskonałości" pisze św. Paweł w Liście do Kolosa (3,12). Przyobleczmy więc nowego człowieka - apeluje Ewangelia.

Wprowadzenie do pracy w trzyosobowych grupach

Nauczyciel dzieli uczniów na trzyosobowe grupy, w których jedna z osób będzie modelem a dwie pozostałe projektantami mody chrześcijańskiej. Każda z grup ma wykonać z szarego papieru strój i ubrać w niego ucznia służącego za model. Pierwsza grupa oblecze jednego z uczniów w serdecznie miłosierdzie, druga w dobroć, a kolejne grupy w pokorę, cichość, cierpliwość. Jeśli uczniów jest więcej możemy sięgnąć po inne fragmenty Nowego Testamentu, które zachęcają chrześcijanina, by oblekł się w miłość, radość, pokój, uprzejmość, wierność, łagodność, opanowanie, czyste serce, dobre sumienie, mądrość, pokorę i wdzięczność" (por. Gal 5,22-23; Kol 3,13-17).

Dając grupom instrukcje należy podkreślić, by uczniowie nie wypisywali na stworzonych przez siebie strojach słów (szczególnie tych, które mają poprzez strój przedstawić) lecz starali się wyrazić ich znaczenie za pomocą kroju oraz różnych symboli, kształtów, kolorów.

Prezentacja strojów

Po zakończeniu pracy w grupach następuje prezentacja strojów na wybiegu a następnie każdy strój jest omawiany przez członków grupy z wyjaśnieniem kształtów, kolorów, symboli. Nauczyciel zadaje uczniom pytania: jak wam się pracowało? co wam sprawiło największą trudność? z czego jesteście szczególnie zadowoleni? Jeśli jest możliwość zaproszenia niezależnej komisji oceniającej stroje, możemy wybrać i nagrodzić najciekawsze z nich.

Komentarz nauczyciela na zakończenie zajęć

Na zakończenie zajęć nauczyciel komentuje ustne prezentacje strojów i podsumowuje zajęcia mówiąc, że osoba pełna wdzięku to nie jest ktoś, kto ładnie wygląda, zgrabnie się porusza, gustownie się ubiera, lecz osoba, która ma wdzięczność na ustach, dobroć i pokorę w swoim sercu, jest cierpliwa i pełna miłosierdzia. Ważne, by w podsumowaniu uwzględnić wszystkie zaprezentowane przez grupy cechy osoby pełnej wdzięku. Jako pracę domową zadaje nauczyciel pytanie, na które uczniowie odpowiedzą w domu pisemnie: co mogę zrobić, aby moja dusza była pełna wdzięku, by była obleczona w strój opisany w Nowym Testamencie? Jeśli na lekcji religii nie ma zwyczaju zadawania pracy domowej, ten temat można podjąć w pracy zespołowej na kolejnej lekcji.