Był człowiekiem niezwykle utalentowanym. Miał łatwość do języków i był urodzonym kaznodzieją. Dzięki temu mógł apostołować w całej Europie. Był człowiekiem modlitwy i lektury Pisma świętego. Miał wielką pobożność eucharystyczną. Był teologiem i został ogłoszony doktorem Kościoła – ‘doktorem apostolskim’, jak go nazwał św. Jan XXIII. Był człowiekiem pokoju i pojednania. Dlatego za życia wielokrotnie papieże i władcy korzystali z jego usług w misjach mediacyjnych i pokojowych. 21 lipca Kościół wspomina św. Wawrzyńca z Brindisi.
Wspominany 12 lipca św. Brunon z Kwerfurtu nie jest za bardzo znany i czczony w Polsce, choć uczynił dla niej wiele i tu zginął jako męczennik. Żył na przełomie pierwszego i drugiego tysiąclecia. Otwierała się przed nim kariera duchownego na dworze cesarskim. On jednak wybrał powołanie mnicha i misjonarza. Zafascynowany przykładem św. Wojciecha w młodym wieku oddał życie za Chrystusa na pojezierzu suwalskim. Polskę szczerze pokochał i pragnął jej dobra. Kościół wspomina dzisiaj św. Brunona z Kwerfurtu.
Jeśli nie miałeś okazji poznać świętych Piotra i Pawła, musisz koniecznie to zrobić. To dwaj giganci wiary, na których zbudowany został Kościół. Bez nich nie można sobie go wyobrazić. Oni dali początek wspólnocie chrześcijan w Rzymie. Byli różni wiekiem i statusem społecznym, ale to oni zostali wybrani, by wypełnić polecenie Chrystusa i zanieść Ewangelię aż po krańce ziemi. 29 czerwca Kościół ich wspomina - świętych apostołów Piotra i Pawła.
Czy młoda mniszka z niewielkiego benedyktyńskiego klasztoru, gdzieś w Hesji może wpływać na losy Kościoła? Otóż, tak. W dwunastym wieku, bo do średniowiecznej Europy w tym czasie trzeba nam się teraz przenieść, żyła i działała św. Elżbieta z Schönau. Zakonnica, która napominała biskupów o konieczności walki z herezjami, wołała o naprawę tego, co w ówczesnym Kościele niedomagało – struktur i obyczajów, nawoływała do pokuty. Obdarzona darem kontemplacji, doświadczająca wizji, mająca również dar prorokowania, jak piszą niektórzy – przyjaciółka innej wielkiej świętej, doktora Kościoła, Hildegardy z Bingen, Elżbieta – więcej niż połowę życia spędziła za murami klasztoru. Kościół wspomina ją 18 czerwca.
Jadwiga jest pierwszą święta, która została kanonizowana na ziemi polskiej, w Krakowie. Jan Paweł II w homilii kanonizacyjnej mówił, że „najgłębszym rysem jej krótkiego życia, a zarazem miarą jej wielkości, jest duch służby. Swoją pozycję społeczną, swoje talenty, całe swoje życie prywatne całkowicie oddała na służbę Chrystusa, a gdy przypadło jej w udziale zadanie królowania, oddała swe życie również na służbę powierzonego jej ludu”. 8 czerwca Kościół wspomina świętą królową Jadwigę.
Franciszek pochodził ze szlacheckiego rodu. Po kądzieli był spokrewniony ze św. Tomaszem z Akwinu. Jest drugim, obok św. Januarego, patronem Neapolu we Włoszech. Cudem ozdrowiał i poświęcił swoje życie na służbę Bogu. Założył nowy zakon. 4 czerwca Kościół wspomina św. Franciszka Caracciolo.
www.santiebeati.it
Kościół katolicki 3 czerwca wspomina św. Karola Lwangę oraz 21 towarzyszy, ugandyjskich świętych męczenników, sługi, paziów i urzędników króla Bugandy, w dzisiejszej Ugandzie, nawróconych na katolicyzm. Zostali zabici jako chrześcijanie za panowania króla Mwangi II między 15 listopada 1885 r. a 27 stycznia 1887 r.
Lanfrank był światłym przedstawicielem teologii i filozofii Średniowiecza. Jego idee teologiczne o substancji i akcydensach, stały się podstawą do wyjaśnienia istoty Eucharystii. Urodzony w północnych Włoszech, uformowany i wykształcony we Francji, przez prawie 20 lat był prymasem Anglii. 28 kwietnia Kościół wspomina w liturgii błogosławionego Lanfranka, arcybiskupa Canterbury.
Idźcie w imię Boże! Im większe przeszkody, większa korona nagrody! – te słowa papieża będzie nosił w sercu benedyktyński mnich, który w 596 roku wyruszył nawracać pogańskich Anglosasów. Przeor rzymskiego klasztoru św. Andrzeja na Monte Celio okaże się doskonałym realizatorem planów Grzegorza I Wielkiego i w historii Kościoła zapisze się jako apostoł Anglii. 27 maja Kościół wspomina biskupa, świętego Augustyna z Canterbury, który na wzór pierwszych uczniów Jezusa, nie siłą, ale słowem, postawą, cudami będzie odmieniał serca mieszkańców Wysp Brytyjskich.
