Sobór Watykański II - lekcja do odrobienia cz.18

W książce "Medytacje o Kościele" kard. Henri de Lubaca SJ (1896-1991) został ukazany Boski i ludzki paradoks Kościoła, na którego obliczu powinien odbijać się blask Słowa, piękno Jezusa Chrystusa. Francuski jezuita głęboko wierzył, iż grzechy uczniów Chrystusa nie mogą całkowicie przysłonić świętości Kościoła, w którym mieszka Przenajświętsza Trójca. Kościół to "miasto święte", "Nowe Jeruzalem", kształtowane przede wszystkim przez Boga.

Fragment książki Henriego de Lubaca "Medytacje o Kościele"

Jedyną, misją Kościoła jest uobecnianie ludziom Jezusa Chrystusa. Kościół ma Go głosić, pokazywać i dawać. Wszystko, co wykracza ponad to, jest znowu nadmiarem. Wiemy, że Kościół nie może uchylić się od tego posłannictwa. Jest bowiem teraz i zawsze bidzie w całej prawdzie Kościołem Chrystusa: "Ja jestem z wami aż do skończenia świata". Tym, czym Kościół jest w swojej istocie, musi być także w swoich członkach. Musi być przez nas tym, czym jest dla nas. To przez nas Jezus Chrystus ma być dalej głoszony, to za naszym pośrednictwem ma dalej sie ukazywać. Chodzi o coś więcej niż zobowiązanie, bowiem taka jest, można powiedzieć, organiczna konieczność. Czy jednak znajduje ona odbicie w faktach? Czy przez naszą posługę Kościół rzeczywiście głosi Jezusa Chrystusa?

Rozmowa Jakuba Jakubowskiego z Radia Jasna Góra

Trzeba koniecznie zadać takie pytanie. Wraz z nim dostrzegamy wiele problemów związanych z porządkiem moralnym czy indywidualnymi zachowaniami. Powinno stać się ono dla nas nie tyle napomnieniem, co raczej zachętą do refleksji; ma nie tyle pobudzać do gorliwości, ile raczej te gorliwość osłaniać przed zderzeniem z nowymi rafami. Chodzi o to, byśmy - nie lekceważąc złożoności ludzkich działali - kierowali nasze spojrzenie na istotę, w jej boskiej czystości i prostocie.