To właśnie ta tęsknota jest dla wierzącego jarzmem i brzemieniem, które daje Pan. Jest to jarzmo słodkie, bo chrześcijanin, który tęskni, ma uzasadnioną nadzieję na obiecane spotkanie z Bogiem.
Jako chrześcijanie nie jesteśmy więc cierpiętnikami dźwigającymi krzyż, lecz ludźmi, którzy świadomie stawiają czoła własnym ograniczeniom, żeby otworzyć się na Bezgraniczną Miłość.
Boimy się wyśmiania i wytykania palcami. Wybieramy święty spokój, który ostatecznie nie jest ani święty, ani nie jest spokojem. Wyrzekamy się Jezusa i idziemy z nurtem tego świata. Jak tego unikać?
Uczeń Jezusa to ten, kto został przez Niego wybrany i powołany. W życiu chrześcijanina ma to miejsce w chrzcie świętym, w którym w odniesieniu do śmierci otrzymaliśmy obietnicę nieśmiertelności, a wobec życia na ziemi – zadanie świętości na wzór Chrystusa.
Stanięcie wobec tajemnicy Boga w Trójcy Świętej Jedynego wymaga od nas nie tyle zrozumienia istoty Boga (co jest zadaniem karkołomnym), ile zamilknięcia i zachwycenia się Bogiem, którego jeszcze całkowicie nie poznałem.
Zesłanie Ducha Świętego na Apostołów, choć bardzo widowiskowe, nie było jedynie zwieńczeniem pięknej przygody, lecz dopiero początkiem ogromnego wysiłku ewangelizacji. Chrześcijanin, żyjąc według przykazań, nie tylko czyni lepszym życie swoje i innych, ale przede wszystkim otwiera je na perspektywę nieba.
To nie śmierć Jezusa na krzyżu była momentem Jego pożegnania z uczniami, lecz jest nim Jego wstąpienie do nieba. Czy teraz uczniowie pozostaną już sami, zdani tylko na siebie? Nic bardziej mylnego.
Ten, kto prawdziwie kocha Boga i ufa Mu, wygląda jak sama miłość. Wygląda jak Bóg, który jest Miłością. Taka miłość wyznana czynem jest najlepszym i najbardziej przekonującym świadectwem wobec innych.
Bardzo łatwo można pomylić wyznawanie wiary z wyznawaniem pewnej ideologii. Rzeczywistość wiary nie wyczerpuje się w uznawaniu pewnych teologicznych prawd.
To prawda, że świat często chrześcijan nie rozumie i traktuje jak ciało obce. Jednak nie oznacza to, że mamy obrazić się na wszystkich i zamknąć się jedynie w swoim gronie.
Zachowanie uczniów Chrystusa po Jego zmartwychwstaniu dobitnie pokazuje, jak bardzo byli zaskoczeni tym, co się wydarzyło. Nie było w nich wielkiej radości, lecz raczej niedowierzanie, wątpliwości, strach. Podobnie jak dzisiaj u nas.
Prawdziwa Miłość zgina kolana, by nie patrzeć na drugiego z góry, lecz by umyć mu nogi. Prawdziwa Miłość pozwala dotknąć ran, by odnaleźć w nich zbawienie.
Jeśli Chrystus rzeczywiście zmartwychwstał, to nie możemy chodzić ze spuszczoną głową i patrzeć z lękiem na świat. Nawet na ten świat, który na naszych oczach się przeobraża, a my nie wiemy, jaka przyszłość nas czeka.
Można usłyszeć czasami zarzut, że chrześcijanie są cierpiętnikami, bo czczą „trupa na krzyżu”. Niedziela Męki Pańskiej zdaje się potwierdzać ten zarzut. Jeśli na krzyż nie spojrzymy z perspektywy pustego grobu, to rzeczywiście staniemy się wyznawcami Przegranego.
"Po co obmywać się Wodą, która nie czyści, lecz opłukuje? Po co żywić się Chlebem, który nie daje fizycznych sił? Po co oczyszczać się z grzechów, jeśli i tak umrę"?
Moje pierwsze skojarzenie z błotem to świnie. Bo czyż nie świnie tarzają się w błocie?! W rękach Jezusa błoto staje się lekarstwem-symbolem: uzdrowienie to spotkanie na pograniczu boskości i człowieczeństwa.
To znak dla nas, żebyśmy nigdy nie kalkulowali, czy powinniśmy, czy też nie powinniśmy opowiadać innym o naszych spotkaniach z Panem.
Jeśli widzisz, że modlitwa nie czyni cię lepszym, nie porzucaj modlitwy, ale zmień swoją postawę, byś przed Panem stanął jak przed Przyjacielem, a nie jak przed profesorem na egzaminie, kiedy recytujesz wyuczone formuły i definicje.
Pościsz? Podjąłeś jakieś wyrzeczenia? Świetnie! Uważaj jednak, bo asceza to nie sztuka dla sztuki!
W klerykalizmie utwierdzają księży niejednokrotnie sami wierni. Dzieje się to, według mnie, w sposób bardzo niewinny, czasami po prostu niezauważalny. "Niech się ksiądz pomodli za moją córeczkę, bo księdzu tak trochę bliżej do Pana Boga". I sprawa załatwiona.
{{ article.description }}