Paweł Kosiński SJ

Gdyby trzeba było odpowiedzieć na pytanie „Jak nazywa się jeden z najważniejszych średniowiecznych filozofów, teologów? Wydaje się, że tym, którego wymienialibyśmy najczęściej byłby św. Tomasz z Akwinu i oczywiście byłaby to bardzo poprawna opinia. Ale, jeśli usłyszymy, że w XIII wieku, Kościół oświetlają mądrością dwa kandelabry – jeden to właśnie Akwinata, a ów drugi? Albo jeśli przyjrzelibyśmy się kolumnadzie na Placu Świętego Piotra, to równolegle do Doktora Anielskiego, po drugiej stronie pojawia się Doktor Seraficki. Kim jest ta druga postać? Ważna nie tylko dla historii Kościoła, ale również dla teologii i filozofii oraz rozwoju duchowego. Otóż, to wspominany 15 lipca św. Bonawentura. To kardynał, biskup, generał franciszkanów, teolog, filozof i mistyk, od 1588 roku Doktor Kościoła.

Uczeń nie przewyższa Nauczyciela. Idzie tą samą drogą – krzyża. Zastanawiamy się, dlaczego prawda jest wciąż odrzucana, dlaczego tak wielu nie daje się przekonać, dlaczego zło tryumfuje? Mamy żyć jak Nauczyciel, codziennie ‘brać krzyż’ i wypełniać Jego wolę i w Jego perspektywie odczytywać swoją walkę ze złem.

Był wymodlonym i długo oczekiwanym dzieckiem. Matka urodziła go w późnych latach. Prowadził hulaszczy tryb życia, a kiedy przegrał w karty cały swój dobytek, zmuszony był żebrać. Doświadczał często nawracającej choroby i to pozwoliło mu zrozumieć, że Bóg wzywa go do opieki nad chorymi. Na jego przykładzie możemy zobaczyć, jakimi drogami Bóg nas prowadzi do świętości. Kościół wspomina 14 lipca świętego Kamila de Lellis.

„Owce między wilki”. Perspektywa misji jest dramatyczna. Walka ze złem nie jest równa. Jeśli uczeń chce liczyć na własne siły, polegnie. Jego bogactwem i mocą jest wiara. Przeznaczeniem jest naśladowanie Pana. Uczeń nie ocala, ale jak Jezus, wydaje samego siebie na ‘krzyż’ życia swoim powołaniem.

Praktyki pokutne, które Andrzej Świerad i Benedykt praktykowali przez wiele lat bardzo trudno jest nam zrozumieć i przyjąć. Byli pustelnikami, surowo pościli, umartwiali ciało, ciężko pracowali fizycznie. Ich celem było zjednoczenie z Bogiem. Świętych Andrzeja Świerada, pustelnika i Benedykta, jego ucznia i męczennika, Kościół wspomina 13 lipca.

Jezus nie mówi: "Idźcie i pouczajcie". Apostołowie zostają posłani z misją głoszenia królestwa niebieskiego. A to "królestwo niebieskie" to rodzaj omówienia, żeby zgodnie z żydowskim zwyczajem nie wymieniać imienia Boga. Głoszenie polega na służeniu tym, którzy potrzebują: moc Jezusa udzielona uczniom pozwala uzdrawiać, wypędzać złe duchy, wskrzeszać. Posyła nas, dając moc służenia innym bez czekania na wzajemność. 

Jezus wysyła nas z misją. Dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek wiemy, że powołanie do bycia apostołem realizuje się na wielu drogach, nie jest zawężone do celibatu kapłańskiego czy życia zakonnego. Każdy z nas słyszy od Pana: idź do "pogubionych" i głoś bliskość Królestwa.

Jest głównym patronem Europy. Uznawany jest za ojca życia monastycznego w Kościele Zachodnim. Przez swoją regułę zakonną stał się punktem odniesienia dla wielu późniejszych zakonodawców. Do końca XVI wieku ponad 100 zakonów na niej się wzorowało. Przez wieki ponad 20 jego duchowych synów zostało papieżami, ponad 5 tysięcy biskupami. Kościół wyniósł do chwały ołtarzy prawie 6 tysięcy jego braci i sióstr. 11 lipca Kościół wspomina św. Benedykta z Nursji.

„Cóż więc otrzymamy?” Spełnianie przykazań, życie wiarą to nie ‘handel wymienny’, gdzie ograniczam się do niezbędnego minimum po to, by się ‘dostać do nieba’. Jezus nie karci Piotra za takie myślenie, ale otwiera przed nim horyzont: ‘stokroć’ tyle i życie wieczne, czyli więcej niż on może sobie wyobrazić czy chcieć. To jest też perspektywa dla mnie.

Jest ojcem założycielem życia monastycznego i pustelniczego na Rusi. Uznawany jest za jednego z największych ruskich świętych. 10 lipca Kościół wspomina św. Antoniego Pieczerskiego. Miał na imię Antypas. Był synem bojara z Lubecza nad Dnieprem, grodu leżącego na północ od Kijowa. Urodził się około roku 983.

