Paweł Kosiński SJ

Umiejętność patrzenia na historię świata i moją osobistą jak na realizację Bożego zamysłu i obietnicy prowadzi do zachwytu i uwielbienia.  Będziemy szczęśliwi, gdy to będzie nasze świadome dążenie, nie tylko zdawanie się na "łut szczęścia". 

Spotkanie anioła z Maryją jest nowym początkiem historii wszechświata. Wypełnia w określonym czasie zamysł i obietnicę Boga, ale zarazem stanowi unikatowe wydarzenie dziejów.

Bóg wypełnia swoją obietnicę wtedy, kiedy człowiek już uważa ją za niemożliwą do spełnienia. Doświadczenie wiary w Boga, który jest obecny i działa w historii jest konieczne dla każdego chrześcijanina, w każdym czasie i w każdych okolicznościach historycznych. To jest pouczenie dla mnie.

Postać Józefa mówi nam o wielkości tego, który w sytuacji stresu i poważnego kryzysu nie myśli tylko o sobie, ale i o innych. Szuka większego dobra i ograniczenia zła, nie działa egoistycznie, ani tak, by innym zaszkodzić. 

Wczoraj papież Franciszek skończył 86 lat. To bardzo słuszny wiek. Przy wszystkich dolegliwościach, o jakich wiemy, trzyma się jednak bardzo dobrze. Jak sam żartuje, jest już w takim wieku, że dla wielu relatywnie dobry stan jego zdrowia jest powodem zdziwienia i zaskoczenia. Za kilka miesięcy minie 10 lat od jego wyboru na papieża. Jak patrzy na ten czas? Jak reaguje na próby ‘używania go’ przez niektórych? Co sprawia, że posługuje się często swobodnym językiem w wypowiedziach?

Nie zawsze jest łatwo pogodzić się ze swoją historią. Często buntujemy się z powodu doświadczeń, jakie na nas spadają. Ważne jednak, abym tworzył w sobie przestrzeń do akceptacji wszelkich przeżyć. Nie znoszenia ich z bólem, cierpiętniczo, ale ufnego przyjęcia swojej przeszłości jako mojej historii zbawienia.

Wielokrotnie doświadczamy tego, że oczekujemy na cudowności, wielkie znaki, a nie widzimy tego, co przed naszymi oczyma. Ślepota na znaki Bożego działania jest jakąś pokusą, efektem działania złego. Muszę nauczyć się przed tym bronić.

Są rzeczy, nawet trudne, które nas ciekawią, przyciągają uwagę, a nawet pociągają. To wielka umiejętność duchowa być na tyle wolnym, aby pójść za tym, co mnie inspiruje, choć wymaga odwagi i wysiłku. 

Oczekiwanie mesjańskie człowieka różni się znacznie od faktycznej realizacji historii zbawienia. Człowiek jednak hoduje w sobie złudzenia, że wie lepiej, zna lepszą drogę zbawienia niż to proponuje Bóg. I takie złudzenie wiele go kosztuje. 

Dwa krańce Europy – Szwecja i Włochy. Daleko od siebie i idące innymi drogami wiary – protestanci i katolicy. Oba kraje łączy święta Łucja, którą Kościół wspomina 13 grudnia. Jest patronką Szwecji i opiekunką sycylijskich Syrakuz i bardzo popularną męczennicą, szczególnie w południowych Włoszech. Ta sama święta, ale czy to samo wspomnienie?

Zbawienie nie jest sprawą doskonałej zgodności między słowami a praktyką życia. Ono zależy od zdolności "opamiętania się", skruchy i nawrócenia.

Nie można zachować dyplomatycznej równowagi, schować się za bojaźliwe ‘nie wiem’. Nie ma możliwości spotkania z Bogiem, kiedy człowiek unika ryzyka i boi się prawdy Słowa Bożego. Nie może być doświadczenia Boga bez choćby minimalnego otwarcia na wiarę. 

Jan Chrzciciel dziwi się i nie rozumie do końca sposobu wypełnienia się obietnicy Boga. Jego pytania są jednak ważne dla każdego. Boga nie można sprowadzić do własnych poglądów. Musimy wyzbywać się fałszywych wyobrażeń, odkrywać prawdę o królestwie Bożym i przyjmować Ewangelię w pokorze.

W ubiegły czwartek, 8 grudnia, świat obiegły zdjęcia papieża Franciszka, który modląc się przed figurą Matki Bożej Niepokalanej na Placu Hiszpańskim w Rzymie wzruszył się i zapłakał. Widok to zaiste niecodzienny. Co się stało i dlaczego?

Damazy był poetą. Tworzył epigramaty nagrobne i metryczne epitafia ku czci męczenników, których groby odnawiał, a kult popularyzował. Walczył z wieloma poglądami heretyckimi. Organizował synody biskupie. Jemu zawdzięczamy powstanie najsłynniejszego przekładu Pisma św. na łacinę. 11 grudnia Kościół wspomina św. Damazego I, papieża.

Był rok 731. W Rzymie trwały uroczystości pogrzebowe papieża Grzegorza II.  Uczestniczył w nich benedyktyn, syn Marcellusa, urodzony w Syrii. Pojawił się w Wiecznym Mieście za młodu, a kiedy chowano 89. z kolei papieża, ów ok. 40 letni wówczas duchowny został pochwycony przez zebrany tłum i zaprowadzony na Lateran… Został przez aklamację ludu rzymskiego wybrany głową Kościoła. Tyle wiemy o drodze na tron Piotrowy św. Grzegorza III, którego Kościół wspomina 10 grudnia.   

Bóg realizuje swoje plany niejednokrotnie w zaskakujący nas sposób. Wielokrotnie jesteśmy zadziwieni, nie pojmując logiki Bożego postępowania. Czasami trudno nam zrozumieć jej znaczenie nawet po czasie. Nie bój się przyjęcia krzyża i wezwania do służby, bo to kryterium rozeznawania pozostaje niezmienne.

Jest smutek, który pochodzi od Boga i taki, który wzbudza w nas duch zły. Istnieje autentyczna radość, od Boga i taka, która jest światowa, od nieprzyjaciela. Będziemy mogli odpowiedzialnie wybierać tylko wtedy, kiedy będziemy świadomi różnicy, zdolni do rozeznania.

Prawo Jezusa nie jest uciążliwe. On nie stosuje przemocy, nie jest wyniosły, nie narzuca ciężarów nie do uniesienia. Naśladować Go to żyć miłością miłosierną i współczującą wobec innych.

Kiedyś wzywano go w naglących potrzebach, co świadczy o jego szczególnej roli. A dziś? Jeśli pojawia się jego przedstawienie ikonograficzne, spotykane w przestrzeniach sakralnych, czyli postać w stroju biskupa, której atrybutami są: anioł, pastorał, księga, kotwica, okręt, jedna lub trzy sakiewki, chleb, troje dzieci lub młodzieńców w cebrzyku, trzy złote kule na księdze lub w dłoni; trzy jabłka  - to wielu może mieć kłopot z rozpoznaniem świętego. Oczywiście spojrzenie w kalendarz szybko uratuje sytuację… 6 grudnia, wspomnienie św. Mikołaja. 

{{ article.description }}