Hildebrand pochodził ze słonecznej Toskanii we Włoszech, ale imię miał brzmiące raczej germańsko. Miał ogromny wpływ na działalność papieży XI wieku. Sam został wybrany na papieża przez aklamację ludu rzymskiego, który domagał się jego wyboru, który potwierdzili potem kardynałowie. Umarł jednak na wygnaniu, poza Rzymem. Był zwolennikiem reform w Kościele. Walczył o niezależność Kościoła od władzy świeckiej, przypieczętował wprowadzenie celibatu dla księży diecezjalnych, walczył z symonią, kupowaniem stanowisk i urzędów kościelnych. 25 maja Kościół wspomina św. Grzegorza VII.
Jest jednym z najbardziej znanych świętych. Uznawany jest za pierwszego męczennika tajemnicy spowiedzi. O jego popularności i kulcie świadczy wielość wizerunków i figur, stawianych przy rozstajach dróg, przepraw rzecznych i mostów. 21 maja Kościół wspomina św. Jana Nepomucena.
www.santiebeati.it
Bernardyn był franciszkaninem, zwolennikiem obserwancji, stylu życia w pierwotnym duchu założyciela, św. Franciszka z Asyżu. Był kaznodzieją przyciągającym tłumy na place włoskich miast, bo kościoły nie były w stanie ich pomieścić. Niestrudzenie szerzył nabożeństwo do imienia Jezus. Kościół wspomina św. Bernardyna ze Sieny 20 maja.
19 maja Kościół wspomina świętego papieża, Celestyna V. Zapewne byłby bardzo mało znaną postacią, gdyby nie zaskakujący fakt, że w naszych czasach, po ponad siedmiuset latach, papież Benedykt XVI postanowił abdykować i przestał być papieżem. Papież Celestyn V uczynił to w roku 1294.
18 maja Kościół wspomina św. Stanisława Papczyńskiego. Już jako dziecko zdradzał ukierunkowanie na sprawy duchowe. Sporządzał ‘ołtarzyki’, organizował procesje na wzór kościelnych. Od młodości miał wielkie nabożeństwo do Bożej Opatrzności, do Męki Pańskiej, do Najświętszego Sakramentu, czy do Najświętszej Maryi Panny.
Szukamy inspiracji w naszym życiu. Potrzebujemy światła. Jak być uważnym na znaki czasów, w których żyjemy? Jak nie przegapić opatrznościowych ‘przypadków’? Jak nie zaniedbać i nie tłumić pragnień, które rodzą się w naszych sercach? Dziesięcioro nowych świętych jest nam danych jako pomoc.
Był uczniem Chrystusa i towarzyszył Mu od początku, od chrztu Janowego do Wniebowstąpienia. Został dobrany do grona dwunastu apostołów w miejsce Judasza Iskarioty. Był pierwszym z tych, którym udzielono władzy apostolskiej przez nałożenie rąk i od niego rozpoczyna się tak zwana sukcesja apostolska. 14 maja Kościół wspomina św. Macieja, apostoła.
Wspominany 12 maja święty jest mało znany w Kościele zachodnim. Był patriarchą Konstantynopola, dbającym o zachowanie kultu świętych obrazów. Dbał o piękno i godność liturgii. Chciał, jak Jonasz być wrzucony w morze prześladowań obrazoburczych, by uratować prawdziwą wiarę w Kościele. To historia św. Germana.
Wspominany 9 maja św. Pachomiusz choć żył w starożytności, to wywarł ogromny wpływ na życie zakonne w Kościele. Jego reguła stała się prawzorem wielu reguł zakonnych w kościele zachodnim. Łączyła życie pustelnicze z zakonnym, tworząc ‘zespoły mnisze’. Bardziej akcentowała życie radami ewangelicznymi niż ascetyzm, promowała raczej umiar niż wszelkiego rodzaju przesadę.
Była księżniczką bawarską. Poślubiła króla Węgier i razem z nim współpracowała nad zjednoczeniem i chrystianizacją kraju. Po śmierci syna i męża, wróciła do Niemiec i wstąpiła do klasztoru benedyktynek. Została ksienią. 7 maja Kościół wspomina błogosławiona Gizelę, zwaną też w odróżnieniu od swej matki Bawarską.
Wśród grona świętych, których stawia nam za wzór Kościół około trzydziestu nosi imię Filip, a ponad czterdziestu pięciu Jakub. Pojawiali się w różnych epokach, ich drogi na ołtarze były odzwierciedleniem tego, co działo się w i z Kościołem w konkretnej rzeczywistości. Jednakże spośród wielu Filipów i Jakubów 6 maja wspominamy tych, którym dane było towarzyszyć Jezusowi. Apostołowie Filip i Jakub Młodszy mogli doświadczać Jego obecności widzieć, słuchać. I jak inni z grona wybranych nauczać, a wreszcie za wiarę oddać życie.
{{ article.description }}