Papież: Głoście Ewangelię bez strachu i wyższości!

Amerykanie otrzymali dziś największy dar tej pielgrzymki. Nowego świętego, pierwszego kanonizowanego na terytorium USA i pierwszego świętego z hiszpańskojęzycznej społeczności Ameryki Północnej. Św. Junipero Serra to franciszkański misjonarz w Kalifornii.

Na Mszy kanonizacyjnej Papież nazwał go uosobieniem Kościoła, który wychodzi na zewnątrz, by dzielić się z wszystkimi Ewangelią.

Msza kanonizacyjna odbyła się przed narodowym sanktuarium Niepokalanego Poczęcia. Choć jest to największy kościół w Stanach Zjednoczonych, nie zdołał pomieścić wszystkich wiernych. Dlatego Eucharystię zdecydowano się odprawić na zewnątrz. Papież przybył tam z nuncjatury małym Fiatem. Potem przesiadł się jednak do papamobile, by móc z bliska pozdrowić wszystkich, którzy przybyli na kanonizację. Wśród gości specjalnych znalazł się wiceprezydent Stanów Zjednoczonych Joe Biden.

Oto tekst papieskiej homilii

Przed rozpoczęciem Eucharystii Papież nawiedził sanktuarium, gdzie czekało na niego 4 tys. amerykańskich seminarzystów. Franciszek przeszedł wśród nich nawą główną do prezbiterium. Tam modlił się przez chwilę w kaplicy Najświętszego Sakramentu oraz złożył bukiet kwiatów przed wizerunkiem Matki Bożej.

Ze względu na liczną obecność pielgrzymów hiszpańskojęzycznych z Kalifornii Msza św. została odprawiona po hiszpańsku. Na wstępie postulator kanonizacji przedstawił po krótce najważniejsze fakty z życia nowego świętego. Urodził się w 1713 r. na Majorce. Wstąpił do franciszkanów. W Hiszpanii wykładał filozofię i teologię. W wieku 37 lat wyjechał na misję do Meksyku. Jego pragnieniem było głosić Ewangelię wśród plemion indiańskich. Nauczył się ich języka, poznał ich obyczaje. Po wygnaniu z Ameryki jezuitów wraz z innymi franciszkanami odnowił obecność Kościoła w Kalifornii. Zakładał misje, które stały się głównymi miastami w tym regionie: San Francisco, San Diego, Los Angeles… Beatyfikował go Jan Paweł II w 1988 r. A w poczet świętych zaliczył go Franciszek, Papież z Ameryki.

Przybliżając w homilii jego postać Papież zauważył, że był on świadkiem radości Ewangelii.

"Był uosobieniem «Kościoła, który wychodzi», Kościoła, który wyrusza, aby wszędzie zanieść jednającą czułość Boga. Junipero Serra opuścił swoją ojczyznę i jej styl życia. Fascynowało go przecieranie szlaków, wychodzenie na spotkanie wielu ludzi, uczenie się i docenianie ich specyficznych zwyczajów i stylów życia. Nauczył się, jak zrodzić i pielęgnować życie Boże w obliczach każdej z napotkanych osób; uczynił je swoimi braćmi  i siostrami. Junipero starał się bronić godności wspólnoty rodzimej, chronić ją przed tymi, którzy się nad nią znęcali i którą wyzyskiwali. To znęcanie się i krzywdy wciąż nas niepokoją, zwłaszcza ze względu na urazy, jakie wyrządzają w życiu wielu ludzi" - mówił Ojciec Święty.

Franciszek przypomniał, że mottem życia nowego świętego były słowa: siempre adelante! - Zawsze naprzód!

"Dla niego był to sposób, aby nieustannie przeżywać radość Ewangelii, aby zachować swoje serce od postępującego odrętwienia, znieczulicy. Nieustannie szedł naprzód, bo czekał Pan. Stale szedł, bo czekali jego bracia i siostry. Stale szedł naprzód aż do kresu swego życia. Obyśmy dziś byli zdolni, podobnie jak on  powiedzieć: naprzód! Stale idźmy naprzód!" - dodał Ojciec Święty.

Punktem wyjścia papieskiej homilii była zachęta św. Pawła: "Radujcie się zawsze w Panu!" Słowa te wyrażają naturalne pragnienie życia udanego, sensownego i radosnego.

