Papież przełomu czasów – św. Grzegorz I Wielki

Dokonania papieża Grzegorza I Wielkiego są ogromne. Nazywany jest apostołem ludów barbarzyńskich. Jest jednym z czterech Ojców Kościoła Zachodniego. Został ogłoszony doktorem Kościoła. W Kościele Wschodnim uzyskał przydomek ‘Dialog’, a od razu po jego śmierci wołano: ‘Santo subito’. Kościół wspomina go w liturgii 3 września.

Św. Grzegorz Wielki (I)

Serwis Papieski

Jako młody, zaledwie ok. 30-letni człowiek, został Prefektem Wiecznego Miasta. Nie znalazł jednak spełnienia w polityce. Porzucił zatem wielki świat i został mnichem. Nie tylko swój dom zamienił w klasztor, ale założył jeszcze kilka innych we własnych dobrach, a majątek przeznaczył na cele dobroczynne. Posty i modlitwa stały się jego codziennością. Kiedy lud Rzymu obwołał go następcą Piotra, podobno próbował uciekać. Ponadto ascetyczne życie nadwyrężyło stan jego zdrowia i sprawiło, że wiele godzin musiał pozostawać w łóżku, a głos miał tak słaby, że aby jego słowa mógł usłyszeć lud, odczytywali je diakoni.

Żył na przełomie czasów. Stary świat ze swoją antyczną tradycją odchodził w niepamięć. Na horyzoncie jawiła się nowa Europa. I to właśnie papież Grzegorz poprowadził Kościół na spotkanie z nowym Bożym światem.

Modlitwa Jana Pawła II o uwolnienie świata od wszelkiego zła

Urodził się w 540 roku, w rodzinie patrycjuszów. Od początku otoczony był świętością. Z jego rodu pochodzili dwaj papieże Feliks III (był on pradziadkiem Grzegorza) i Agapita, i oni a także rodzice Gordian i Sylwia, ciotka Farsylia i Emiliana zostali wyniesieni na ołtarze.

W roku 577 Grzegorz został diakonem Kościoła rzymskiego., a po dwóch latach papież Pelagiusz II wysłał go na dwór cesarza wschodniego jako swojego przedstawiciela. Mnich spędził siedem lat w Konstantynopolu. Papież sprowadził go na powrót do Rzymu, bo potrzebował jego mądrości i rady. Grzegorz został sekretarzem ojca świętego.  Kiedy Pelagiusz II zmarł w lutym 590 roku, Grzegorz nie miał jeszcze święceń kapłańskich. Mimo to dostrzeżono w nim dobrego kandydata na kolejnego papieża. Był skromny, praktykował ascetyczne życie.  Nawet napisał do cesarza, aby ten nie zatwierdził jego wyboru, ale nie został wysłuchany.

Św. Grzegorz I wraz ze św. Ignacym i św. Franciszkiem Ksawerym - Guercino, Public domain, via Wikimedia CommonsGrzegorz przyjął święcenia kapłańskie, następnie sakrę biskupią i został pierwszym papieżem – mnichem.  Pontyfikat Grzegorza trwał czternaście lat. Był ze wszech miar przełomowy. Papież upowszechniał reguły życia zakonnego, szczególnie mu bliską – benedyktynów. Dbał o najsłabszych – zreformował posługę wobec ubogich. Dokładał wielkich starań, by ‘urzędnicy’ Kościoła właściwe sprawowali powierzone funkcje, a niegodnych usuwał z urzędów. Dbał o ‘maluczkich’, ale miał szerokie horyzonty. Nie tracił z oczu i z serca tego, co było szczególnym wyzwaniem dla rodzącej się średniowiecznej Europy. Wysyłał mnichów – misjonarzy na krańce ówczesnego świata. Papież Grzegorz zdołał pozyskać dla Kościoła Wizygotów w Hiszpanii, doprowadził do chrztu brytyjskich Anglosasów, nawiązał łączność dyplomatyczną z Galami, nawracał Longobardów.

Modlitwa papieża Franciszka o pocieszenie i nadzieję

Papieżowi Grzegorzowi zawdzięczamy zreformowanie liturgii, która przyjęła imię od niego. Uporządkował śpiew kościelny, co z czasem doprowadziło do wypracowania tzw. chorału gregoriańskiego. Wprowadził zwyczaj odprawiania tzw. mszy gregoriańskich… a ponadto pozostawił bardzo bogaty dorobek literacki: szereg pism, ponad 800 listów, homilie, podręcznik dla duszpasterzy oraz dzieło pt. „Dialogi”, zawierające zbiór życiorysów (ubarwionych legendami) postaci godnych naśladowania.

Św. Grzegorz Wielki (II)

Serwis Papieski

W ikonografii św. Grzegorz I Wielki ukazywany jest w papieskim stroju liturgicznym, czasami z piórem w ręku, z unoszącą się nad głową gołębicą. Jego atrybutami są: anioł, trzy krwawiące hostie, krzyż pontyfikalny, model kościoła, otwarta księga, zwinięty zwój lub parasol, który symbolizuje papiestwo.