Powołany do zakonu, na misje i do męczeństwa – bł. Jakub de San Vitores SJ
Była Niedziela Męki Pańskiej, roku 1672. Sytuacja była coraz bardziej niebezpieczna. Wrogo nastawieni tubylcy napadali co rusz na misjonarzy. Kilku przepłaciło życiem swoje zaangażowanie w misję. O. Jakub de San Vitores SJ był przełożonym tej grupy misjonarzy. Krew męczenników na nowo stała się ‘posiewem chrześcijan’ na wyspie Guam, w archipelagu Wysp Mariańskich. Wspominamy go 6 października.
O. Jakub de San Vitores SJ „dowiedział się, że pewna kobieta, która była chrześcijanką, urodziła córkę i chciała, by ją ochrzcił, bo znajdowała się w niebezpieczeństwie”*. Gdy poprosił ojca dziecka, Matapanga, którego sam ochrzcił kilkanaście miesięcy wcześniej, o pozwolenie na chrzest córki, ten okazywał swoją wrogość i zachęcał innych do zabicia misjonarza. Kiedy o. San Vitores wszedł do chaty i ochrzcił dziewczynkę, Matapang rzucił się na niego i poranił, a inny z napastników zadał mu śmiertelny cios zakrzywionym nożem w głowę.
O. Jakub de San Vitores, jezuita, od młodzieńczych lat wiedział czego chce. Czuł potrójne powołanie: do zakonu, na misje i do męczeństwa. Urodził się w 1627 roku w Burgos, w Hiszpanii, w rodzinie szlacheckiej. Mimo oporów ojca postawił na swoim i wstąpił do jezuitów. Mając trzynaście lat rozpoczął nowicjat.
Święcenia kapłańskie przyjął w 1651 roku. W trakcie studiów poważnie zachorował, ale wtedy złożył ślub, że jeśli wyjdzie cało z tej ciężkiej choroby, to uda się na misje. Wtedy w swoim snach widział wyspy i Indian, i słyszał ewangeliczne wezwanie, aby nieść Dobrą Nowinę ubogim.
Modlitwa papieża Franciszka o pocieszenie i nadzieję
Pierwszym europejczykiem, który zobaczył w 1521 roku wyspy Guam i Rota był Magellan. Formalnie wyspa Guam została objęta w imieniu królów hiszpańskich w 1565 roku. Cały archipelag zaczęto nazywać Wyspami Złodziejskimi. A to dlatego, że ich mieszkańcy, zachwyceni żelaznymi przedmiotami na okrętach hiszpańskich, wymieniali je za owoce albo po prostu kradli.
Prawdopodobnie to „o. San Vitores zmienił nazwę wysp i nazwał je Wyspami Mariańskimi, na cześć Najświętszej Maryi Panny i swojej protektorki, królowej Marianny Austriackiej. Mariany to archipelag szesnastu wysp” na południowym Pacyfiku.
Marzył jednak o pracy misyjnej na Wyspach Złodziejskich. Nauczył się także tamtejszego języka – chamorro i to tak dobrze, że mógł ułożyć jego gramatykę. Na wyśnione Mariany dotarł w czerwcu 1668 roku. Razem z nim przypłynęło pięciu jezuitów, czterech ojców i jeden kleryk, kilku Filipińczyków i trzech Hiszpanów. Ochoczo zabrali się do pracy.
Jak odmawiać różaniec? Spróbuj w ten sposób!
„Po dwóch latach San Vitores otworzył ‘główny kościół na wyspach’ i planował budowę jednej szkoły dla chłopców i drugiej dla dziewcząt”. Musiał zebrać fundusze i pisał do potencjalnych benefaktorów: „każda ze stu osiemdziesięciu wiosek na tych wyspach została odwiedzona dwa lub trzy razy. Ochrzczono już sześć tysięcy pięćdziesiąt pięć osób, a niemal wszystkich innych możemy uważać za katechumenów, ponieważ są gotowi przyjąć chrzest”.
W tych słowach było zbyt wiele optymizmu, o czym sam o. Vitores przekonał się w niedługim czasie, kiedy musiał dać ‘świadectwo krwi’.
Beatyfikował go w roku 1985 Jan Paweł II.
* Cytaty za: Ignacio Echániz SJ, Męka i Chwała, Żywa Historia Jezuitów, Wydawnictwo WAM, Księża Jezuici, Kraków 2014.
Skomentuj artykuł