Imiona świętych

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: al- / adal 'szlachetny' i -funs 'szybki, chętny, życzliwy'. W literaturze często bywa pisane w postaci Alphonsus, ale formą poprawną jest pisownia Alfons. Było to częste imię królów hiszpańskich. W dawnej Polsce imię to pojawiało się rzadko. Popularyzuje...

Imię żeńskie pochodzące od męskiego imienia ALFONS. Jest to spieszczenie za pomocą sufiksu zdrabniającego -in-. Alfonsyna zatem to 'mała, drobna, ukochana Alfonsa'. Odpowiedniki obcojęz.: łac. Alfonsina.

Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie jedno z najpopularniejszych cognominów. Pierwotnie oznaczało chłopca, który urodził się w styczniu (po łacinie mensis Ianuarius), ale z chwilą rozpowszechnienia się imienia było jednym z -imion szczęśliwych- (dobre omen). Możliwe też, że popularność bóstwa...

Dwuczłonowe imię germańskie, złożone z elementów kuoni- (küene) 'śmiały' i -rat 'rada'. Całość znaczy: 'śmiały w radzie'. Było to imię kilku niemieckich cesarzy Św. Cesarstwa Rzymskiego, a od nich przejęte zostało przez książąt śląskich i mazowieckich (np. Konrad Mazowiecki). Nosił je też (jako drugie)...

Jest to żeńskie imię łacińskie, utworzone od rzymskiego męskiego cognomen Constantius 'stały, stateczny, konsekwentny'. Z czasem zidentyfikowano je z podobnym imieniem Konstantyna. W Polsce poświadczone już w 1254 r. w formie Konstancyja (pisane Constantia, Constancia). Odpowiedniki obcojęz.: łac....

Zlatynizowana forma germańskiego imienia złożonego z członów: theud-/diot- 'lud, naród, plemię' i -haris/-charis 'wojsko'. Czasem utożsamiano je z greckim Teodorem. Odpowiedniki obcojęz.: łac. Theudarius, Theuderius, ang., niem. Theodarius, Theoderis.