Ziarno, które obumrze, przynosi plon obfity

Wsadzone w ziemię, ziarnko pszenicy, musi obumrzeć, żeby wydać plon. Do takiej straty, która jest zyskiem, zaprasza dziś ciebie i mnie Jezus Chrystus, który stracił swoje życie, by zyskać nasze.

Komentuje Jan Głąba SJ

Tu przeczytasz dzisiejszą Ewangelię

W pierwszej klasie szkoły podstawowej pojechaliśmy całą klasą na wycieczkę do skansenu. Tam każdy z nas mógł uformować z ciasta chleb w dowolnym kształcie i wypiec go w prawdziwym piecu chlebowym. Pamiętam, że mój chlebek był w kształcie serca. Kiedy go wypiekłem nie chciałem go zjeść - tak bardzo mi się podobał. Zeschnął i był do niczego.

Zaprośmy Jezusa do naszej codzienności. Niech uczyni ją niecodzienną

Wiara

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy przypowieść o ziarnku pszenicy, które wsadzone w ziemię, musi obumrzeć, żeby wydać plon. Oczywiście trwając w Zmartwychwstaniu, słyszymy tę Ewangelię, bo dzisiaj uroczystość św. Wojciecha biskupa i męczennika.

Wiemy, że to ziarnko pszenicy, które obumiera i wydaje plon obfity to życie Chrystusa - Boga, który ginie za nas na krzyżu i plonem obfitym czynni odkupienie całego świata.

Moi drodzy, ta Ewangelia zaprasza nas do tego, byśmy sobie zadali pytanie, czy chcemy nasze życie przeżywać jak mały Jasio z podstawówki, który kształtuje coś bardzo dobrego i pięknego, coś na wzór tego chlebowego serduszka, ale doprowadza do jego zeschnięcia.

Czy też chcemy taki chleb rzeczywiście wypiec pracą naszych rąk i nakarmić siebie i drugiego? Jeśli to zrobimy, to doświadczymy tego, co jest iście ewangeliczne - to znaczy zyskamy tracąc. Do takiej straty, która jest zyskiem zaprasza dziś Ciebie i mnie Jezus Chrystus, który stracił swoje życie, by zyskać życie swoje i życie nasze.