Imiona świętych

Jest to imię wywodzące się z języka greckiego, w którym miało formę Dámasos, skąd przeszło do łaciny jako Damasus. Pochodzi ono od słowa pospolitego damáo 'ujarzmiam, oswajam'. Element -dámas pojawiał się w wielu imionach greckich, przede wszystkim jako człon drugi, np. Demodamas 'ujarzmiający lud',...

Imię greckie, genetycznie cognomen powstałe na podstawie przymiotnika euáristos 'najlepszy, miły, najprzyjemniejszy'. W Polsce pojawiło się dopiero w XVII wieku i jest używane (choć bardzo rzadko) do dziś. Nosił je m.in. Ewaryst Estkowski (1820-1856), założyciel Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Odpowiedniki...

Jest to imię żeńskie wywodzące się z jego męskiego odpowiednika: Lubomir. Imię to jest proweniencji słowiań­skiej: Lubo-mir, z członem przymiotniko­wym luby 'miły' w części pierwszej. Drugim członem jest temat rzeczownikowy mir 'pokój'. Imię poświadczone w dokumentach od 1336 r. Od imienia tego pochodzi...

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie forma żeńska cognomen rzymskiego Lucinus, którego podstawę stanowi przymiotnik pospolity lucinus, -a, -um 'świetlisty'. W Polsce używane od w. XIX. Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Lucina, fr. Lucine, Lucienne, ros. Ljucina, Łukina, ukr. Łukyna, wł....

Jest to rodzime dwuczłonowe imię słowiańskie z pierwszym członem rzeczownikowym lud- / ludi- / ludo- 'lud, ludzie' i drugim członem przymiotnikowym -miła. W dokumentach poświadczone od czasów średniowiecznych (1228) w formach: Ludzimiła, Ludźmiła, Ludmiła. Większą popularność imię zyskało w XIX wieku...

To słowiańskie imię zawiera w pierwszym członie temat przymiotnikowy luto- (zob. LUTOGNIEW), a w drugim rdzeń rzeczownikowy -sław (por. sława). Element lut-, podobnie jak -sław, mógł występować tak w pierwszym jak i w drugim członie imion (Zby-lut; Sławomir- Mirosław). Imię to poświadczone jest w źródłach...