Powołany do zakonu, na misje i do męczeństwa – bł. Jakub de San Vitores SJ

Była Niedziela Męki Pańskiej, roku 1672. Sytuacja była coraz bardziej niebezpieczna. Wrogo nastawieni tubylcy napadali co rusz na misjonarzy. Kilku przepłaciło życiem swoje zaangażowanie w misję. O. Jakub de San Vitores SJ był przełożonym tej grupy misjonarzy. Krew męczenników na nowo stała się ‘posiewem chrześcijan’ na wyspie Guam, w archipelagu Wysp Mariańskich. Wspominamy go 6 października.

O. Jakub de San Vitores SJ „dowiedział się, że pewna kobieta, która była chrześcijanką, urodziła córkę i chciała, by ją ochrzcił, bo znajdowała się w niebezpieczeństwie”*. Gdy poprosił ojca dziecka, Matapanga, którego sam ochrzcił kilkanaście miesięcy wcześniej, o pozwolenie na chrzest córki, ten okazywał swoją wrogość i zachęcał innych do zabicia misjonarza. Kiedy o. San Vitores wszedł do chaty i ochrzcił dziewczynkę, Matapang rzucił się na niego i poranił, a inny z napastników zadał mu śmiertelny cios zakrzywionym nożem w głowę.

Franciszek: męczennicy chlubą Kościoła

Serwis Papieski

O. Jakub de San Vitores, jezuita, od młodzieńczych lat wiedział czego chce. Czuł potrójne powołanie: do zakonu, na misje i do męczeństwa. Urodził się w 1627 roku w Burgos, w Hiszpanii, w rodzinie szlacheckiej. Mimo oporów ojca postawił na swoim i wstąpił do jezuitów. Mając trzynaście lat rozpoczął nowicjat.

Święcenia kapłańskie przyjął w 1651 roku. W trakcie studiów poważnie zachorował, ale wtedy złożył ślub, że jeśli wyjdzie cało z tej ciężkiej choroby, to uda się na misje. Wtedy w swoim snach widział wyspy i Indian, i słyszał ewangeliczne wezwanie, aby nieść Dobrą Nowinę ubogim.

Modlitwa papieża Franciszka o pocieszenie i nadzieję

Pierwszym europejczykiem, który zobaczył w 1521 roku wyspy Guam i Rota był Magellan. Formalnie wyspa Guam została objęta w imieniu królów hiszpańskich w 1565 roku. Cały archipelag zaczęto nazywać Wyspami Złodziejskimi. A to dlatego, że ich mieszkańcy, zachwyceni żelaznymi przedmiotami na okrętach hiszpańskich, wymieniali je za owoce albo po prostu kradli.

Prawdopodobnie to „o. San Vitores zmienił nazwę wysp i nazwał je Wyspami Mariańskimi, na cześć Najświętszej Maryi Panny i swojej protektorki, królowej Marianny Austriackiej. Mariany to archipelag szesnastu wysp” na południowym Pacyfiku.

Bł. Jakub de san Vitores SJ - Onionhound at English Wikipedia., P.d., via Wiki. Comm.O. Vitores, żeby dostać się na wyśnione Mariany musiał najpierw z Hiszpanii przeprawić się do Meksyku, gdzie przybył w lipcu 1660 roku. Zatrzymał się tam dwa lata, czekając na okręt na Filipiny. W lipcu 1662 roku dotarł do Manili i zaczął uczyć się języka tagalskiego, który bardzo szybko sobie przyswoił.

Marzył jednak o pracy misyjnej na Wyspach Złodziejskich. Nauczył się także tamtejszego języka – chamorro i to tak dobrze, że mógł ułożyć jego gramatykę. Na wyśnione Mariany dotarł w czerwcu 1668 roku. Razem z nim przypłynęło pięciu jezuitów, czterech ojców i jeden kleryk, kilku Filipińczyków i trzech Hiszpanów. Ochoczo zabrali się do pracy.

Jak odmawiać różaniec? Spróbuj w ten sposób!

„Po dwóch latach San Vitores otworzył ‘główny kościół na wyspach’ i planował budowę jednej szkoły dla chłopców i drugiej dla dziewcząt”. Musiał zebrać fundusze i pisał do potencjalnych benefaktorów: „każda ze stu osiemdziesięciu wiosek na tych wyspach została odwiedzona dwa lub trzy razy. Ochrzczono już sześć tysięcy pięćdziesiąt pięć osób, a niemal wszystkich innych możemy uważać za katechumenów, ponieważ są gotowi przyjąć chrzest”.

Męczennicy są najdoskonalszym przykładem utraty życia za Chrystusa

Serwis Papieski

W tych słowach było zbyt wiele optymizmu, o czym sam o. Vitores przekonał się w niedługim czasie, kiedy musiał dać ‘świadectwo krwi’.

Beatyfikował go w roku 1985 Jan Paweł II.

* Cytaty za: Ignacio Echániz SJ, Męka i Chwała, Żywa Historia Jezuitów, Wydawnictwo WAM, Księża Jezuici, Kraków 2014.