s. Teresa Pawlak
Prawdziwie powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie
Kiedy w końcu po wielu miesiącach milczenia Bóg - który wcześniej zamknął usta Zachariasza - pozwolił mu się odezwać, z ust starca nie popłynęły zwykłe słowa, ale hymn, który podziwem i trwogą napełnił serca wszystkich tam zebranych.
Elżbieta urodziła syna. Po ośmiu dniach zebrali się u niej krewni i sąsiedzi, aby obrzezać dziecko i nadać mu imię. "Zachariasz. Zachariasz syn Zachariasza" - pięknie brzmi. Nikt nie miał wątpliwości, że takie imię powinien nosić. Bardzo się więc zdziwili, gdy Elżbieta się sprzeciwiała.
Bóg posłał anioła wyłącznie po to, aby upewnić się, że Maryja będzie kochać Jezusa. Magnificat, który słyszymy w dzisiejszej Ewangelii, to uwielbienie Boga za to co, było - i zapewnienie o dozgonnej miłości.
Stanisław Morgalla SJ
Bóg jest miłością - pisze św. Jan. Czemu jednak wokół nas tyle zła, nienawiści, cierpienia?... Skoro jesteśmy Jego stworzeniami, to czyż nie powinniśmy doświadczać mocniej i wyraźniej Jego miłości?
Kiedy Bóg przekona się, że kochamy go nad życie i że jesteśmy gotowi na wszystko, wtedy nie ma już przed nami żadnych tajemnic. Naprawdę niczego przed nami nie ukrywa, trzeba tylko nauczyć się Go rozumieć.
Fragment Ewangelii przeznaczonej na dzień dzisiejszy opisuje sytuację ze wszech miar niezwykłą. I to nie dlatego, że stanowi opis wyjątkowego doświadczenia: gdy Bóg jakby niepewny swego nie pojawia się u Maryi sam - choćby w gorejącym krzewie - ale wysyła "drużbę".
Pokuta zmusza do skoncentrowania na sprawach Bożych, a ponieważ czasami zerwanie z przyjemnością grzechu bywa trudne, dlatego i pokuta boli i wydaje się karą.
Stanisław Morgalla SJ
Gdy ktoś nas zranił i wspomnienie tego nas prześladuje często słyszymy taką prostą radę: Po prostu o tym nie myśl! Proste - prawda. Sęk w tym, że tak to nie działa.
Mając swe własne doświadczenie Boga i Jego cudów, jakie dokonały się w życiu każdego z nas, żyjemy w przekonaniu, że Pan nasz jeszcze nie powiedział ostatniego słowa. Marzymy więc o lepszym życiu, marzymy o przyjaźni i miłości - i słusznie, bo bez marzeń człowiek usycha.
Czytając rodowód Jezusa można się znudzić, ale można też zafascynować się dobrocią Boga, który naprawdę nie szukał wygodnych pałaców, ale zdecydował się narodzić w brudzie, poniżeniu i biedzie ludzkiego żywota.
Połowę Adwentu mamy już za sobą - wykorzystajmy drugą połowę na to, aby w naszej duszy jak w jaskimi zbójców pełno było kosztowności, drogich kamieni i innych skarbów łaski. Nie żałujmy sobie niczego!
W naszych rozpolitykowanych czasach znów rozlega się adwentowy głos Jana: "Prostujcie wasze ścieżki!". Podzieleni według "opcji" zupełnie nie przejmujemy się Bożymi zasadami. Kłócimy się o politykę, a Ewangelia wcale nas nie rozpala do dyskusji.
Stanisław Morgalla SJ
Można by zacytować słynne słowa wypowiedziane w kontekście lądowania na księżycu: To jest mały krok dla człowieka, ale wielki skok dla ludzkości. Każdy akt przebaczenia potwierdza bowiem, że dokonuje się coś niezwykłego, coś, co przeczy porządkowi tego świata.
Idąc z uczniami Jana trzeba więc nauczyć się rozglądać dokoła, a następnie nazywać po imieniu cuda, jakich jesteśmy świadkami. A potem pomyśleć, czy wobec tego wszystkiego nie pała w nas serce?
Niektórzy twierdzą, że po przekroczeniu bramy nieba może czekać nas szok. Po pierwsze, że zobaczymy tam ludzi, których w królestwie niebieskim nigdy byśmy się nie spodziewali, a po drugie, że nie spotkamy tam tych, których obecności w niebie byliśmy pewni.
Kiedy pytamy kogoś, jakim prawem coś robi, to jednocześnie sugerujemy mu, że robić tego wcale nie ma prawa, a przynajmniej że robić nie powinien. Najczęściej pytanie to jest też wyrazem wielkiej bezsilności.
Na obrazku prymicyjnym umieściłem zdanie mojego ulubionego patrona, św. Ireneusza z Lyonu: "Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się Bogiem". Cóż za perspektywa? Zwięźle wyraża samą istotę chrześcijaństwa.
Trzeba mieć naprawdę stalowe nerwy, żeby przez dłuższy czas wytrzymać czyjeś fochy i nie eksplodować. W przypadku Boga nazywa się to wiernością.
Stanisław Morgalla SJ
Musicie stać się jak dzieci! - nakazał uczniom Jezus. Co wspólnego mogło mieć dziecko z wielkością, władzą, znaczeniem czy - w bardziej uduchowionych głowach - świętością? Czy to nie są sprawy tylko dla dorosłych, silnych, dojrzałych i uduchowionych? - rekolekcje o. Stanisława Morgalli SJ.
{{ article.description }}