Bóg jest blisko każdego z nas. W różnych sytuacjach doświadczamy Jego zbawczego działania: wtedy, kiedy przywraca nam zdrowie duszy i ciała, kiedy przywraca nas do życia, otwiera przed nami nową perspektywę.

Kiedyś świat wydawał się być prostszy. Była ona i on. Rodzili się, dorastali. Mieli swoje życie. Przynajmniej w ogromnej większości. Zawsze była też jakaś grupa czujących się ‘inaczej’. Statystyka wszakże pomagała, bo przypadków, nazwijmy to ‘odmiennych’, było niewiele, a więc nie poświęcano im zbytniej uwagi. Dzisiaj to się zmieniło i to dosyć radykalnie.

Był Wielki Post, młodziutka Urszula, bo takie imię wspominana 9 lipca święta otrzymała na chrzcie, poprosiła ojca o lekcje fechtunku i jazdy konnej. Poprosiła o to, ponieważ Pan Jezus powiedział jej, że będzie musiała walczyć na wojnie… Z czasem okazało się, że walka, którą miała stoczyć, będzie odbywała się nie „w świecie”, ale za klauzurą. Bowiem z 67 lat życia, 50 nasza patronka spędzi w zakonie klarysek kapucynek w Citta’ di Castello.  A o zmaganiach i duszy, i ciała dowiadujemy się z „Dziennika” sporządzonego przez siostrę Weronikę (bo takie imię zakonne otrzymała).

„Ukojenie dla dusz waszych”. Bardzo często w religijności szukamy ‘ukojenia’ dla naszych obaw czy z innych powodów, np. wyrzutów sumienia. To nie przeszkadza nam w zbliżeniu się do Boga. Przeszkadza natomiast pycha i poczucie bycia sprawiedliwym.

Jana, pochodzącego z podkarpackiej Dukli Kościół wspomina 8 lipca. Jego droga na ołtarze była wyjątkowa. Od życia w pustelni przeszedł do życia w klasztorze, we wspólnocie. Z leśnej głuszy, Pan Bóg poprowadził go na „przysłowiowe” stanowiska czyniąc odpowiedzialnym, za wielu. A jak sam wyjaśniał „nieskończenie… dziękuję Bogu za to, że mnie do zakonu powołać raczył; daleko doskonalsze jest życie zakonne niźli pustelnicze…, albowiem pojedynczemu człowiekowi, żywot na ustroniu wiodącemu, nie wszystko dano; a łaski i dary Boże podzielone są pomiędzy wielu, by na wzór handlu duchownego, jedni drugich wspierali.”

Smucić się i radować, pościć i ucztować. W życiu i jedno, i drugie musi mieć swoje miejsce. Ważne tylko, by poznać właściwy czas. Kryterium rozeznania jest ‘owoc’ – większe dobro, życie, nadzieja, głębsza więź z Panem.

Chrześcijaństwo na terenach, gdzie żył wspominany 7 lipca Błogosławiony jest dosyć młode. Dotarło tam pod koniec XIX wieku, ale ziarno zasiane szybko wydało wielki owoc. Postać błogosławionego Piotra To Rot, świeckiego katechisty z Papui Nowej Gwinei jest u nas mało znana. Ale może tym bardziej warto go poznać.

Jezus powołuje Mateusza w tej sytuacji, w jakiej jest. Nie czeka na jego przemianę, nawrócenie. Celnicy byli uważani za grzeszników. Nie przestrzegali Prawa. Nie można było sprawiedliwym utrzymywać z nimi kontaktów. Dlatego budzi to taki sprzeciw faryzeuszów. Przez przyjęcie zaproszenia od „nieczystych”. Jezus przekracza nakazy rabiniczne. Zasiadanie przy jednym ‘stole’ miałoby oznaczać wg nich jedność przed Bogiem. Tradycje i zwyczaje podlegają interpretacji i muszą być „nawracane”, żeby oddawały prawdziwego ducha Dobrej Nowiny.

Nazwano ją ‘Matką Afryki’, bo całe swoje życie i działalność apostolską poświęciła Czarnemu Lądowi, choć nigdy tam osobiście nie pojechała. Pochodziła ze znanej hrabiowskiej rodziny. Miała przed sobą karierę dworską, ale wybrała pomaganie potrzebującym. Od najwcześniejszych lat życia próbowała sił w pisarstwie i poezji, ale potem wszystkie te talenty wykorzystywała do promocji idei pomocy potrzebującym w ubogich krajach Afryki. Dla tej misji Maria Teresa Ledóchowska założyła zgromadzenie Sióstr Misjonarek św. Piotra Klawera SJ.

Przebaczenie jest większym cudem niż wskrzeszenie umarłego. Tylko ten, kto przebacza, sam żyje i daje życie. 

{{ article.description }}