 "Jednocześnie jednak wszyscy zaznajemy zmagań codziennego życia - zauważył Papież. - Wydaje się, że wiele przeszkód staje na drodze do realizacj tej zachęty do radości. Nasza codzienność często może doprowadzić nas do pewnego rodzaju ponurej apatii, która stopniowo staje się nawykiem, z fatalną konsekwencją: nasze serca są coraz bardziej odrętwiałe. Nie chcemy, aby apatia kierowała naszym życiem... nieprawdaż? Nie chcemy, aby naszym życiem kierowała siła… czyż nie? Więc powinniśmy zadać sobie pytanie: co możemy uczynić, aby ustrzec nasze serce od coraz większego odrętwienia, od stawania się  nieczułym? W jaki sposób możemy dokonać wzrostu radości Ewangelii i sprawić, aby zapuściła głębsze korzenie w naszym życiu? Jezus daje odpowiedź. Powiedział On swoim uczniom i mówi dziś do nas: Idźcie! Głoście! Radość Ewangelii jest czymś, czego trzeba doświadczyć, czego trzeba zaznać i przeżyć jedynie przez dzielenie się, poprzez dawanie siebie".

Franciszek zauważył, że postawa ta różni się od ducha świata, który sugeruje, by zadowolić tym co przychodzi łatwo. Chrześcijanin natomiast odnajduje radość w misji.

"Jezus posyła swoich uczniów do wszystkich narodów. Do każdego narodu. My też byliśmy częścią tych wszystkich narodów dwa tysiące lat temu. Jezus nie przedstawił krótkiej listy, kto jest, a kto nie jest godny otrzymania Jego orędzia, Jego obecności. Zawsze natomiast podchodził On do życia takim, jakim je widział, w obliczach bólu, głodu, chorób i grzechu. W obliczach ran, pragnienia, znużenia, wątpliwości i współczucia. Daleki od oczekiwań łatwego życia, w eleganckim ubraniu i starannej schludności przyjął On życie takim, jakie napotkał. Nie miało dla Niego znaczenia, czy było brudne, zaniedbane, złamane. Jezus powiedział: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu». (…) Idźcie do tych, którzy są obciążeni bólem i niepowodzeniami, którzy odczuwają, że ich życie jest puste i głoście szaleństwo kochającego Ojca, który chce namaścić ich olejkiem nadziei, olejem zbawienia. Idźcie, aby głosić dobrą nowinę, że błąd, zwodzące złudzenia i kłamstwa nie mają ostatniego słowa w życiu człowieka. Idźcie z namaszczeniem, które łagodzi rany i leczy serca".

Papież podkreślił, że misja nigdy nie jest owocem doskonale zaplanowanego programu lub dobrze zorganizowanego podręcznika. Misja jest zawsze owocem życia tego, kto wie, co to znaczy być znalezionym i uzdrowionym, doznać przebaczenia. Misja rodzi się z nieustannego doświadczenia miłosiernego namaszczenia Boga - dodał Franciszek.

"Kościół - mówił Ojciec Święty - kroczy pokrytymi kurzem ścieżkami historii, tak często przemierzanych przez konflikty, niesprawiedliwości i przemoc, aby spotkać swoje dzieci, naszych braci i siostry. Święty i wierny Lud Boży nie boi się zagubienia swej drogi; boi się, że stanie się zamkniętym w sobie, ograniczony do elit, przywiązany do własnego bezpieczeństwa. Wie, że zamknięcie w sobie w wielu licznych formach, jakie przybiera jest przyczyną tak wielkiej apatii. Więc wyjdźmy, idźmy zaproponować każdemu życie Jezusa Chrystusa (Evangelii gaudium, 49). (…) Jesteśmy dziś tu dlatego, że wielu ludzi zechciało odpowiedzieć na to wezwanie. Uwierzyli oni, że "życie wzrasta, kiedy jest rozdawane, a osłabia się w izolacji i wygodzie" (Dokument z Aparecida, 360). Jesteśmy spadkobiercami śmiałego ducha misyjnego tak wielu mężczyzn i kobiet, którzy woleli nie być "zamknięci w strukturach dających nam fałszywe poczucie bezpieczeństwa …z przyzwyczajeniami, dzięki którym czujemy się spokojni, podczas gdy obok nas znajduje się zgłodniała rzesza ludzi" (Evangelii gaudium, 49)".

Symbolicznym uwieńczeniem Mszy kanonizacyjnej było spotkanie Franciszka z przedstawicielami kalifornijskich Indian, wśród których prowadził działalność misyjną św. Junipero Serra. Spotkanie to odbyło się już po zakończeniu liturgii w salce przy zakrystii sanktuarium.