Rekolekcje Wielkopostne

Co zrobić, gdy modlimy się i czytamy Słowo Boże, a Bóg milczy? A może to tylko złudzenie? Zobacz drugi odcinek naszego wielkopostnego cyklu Q&A, w którym siostra Małgorzata Lekan OP odpowiada na pytania zadane przez czytelników DEON.pl.

- Piotr trzykrotnie zaparł się Jezusa. Tymczasem Jezus po swoim zmartwychwstaniu nie rezygnuje z Piotra, ale zadaje mu pytanie o miłość: "Czy kochasz Mnie więcej?". I okazuje się, że w Kościele ważne jest to przede wszystkim, czy kochamy Jezusa, a potem, czy tą miłością chcemy kochać innych - mówi bp Artur Ważny.

Czy jest z nami dziś ktoś, kto jest tu pierwszy raz? - pada pytanie. Mężczyzna w średnim wieku nieśmiało podnosi rękę. - Mam na imię Michał. Alkohol to centrum mojego życia. Nie piję o kilku tygodni - mówi niepewnie. Z sali słychać brawa, a na twarzach zgromadzonych widać autentyczny uśmiech: witamy na pokładzie.

Karol de Foucauld "nie zobaczył owoców swojej ofiary, godzin adoracji, jedyne, na co mógł liczyć, to wysokie temperatury, chmary szarańczy, zmarszczki na twarzy i przykre dolegliwości ze strony szkorbutu". Przeczytaj pierwszy z artykułów wielkopostnego cyklu "Święci od porażki". Ryszard Paluch prezentuje w nim sześć nie(zwykłych) postaci, których życie może być dla nas wzorem i inspiracją.

To jest jeden z naszych kobiecych talentów: bezinteresowne docenianie umiejętności, osiągnięć i wartości drugiego człowieka. Mówienie o tym głośno. Tak często jesteśmy wychowywane inaczej. W duchu „nie chwal, bo się zepsuje”. W przekonaniu, że przyznanie komuś, że jest świetny, sprawi, że same zaczniemy wyglądać tak jakoś blado.

Zamadlanie problemów to bardzo częste zjawisko. Jak znaleźć równowagę między modlitwą "Jezu, Ty się tym zajmij", a braniem odpowiedzialności za własne decyzje? Odpowiada siostra Małgorzata Lekan OP. Zobacz pierwszy odcinek naszego wielkopostnego cyklu Q&A.

Jezus pragnie miłosierdzia, a nie ofiary. Z miłością patrzy na serce człowieka i cierpliwie zaprasza do zmiany myślenia i postepowania.

Rozpoczynamy kolejny Wielki Post. Jest to czas modlitwy, wyciszenia i poszukiwania w naszym życiu obecności Boga. Na tę szczególną duchową wędrówkę przygotowaliśmy dla Was kilka projektów, które pomogą Wam głębiej zajrzeć w swoje wnętrze, relacje i życie duchowe. Oto nasze propozycje na Wielki Post 2024.

Kościół bardzo potrzebuje naszej modlitwy. Dlatego w Wielkim Poście, zamiast klasycznych wyrzeczeń, proponujemy wam wyzwanie "WYLOSUJ BISKUPA". Polega ono na otoczeniu modlitwą konkretnego biskupa diecezjalnego, jego biskupów pomocniczych, biskupów seniorów oraz całej diecezji, której służą. To być może będzie najlepsza rzecz, jaką zrobimy dla Kościoła w tym Wielkim Poście.

Św. Jan kończy swoją Ewangelię wspomnieniem o spotkaniu Jezusa z uczniami. Jest ono przedłużeniem cudownego połowu ryb i objawienia się Zmartwychwstałego apostołom. Ewangelista jest świadom, że w swoim opowiadaniu umieścił tylko wybrane wydarzenia z działalności Jezusa. Opowiadania w ewangeliach nie są wyczerpującym opisem tego, co Jezus zdziałał, co powiedział. Ale to, co zapisano wystarcza człowiekowi, aby spotkać się z Bogiem, uwierzyć w Niego. Ewangelie pisane były przez konkretnych ludzi i do konkretnych wspólnot. My także mamy tylko tę możliwość poznawania i przybliżania się do Jezusa. Czytanie Ewangelii, poznawanie jej jest dla nas najlepszą drogą do spotkania Boga i odpowiedzi na powołanie, które On do nas kieruje.

Opowiadanie o zjawieniu się Jezusa po zmartwychwstaniu nad jeziorem Genezaret ma wyjątkowy charakter u św. Jana. Apostołowie są tym razem w Galilei, nad jeziorem, miejscu ich wychowania się i pracy, zanim zostali powołani do tego, by być rybakami ludzi. Wracają zatem do krajobrazów «młodości», wychodzą z zamknięcia Wieczernika. Otwarta przestrzeń jeziora, krajobrazy znane z wcześniejszych doświadczeń, kontakt z rzeczami, które znali sprawia, że stają się spokojniejsi. Mogą sobie pozwolić na to, co lubią, co znają, w czym są po prostu dobrzy. Apostołowie, jednakże nie wracają już tacy sami. Lata spędzone z Mistrzem zmieniły ich całkowicie. Tutaj bowiem, nad jeziorem spotkali się z Jezusem, tutaj zostali powołani. Jezus chodził po tej wodzie. I teraz po powrocie, nawet mimo woli, apostołowie musieli mieć wszystkie te obrazy przed oczyma. Wracają do znanych sobie miejsc, ale oni nie są już ci sami. Nie spodziewali się też działania Jezusa, które niejako na nowo podrywa ich do życia.

