#adwent

Nie wszystkie okna muszą błyszczeć. Nie wszystko musi być domowej roboty. Nie każdy moment musi być magiczny. Coraz więcej osób świadomie wybiera nie(idealne) Święta – z odpuszczaniem, niedoskonałością i troską o własną psychikę. Bo może prawdziwy sens świąt zaczyna się nie od porządku na półkach, ale od porządku w głowie?

Pierre Teilhard de Chardin oferuje nam wizję, która rozszerza nasz Adwent z historii ludzkości na cały kosmos. Często postrzegamy Adwent jako wydarzenie czysto ludzkie i duchowe. Teilhard zaprasza nas jednak, byśmy widzieli Wcielenie jako kluczowe wydarzenie dla całego stworzenia.

Zaskoczyło mnie ogłoszenie, które usłyszałam kilka dni temu w kościele. Słowa „podczas każdych rorat będziemy mieli możliwość przystąpienia do świątecznej spowiedzi świętej” lekko mnie szturchnęły, zastanowiły. Jakiej świątecznej?! Toć to adwent dopiero wystartował - pomyślałam. Chwilę później jednak przyszła kolejna myśl: obyśmy zdążyli z tą spowiedzią przed świętami!

W życiu duchowym często jesteśmy uczeni podejrzliwości wobec swoich pragnień. Kojarzymy je z egoizmem, żądzą posiadania lub uznania. Jezuita James Martin, czerpiąc z tradycji ignacjańskiej, przypomina nam jednak, że „istotą Adwentu jest pragnienie”.

Mówi się, że ze wszystkim można przesadzić i w każdej sferze potrzeba umiaru. Nie inaczej jest z podejściem do kwestii związanych z sumieniem. Zwłaszcza osoby świeżo nawrócone mogą łatwo popaść w zbyt silne skupienie na własnych słabościach. W konsekwencji, zamiast odnaleźć motywację do zmiany, wpadają w sidła dręczących skrupułów. Niewłaściwie rozumiany Adwent może tylko dolać oliwy do ognia.

Kocham Adwent. Dla mnie to jeden z najpiękniejszych okresów w całym roku liturgicznym. Doskonale oddaje ducha codziennego życia: zabieganego, ale jednocześnie pełnego tęsknoty za Bogiem; życia, w którym szarość zwykłych dni miesza się z radością oczekiwania na Boże Narodzenie. W tę szarość wpisuje się też zaskakujące ubóstwo adwentowych pieśni, których w przeciwieństwie do innych okresów liturgicznych, mamy bardzo mało, a właściwie w kółko śpiewamy kilka tych samych melodii, w dodatku napisanych wiele lat temu…

Gdzie jestem powołany, by być nosicielem konkretnej nadziei dla tych, którzy znajdują się na „granicy” w mojej wspólnocie lub w świecie?

Dlaczego parafialne rekolekcje adwentowe już na wejściu wzbudzają we mnie mizerną ekscytację? Bo by wziąć w nich udział, muszę pokonać kilka mentalnych barier. Nie przejąć się tym, że kompletnie nie znam prowadzącego, nie dać się zniechęcić tematowi rekolekcji, zgodzić się na dodatkowy punkt dnia w napchanym obowiązkami codziennymi kalendarzu. Parafialne rekolekcje to dużo osobistego trudu i wysiłku - ale przynoszą coś, czego nie dają mi nawet najbardziej inspirujące konferencje wysłuchane w onlajnach ani piękne momenty duchowych uniesień podczas wyjazdowych rekolekcji w ciszy. 

Na kartach Starego Testamentu zapisana jest nie tylko historia relacji narodu wybranego z Bogiem, ale również zapowiedzi przyjścia Mesjasza na świat. Nie jest to nic zdumiewającego, bowiem Żydzi z ogromną nadzieją wyczekiwali (i wciąż czekają) na przyjście Zbawiciela. Niezwykłe natomiast jest to, jak wiele takich proroctw znajdziemy w Biblii i jak bardzo są one zróżnicowane. W pierwszym tekście z adwentowej serii "Marana Tha, czyli zapowiedzi Zbawiciela" skupimy się na Księdze Rodzaju.

W XXI wieku Adwent stanowi paradoks. Żyjemy w świecie, który nie znosi czekać, a mimo to liturgia wzywa nas do okresu intensywnego oczekiwania. Jesteśmy otoczeni nieustannym hałasem, podczas gdy Adwent zaprasza nas do ciszy i czuwania.

