#komentarz do ewangelii na dziś

Być w nienawiści u wszystkich. Ważny jest tutaj ‘motyw’ tego znienawidzenia przez innych. Jest nim tylko ‘Jego imię’, a nie cokolwiek innego, np. walka o wpływy, znaczenie, władzę, postawienie na swoim.

„Kiedy widzieliśmy Cię?” I sprawiedliwi i idący ‘w ogień wieczny’ nie zdają sobie sprawy z tego, że widzą Pana. Żyją swoimi wyobrażeniami, mrzonkami i obawami. Jedynym kryterium działania, które powinniśmy zachowywać to czynić dobrze ‘najmniejszym’ braciom. W nich ‘zobaczymy’ Pana.

Rozpoznać czas. Chodzi o kairos, czas stosowny. Każda chwila może być ‘stosowna’, ale też każdy ma swój kairos, aby się nawrócić. Dlatego musimy się śpieszyć, żeby go nie przegapić.

Fałszywy obraz Boga. Obawa wobec Boga surowego i wymagającego jest często przyczyną zamknięcia przed Nim, sparaliżowania i braku ‘wyobraźni apostolskiej’. Fałszywy obraz Boga trzyma nas zamkniętymi w swoich lękach.

Postawa wolności wobec dóbr, ‘mądrości’ w zarządzaniu nimi wielokrotnie jest wyśmiewana, jako nieżyciowa, niedzisiejsza, naiwna… Faryzeusze 'podrwiwali sobie' z Jezusa, dosłownie ‘kręcili nosem’. To jest pokusa, na którą jesteśmy wystawieni. Ale to jest ubóstwo i słabość ‘krzyża’, w którym jest nasze zbawienie.

Mamy trudność, by uznać roztropność rządcy. Najbardziej wolny jest ten, kto potrafi się dzielić.

Słuchając liturgii Słowa dzisiejszej niedzieli oraz próbując ją odnieść do obecnych czasów i do świata, w których żyjemy, można odnieść wrażenie, że Bóg chce dać do wiwatu wszystkim księżom za ich niewierności, duszpasterskie błędy i niestosowanie się do tego, co sami, czasami bardzo płomiennie, głoszą. Ale czy tak jest rzeczywiście?

Pokazać się ludziom. Jezus mocno krytykuje ekshibicjonizm i bigoterię przewodników judaizmu, ale można to odnieść także do ludzi Kościoła. Nie chodzi o ich przekonania, ale o obłudę, o brak konsekwencji, pozory głębokiego życia duchowego. Taka dwulicowość grozi każdemu z nas.

Wstyd. Żyjemy w świecie, który zatracił poczucie ‘wstydu’. Promowane jako wartość, sukces, znaczenie, wielkość są nierzadko rzeczy, które do niedawna uchodziły za wstydliwe. Dla chrześcijanina ‘wstydem’ jest brak pokory, wywyższanie się, poniżanie innych.

Krzyż przykuwa uwagę, absorbuje. Trudno się wyzwolić z tych emocji, uczuć, obrazów. Tym bardziej zatem trzeba nam sobie przypominać zachętę świadków w ‘lśniących szatach’, że Jezusa trzeba szukać wśród żywych.

Jezus, inaczej niż świat, nazywa błogosławionymi tych, którzy wśród ludzi uważani są za nieszczęśników. Świat chołubi bogactwo, wpływ, sprawczość, ‘zaradność’ a odrzuca pokorę, ubóstwo i służbę. Słowa Jezusa są ‘wywrotowe’, bo odwracają świat znaczenia i wartości, jaki promują.

Królestwo Boże miejscem dla każdego. ‘Ziarenko gorczycy’ staje się wielkim drzewem życia, drzewem krzyża, gdzie wszystkie ludy, symbolizowane przez ptaki, znajdują swoje miejsce, mogą założyć gniazdo. To obraz ‘katolickości’ królestwa Bożego, otwarcia na każdą rzeczywistość i środowisko ludzkie.

Bóg pochyla się nad obolałym, by każdy ‘pochylony’ w swej niemocy mógł się wyprostować, stać na nowo człowiekiem. Uzdrowiona kobieta z dzisiejszej Ewangelii jest figurą Izraela, ludu wybrania, który się zagubił. Kobiety nie musiały, a nawet nie mogły uczestniczyć w normalnym życiu synagogi. Były odseparowane.

Jezus nie miał lekko w swoim nauczaniu. Choć głosił Dobrą Nowinę o zbawieniu, napotykał w ludzkich sercach przeszkody, które stawiali ludzie broniący się przed miłością i przed wolnością, która jest jej naturalną konsekwencją. W ubiegłą niedzielę słyszeliśmy, jak Mistrz z Nazaretu został wezwany do tablicy, by wyjaśnić swój stosunek do prawa podatkowego. Dzisiaj jesteśmy świadkami tego, jak „(…) jeden z nich, uczony w Prawie, wystawiając Go na próbę, zapytał: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?»” (Mt 22,35-36). Możemy w tym pytaniu dostrzec tendencję, która jest obecna w sercach wielu ludzi: co jest najważniejsze, co jest pierwsze, co najpierw powinienem zrobić.

W kościołach i kaplicach, których data poświęcenia jest nieznana – Uroczystość Rocznicy Poświęcenia Kościoła Własnego Czytania z uroczystości: 1 Krl 8,22-23.27-30; 1 Kor 3,9b-11.16-17; J 4,19-24 Jakich czcicieli chce mieć Ojciec? Jezus zwraca uwagę, że nawet wielkie pragnienia religijne mogą być wykrzywione przez fałsz: co do miejsca, form kultu, składanych ofiar, wizji Boga. Wszystko, co odrzuca Mesjasza, pokornego sługę i krzyż jest bałwochwalstwem.

Czytania z niedzieli: Wj 22,20-26; 1 Tes 1,5c-10; Mt 22,34-40 Bóg działa dobro pomimo naszych słabości. Jezus był ‘wystawiony na próbę’, ale Jego odpowiedź dała nam niezwykłe światło na przykazania i nasze odniesienie do Ojca niebieskiego. Czasami Bóg posługuje się moją słabością, aby otworzyć mi oczy na prawdę, dobro i prowadzić do nawrócenia.

Słowa, jakie Jezus wypowiada przyciągają ludzi i leczą. „Istnieje ścisły związek między słuchaniem a uzdrowieniem”. Słuchanie Słowa Jezusa stwarza człowieka na nowo jako dziecko Boga, bo Chrystus był najlepszym słuchaczem Ojca.

Przewrotność. Nie lubimy tych, którzy są fałszywi. Udają przyjaciół, naszych zwolenników, ale w gruncie rzeczy ich motywacje są samolubne i interesowne. To jest zachęta, by w relacjach z innymi stanąć w prawdzie, badać swoje intencje i mieć świadomość, że prędzej czy później możemy być skonfrontowani.

Wielu powołanych, mało wybranych. To stwierdzenie Jezusa może wywołać niepokój. Niektórzy widzą w tym ‘predestynację’ – tylko nieliczni będą wybrani. Prawda o przyjęciu Bożego zaproszenia musi być interpretowana w kontekście całej działalności Jezusa: On powołuje wszystkich i chce, by wszyscy przyjęli zaproszenie – zostali zbawieni.

‘Jakaś kobieta’. Ona jest obrazem każdego czytelnika Ewangelii, który musi pokonać drogę od ‘ciała do Słowa’. Nie musimy zazdrościć uczniom, którzy żyli w czasach Jezusa. Słuchane słowo może i powinno, stawać się ciałem we mnie, dzisiaj.

{{ article.description }}