Po paru dniach od ukrzyżowania i śmierci Jezusa, uczniowie trwają jeszcze w zamieszaniu i sparaliżowani są strachem. Pozostają zamknięci w Wieczerniku. Mają już świadomość, że coś zaskakującego się dzieje. Piotr i Jan byli przecież w pustym grobie, Maria Magdalena opowiadała o spotkaniu z Jezusem. Oni jednak byli zamknięci, gdyż nie bardzo wiedzieli, co to miałoby znaczyć i jakie mogą być tego konsekwencje. Bardzo mocno tkwi w nich strach. Uczniowie jeszcze nie mieli doświadczenia Ducha, nie był On bowiem zesłany. Słyszeli niejednokrotnie z ust Jezusa zapowiedź Jego przyjścia, ale nie doświadczyli go jeszcze.

Maria Magdalena była kobietą wierną i oddaną. Doświadczyła wiele dobra od Chrystusa. Spotkanie z Nim przemieniło jej życie, nadało mu sens. Ewangelista pisze, że Chrystus wyrzucił z niej siedem złych duchów. Uratował ją ze stanu duchowego, który był bardzo trudny. Możemy przypuszczać, że była osobą wrażliwą, która chciała dobrze przeżyć swoje życie. Doświadczenie spotkania z Jezusem było tak mocne dla Marii, że bycie przy Nim stało się sensem jej życia. Była teraz jak jeden z apostołów, towarzyszyła Jezusowemu głoszeniu królestwa Bożego i stała się prawdziwym zwiastunem dobrej nowiny dla uczniów i dla całego świata. Dlatego tak ważne jest jej spotkanie ze Zmartwychwstałym. Ono może nas wiele nauczyć.

Św. Jan jako naoczny świadek, opisuje te wydarzenia po wielu latach. Tylko On przekazuje nam ‘testament Jezusa’ z krzyża i powierzenie jego opiece Matki Najświętszej. Chcąc dobrze i owocnie przeżyć Wielki Piątek medytuj razem z nami mękę Jezusa. Zobacz ją oczyma jedynego apostoła, który wytrwał przy Jezusie do końca, aż po krzyż.

Modlitwa arcykapłańska Jezusa należy do mowy pożegnalnej, jak ją opisuje św. Jan. Kończy ona spotkanie Jezusa z uczniami w wieczerniku. Po wysłuchaniu tych słów, uczniowie wychodzą, sprawy zaczynają się toczyć w zupełnie innym rytmie. Tutaj uczestniczymy jeszcze w spotkaniu, które odbywa się w spokojnej, przyjacielskiej atmosferze, w poczuciu bezpieczeństwa. Perspektywa męki jest cały czas obecna, wspomina o niej Jezus, przygotowuje na nią uczniów, ale jest ona także w jakiś sposób odległa. Modlitwa arcykapłańska kończy spotkanie z uczniami. Jest zatem swoistym testamentem, jak go ukazał autor ewangelii.

Jak się dobrze modlić? Nie chodzi o to, by znaleźć modlitwę idealną - jakąś wybraną koronkę, nowennę, cokolwiek. Kluczowe jest, by odkryć, jaka modlitwa jest dla mnie w tym konkretnym momencie życia, w jakim jestem. Nie ma jednej formy modlitwy, którą raz odkryjemy i będzie dla nas dobra przez całe życie. 

W Wielki Piątek zachęcamy was do wysłuchania krótkich rozważań ks. Jana Kaczkowskiego na temat każdej stacji drogi krzyżowej. Jego spojrzenie na dramat, którego doświadczył Jezus Chrystus jest poruszające, a ks. Kaczkowski sytuacje jakie wówczas się wydarzyły odnosi do naszego życia.

- Bardzo lubię, jak ktoś do mnie przychodzi i mówi: niech się ojciec pomodli, bo Pan Bóg bardziej ojca wysłucha niż mnie. Mam wtedy ochotę powiedzieć: czy pani upadła na głowę? - mówi o. Adam Szustak OP. 

Żydzi co roku przeżywali Paschę, która im przypominała wyjście narodu z Egiptu, z niewoli, przypominała wejście do ziemi obiecanej. Jezus w czasie ostatniej wieczerzy znajduje się wśród swoich. Pożegnania są zawsze okazją do przekazania testamentalnych życzeń i poleceń. Dla Jezusa jest to czas Jego Paschy. Wchodzi w ciemność swojej męki. Jest tego do końca świadom i wybiera ją osobiście. Nie cofa się przed męką, choć miałby taką możliwość. Towarzyszenie Jezusowi w Jego passze jest naszym wchodzeniem na drogę męki, na drogę krzyża. Nie mogę być pewny tego, co mnie spotka. Na czym mogę się oprzeć? Oparciem może być zapewnienie wiecznej obecności Jezusa ze swoimi uczniami. Jest to także światło dla mnie na wszelkiego rodzaju ciemności i trudy życiowe.

Przypowieść o winnym krzewie Jezus wygłasza w Wieczerniku, w czasie ostatniej wieczerzy. Św. Jan poświęca na opis tych chwil bardzo wiele miejsca. Ostatnie spotkania z uczniami przed śmiercią czyni on centralnym elementem swojej Ewangelii. Przebija z nich bardzo osobisty stosunek Jezusa do swoich uczniów. Ostatnie pouczenia, ostatnie słowa, jakby testament zostają w ich uszach i są z nimi na zawsze. Św. Jan wraca do nich po latach. To nam uświadamia, że pewne wydarzenia, pewne przeżycia zostają w nas i pracują przez wiele lat, czasami przez całe nasze życie.

{{ article.description }}