Wieniec adwentowy to nie tylko popularna dekoracja świąteczna, ale przede wszystkim głęboki symbol chrześcijańskiego oczekiwania. Każda z czterech świec zapalana w kolejne niedziele Adwentu ma własną nazwę i duchowe znaczenie, prowadząc wiernych przez etapy przygotowania do Bożego Narodzenia.

W pierwszym odcinku naszej adwentowej serii "Duchowość wśród konsumpcji" jezuita o. Krzysztof Homa odpowiedział na pytanie, czy rzeczywiście powinniśmy winić konsumpcję za płytkie przeżywanie świąt Bożego Narodzenia. Często prawdziwy problem tkwi w nieuporządkowanych relacjach z bliskimi.

Warto rozejrzeć się wokoło, by zauważyć drugiego człowieka i po prostu być obok – przypomniał przewodniczący Episkopatu abp Tadeusz Wojda SAC, zachęcając, by tegoroczny Adwent stał się przestrzenią ciszy, porządkowania serca i prostych gestów miłosierdzia. Podkreślił, że wraz z początkiem Adwentu Kościół wchodzi w nowy rok liturgiczny i ponownie przeżywa tajemnicę Wcielenia. Życzył wszystkim radosnego i pełnego nadziei czasu oczekiwania.

Znowu tu jesteśmy. W punkcie, który wydaje się początkiem, choć przecież nasze życie to ciągła kontynuacja. Z jednej strony czujemy ciężar kończącego się roku kalendarzowego, zmęczenie minionymi miesiącami, a z drugiej – liturgia pierwszej niedzieli Adwentu brutalnie wręcz potrząsa nami, mówiąc: to jest start. To jest ten moment, kiedy wszystko może nabrać nowej jakości. Nie chodzi jednak o to, byśmy teraz, w geście jakiegoś heroicznego zrywu, wymazali przeszłość i udawali, że zaczynamy z czystą kartą. Chodzi o zmianę perspektywy. O to, by na to, co stare, spojrzeć zupełnie nowymi oczyma.

W wypowiedziach ks. Sebastiana Picura o sakramencie spowiedzi wybrzmiewa niepokojąca diagnoza: wielu wiernych korzysta z niego od lat, ale coraz częściej robi to w sposób mechaniczny i powierzchowny. Duchowny nie mówi o odchodzeniu ludzi od spowiedzi, lecz o jej wypłukiwaniu z głębi. Jego refleksja dotyka sedna współczesnego problemu duchowości – formalnej religijności bez wewnętrznego przeżycia.

Oczekiwanie bywa ciężarem. Gdy oczekuje się zmian, dużo może się wydarzyć. To budzi niepokój. Taki głęboki, poważnie życiowy, albo taki codzienny: zwykły stres, przytłoczenie ilością spraw, które trzeba załatwić przed tym, co ma się stać.

Od dzieciństwa wdrukowuje się nam w głowę bardzo konkretny obraz Adwentu. Ma być cicho, nastrojowo, spokojnie. Ma być wewnętrzne poruszenie, modlitwa, skupienie, duchowa świeżość. Od pierwszej świecy coś "powinno" się w nas zmieniać. Serce ma mięknąć. Głowa ma się wyciszać. Wiara ma nagle odżywać. I jeśli nic z tego się nie dzieje, bardzo szybko pojawia się myśl, że coś z nami jest nie tak.

Adwent to czas wyciszenia, czujności i duchowego oddechu – okres, który od wieków uczy Kościół, by na nowo odkrywać sens oczekiwania. W serii omówień przyglądamy się jego korzeniom, znaczeniu i temu, jak przeżywać go głęboko: od historycznych źródeł Adwentu, przez wskazówki papieża Franciszka, po refleksje o cierpliwym czekaniu i prostocie serca. To zaproszenie, by spojrzeć poza świąteczne dodatki i odnaleźć w Adwencie prawdziwy czas łaski.

Adwent to czas oczekiwania na narodziny Jezusa Chrystusa. To również okazja do zbliżenia się do Boga. Z myślą o tym, przygotowaliśmy cykle rozważań, które poprowadzą nas przez każdy tydzień Adwentu, inspirując do głębszego zanurzenia się w tym wyjątkowym czasie. Oto, co dla was przygotowaliśmy.

Za kilka dni przypada pierwsza niedziela adwentu. Wiele osób czeka na ten czas. Roraty i spacer do kościoła z lampionem, w ciemnościach poranka. Czas radosnego oczekiwania, postanowień adwentowych, wyczekiwania na najbardziej rodzinne święta w roku. Jak go nie zgubić, nie zmarnować, ani nie przeładować przeróżnymi aktywnościami?

{{ article.description }}