Prymat Piotrowy. Od samego początku był on podłożem wielu podziałów. W starożytności i współcześnie. Służba jedności jest często ‘zgorszeniem’ nie dlatego, że jest źle sprawowana, ale ze względu na to, że jest służbą Temu, który sam jest ‘znakiem sprzeciwu’. Prymat Piotrowy zmienia się w historii, ale w wierze jesteśmy zapewnieni, że zawsze towarzyszy mu Boża asystencja.
Dla uczniów jest to zdumiewająca prawda. Uważają, że bogactwo jest oznaką "błogosławieństwa" Bożego. Wydaje się im, że posiadane dobra mogą pomagać, a nie przeszkadzać.
Chleb dzieci i psów. Odmowa Jezusa jest twarda i szorstka. Dzisiaj nas często ‘gorszy’. Kobieta jednak niezrażona reaguje z wiarą, czym zasługuje na pochwałę samego Jezusa. Mateusz przytacza ją bez ‘rozmiękczania poprawnością’, aby pobudzić zazdrość tych dzieci, które nie chcą karmić się tym chlebem.
„Dopuśćcie dzieci!” Dzieciom nie powinno się zabraniać przychodzić do Boga. Możemy się od nich uczyć, stawać się i postępować, jak one. Dziecko jest darmowym darem. Kto nie należy do nikogo, nie czuje się zaakceptowany, będzie walczył ze sobą i z innymi. Jeśli nie doświadczymy przyjęcia, wszystko będzie przesiąknięte egoizmem i zawłaszczaniem.
‘Błogosławieni, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je’. To, co jest najważniejsze to przyjęcie Słowa i życie nim. Nie ‘fizyczna bliskość’ albo mistyczne doświadczenia, ale przyjęcie Słowa Bożego, ‘słuchanie Go’ i dawanie świadectwa.
‘Wolność chrześcijanina (syna)’. Nie polega ona na rygorystycznym przestrzeganiu przepisów, także tych religijnych ani na ich pomijaniu czy łamaniu. Pełnym wypełnieniem prawa jest ‘wolność miłowania brata’, czyli ‘budowanie drugiego’, „a nie przyczynianie się do jego upadku”.
‘Przestraszyli się’ – ‘to jakaś zjawa!’ W obliczu ciemności nocy, nawałnicy, wzburzonej wody, uczniowie są przerażeni i targani strachem. Nie mają nadziei zbawienia, mieszają rzeczywistość z własnymi urojeniami. Ocalenie przychodzi przez wodę (Chrzest), o świcie, jak w poranek zmartwychwstania.
Wiara ‘przesuwa góry’. Jezus daje tę wskazówkę uczniom po zejściu z ‘góry przemienienia’. Wiara przesuwa góry nierozpoznania Boga, głuchoty na Jego słowo. Ale to jednocześnie wiara przesuwa ‘tę górę przemienienia’ tam, gdzie potrzebujemy doświadczyć bliskości Boga, gdzie potrzebujemy usłyszeć: „Jego słuchajcie!”.
Ta przypowieść zwraca uwagę na głęboki sens naszej zwyczajnej codzienności. Codzienna uważność na "chwilę obecną" jest kluczowa. Nieinwestowanie w miłość każdego dnia doprowadzi do "wygasłego" życia.
ma nas wytrącić z nieświadomości i lenistwa
‘Dobrze nam tu być’. Nowość sytuacji zaskakuje uczniów, ale pozwala im doświadczyć tego, co jest ‘znakiem dobra’. Bóg nie opuszcza nas, nawet w trudnych sytuacjach, zachęca, byśmy ‘wyzbyli się lęku’, powierzyli się Jemu, ‘dali się poprowadzić’ przez doświadczenia, które nas ‘przemieniają’.
Uwikłanie. Herod jest symbolem człowieka rozdartego i uwikłanego w złe relacje. Jest cudzołożnikiem, uwikłanym w grzeszną więź z kobietą. Jest marionetkowym królem. Zna Jana Chrzciciela, nawet słyszy o Jezusie, ale nie jest panem siebie. Uwikłanie prowadzi go do zbrodni i tragedii.
„Podobnie będzie przy końcu świata…” Będziemy sądzeni tak, jak sami sądziliśmy. Odmierzą nam tą miarą, jakiej używaliśmy wobec innych. Trzeba zachować umiar, nie wpadać w przesadną karność albo pobłażliwość, pesymizm lub naiwną pewność.
Czytany dziś fragment Mateuszowej Ewangelii zdaje się być bardzo potrzebnym dla nas pytaniem o to, czy wierzymy w ostateczny tryumf dobrego Boga nad złem i Szatanem.
Boża cierpliwość. ‘Święta przemoc’ – nadgorliwość gwałci ‘w imię dobra’ wszelką wolność. Tryumf dobra nad złem nastąpi ‘na końcu czasów’ i jest dziełem Pana, a nie naszym. Bóg pozostawia chwasty, byśmy stali się Jego dziećmi i poznali Jego łaskę. „Kościół nie jest sektą czystych. W nim jest miejsce dla wszystkich.”
‘Ślepota’ i rozpoznanie po znakach. Zadziwiająca jest ta nieumiejętność uczniów w rozpoznaniu Zmartwychwstałego Pana. Nie dotyczy to tylko Marii Magdaleny, ale i innych apostołów. Oni też muszą przejść ‘drogę wiary’ i zaufania Bogu. Muszą poddać się Jego prowadzeniu, by spotkać i rozpoznać Zmartwychwstałego. By potem świadczyć o Nim.
Jaką ‘glebą’ się stajesz, to będziesz miał! Słowo Boże w twojej duszy jest skuteczne, czasami zaskakująco, ponad wszelkie przeciwności. Ale ‘gleba’ musi też spełniać warunki konieczne do owocowania, może sprzyjać obfitym plonom albo je ograniczać. Bóg się nie narzuca, nie tłamsi naszej wolności. Dla Słowa Bożego każdy z nas jest ‘polem zasiewu’.
Uczeń nie przewyższa Nauczyciela. Idzie tą samą drogą – krzyża. Zastanawiamy się, dlaczego prawda jest wciąż odrzucana, dlaczego tak wielu nie daje się przekonać, dlaczego zło tryumfuje? Mamy żyć jak Nauczyciel, codziennie ‘brać krzyż’ i wypełniać Jego wolę i w Jego perspektywie odczytywać swoją walkę ze złem.
„Owce między wilki”. Perspektywa misji jest dramatyczna. Walka ze złem nie jest równa. Jeśli uczeń chce liczyć na własne siły, polegnie. Jego bogactwem i mocą jest wiara. Przeznaczeniem jest naśladowanie Pana. Uczeń nie ocala, ale jak Jezus, wydaje samego siebie na ‘krzyż’ życia swoim powołaniem.
„Ukojenie dla dusz waszych”. Bardzo często w religijności szukamy ‘ukojenia’ dla naszych obaw czy z innych powodów, np. wyrzutów sumienia. To nie przeszkadza nam w zbliżeniu się do Boga. Przeszkadza natomiast pycha i poczucie bycia sprawiedliwym.
Smucić się i radować, pościć i ucztować. W życiu i jedno, i drugie musi mieć swoje miejsce. Ważne tylko, by poznać właściwy czas. Kryterium rozeznania jest ‘owoc’ – większe dobro, życie, nadzieja, głębsza więź z Panem.
{{ article.description }}