Nie mów dziecku: wreszcie szkoła, będę mieć od ciebie spokój
W social mediach pojawiają się w ostatnich dniach grafiki pokazujące przeszczęśliwych rodziców, którzy wraz z nadejściem nowego roku szkolnego upijają się z radości. Przemilczę z bólem retorykę picia alkoholu ze szczęścia, ale kłuje mnie w tych obrazkach coś zdecydowanie głębszego.Niemówi
Sama jestem mamą dwóch małych szkolniaków i owszem – czekam na pierwszy dzień września, gdy wróci znana nam rutyna i skończy się czas kombinowania, co kolejny raz zrobić z dziećmi. Wszak trzeba pracować, a obok nie mamy rodziny, której można by podrzucić dziecko na dłuższą chwilę. Zdaję sobie sprawę, jak wiele wyzwań codzienności jest łatwiejszych do udźwignięcia, gdy dzieci choć przez kilka godzin przejmie placówka. Jest w tym jednak pewne „ale”.
Nie lubię stwierdzenia, że słowa mają moc, bo można je interpretować bardzo magicznie. Z drugiej strony wiem, że słowem można zabić tak samo jak ostrym narzędziem. Czy moje dziecko słyszało ode mnie w wakacje słowa w stylu: Niech to lato już się kończy, chcę mieć od ciebie spokój. Dobrze, że już niedługo wrzesień, w końcu będzie cisza / chwila spokoju / będzie normalnie? Oby nie, choć te śmieszkowate z pozoru obrazki nastawiają nasze serca na to, by dziecku dowalić – niestety…
Fakty są jakie są. Będzie więcej ciszy, bezpiecznej rutyny czy spokoju. Jednak o tym, w jaki sposób powiemy to naszemu dziecku, decydujemy już my sami i czasem warto najpierw pomyśleć, czy chcielibyśmy w stosunku do siebie samych usłyszeć słowa, które wypowiadamy w kierunku dzieci, nie tylko tych małych.
Dla mnie okazją, by zrobić inaczej i lepiej, był czas kompletowania wyprawki. Wybrałam się z synem do marketu i pozwoliłam mu wybrać z całego stosu ofert to, co mu się podobało i co rzeczywiście przyda mu się w szkole. To był dobry ruch, bo dowiedziałam się przy okazji bardzo wiele o swoim dziecku. Nie tylko to, dlaczego wybrał sobie piórnik z nadrukiem ulubionej komputerowej gry, ale również to, czym się interesuje zarówno on, jak i koledzy z klasy.
To był impuls do głębszej rozmowy o lękach – czy czuje się wykluczony przez grupę przez to, że nie zbiera kart robiących furorę w klasie? Dlaczego uważa, że plecak z nadrukiem imienia znanego YouTubera jest lepszy od tego bez i jaki poziom ów twórca internetowy sobą reprezentuje? Co lubi robić w szkole, a co sprawia mu największą trudność? Czy jest coś, w czym mogę być dla niego wsparciem jako jego mama? Na co dzień rozmawiamy bardzo dużo, jednak ta wyprawa do marketu pokazała mi rzeczy, których wcześniej nie dostrzegałam.
Czy będę się cieszyć pierwszym września? Owszem. Czy dam to odczuć swojemu dziecku? Tak, ale nie mówiąc mu, że w końcu ktoś zdejmuje mi z pleców ciężar.
Chciałabym pokazać synom, że życie to też obowiązki. To, że szkoła jest miejscem, w którym mają się czuć dobrze i bezpiecznie, a chodzenie do niej nie powinno być karą, ale szansą na rozwój i zawieranie znajomości. Chciałabym, by idąc do szkoły, nie czuli, że są problemem dla najbliższych.
Czy słowa mają moc? One może nie, nasza postawa już jednak potrafi uderzyć w sam środek serca. Zamiast pokazywać dziecku, jaką ulgę przynosi nam nowy rok szkolny, może warto zainwestować w jego wyprawkę – nie tylko tę materialną, ale również emocjonalną? Podzielić się z nim naszymi szkolnymi wspomnieniami. Powiedzieć dziecku o tym, jakie jest dla nas ważne i że bardzo chcemy, by w szkole mogło czuć się dobrze… To czasem niewiele, choć tylko z pozoru. Nasze dzieci chłoną wszystko jak gąbki, oby chłonęły przede wszystkim akceptację, miłość i wsparcie.
Daj się Bogu pokochać
Pokuta kojarzy nam się z dużym poświęceniem, wyrzeczeniami, a nawet z czymś strasznym i nieludzkim. Często nosimy w sobie obraz pokutujących ludzi, którzy są skoncentrowani na sobie i swoim cierpieniu, samotni,...
Skomentuj artykuł